VOLGENS PAPA

Volgens Papa – Wat ik Lise wil meegeven

20 september 2014

Met veel liefde en plezier schrijf ik elke dag een nieuw artikel voor mijn blog. Eens in de twee weken sla ik een dagje over en is het de beurt aan M om een stukje te schrijven. Hij geeft dan antwoord op een vraag die te maken heeft met vaderschap. Dit kan een vraag zijn die een van jullie eerder gesteld heeft, of een vraag die ik zelf heb verzonnen.

De vraag van vandaag komt van Cindy en luidt:

‘Welke dingen die je zelf als kind deed vroeger zou je ook met Lise willen doen, of haar meegeven?’

Als ik terugdenk aan mijn jeugd dan is er toch één ding wat me het meest is bijgebleven: buiten spelen! Ik kon vroeger uren buiten vertoeven met m’n broer en vriendjes. Hutten bouwen, verstoppertje, tikkertje, voetballen, stoep-randje-butsen (wie is er niet groot mee geworden), noem maar op! Natuurlijk heb je als kind ook wel de ruimte nodig om te kunnen spelen. Gelukkig woonden we toentertijd tegenover onze basisschool. Dus een schoolplein waar we lekker ongestoord konden spelen of voetballen was altijd dicht in de buurt. Ook was er een groot grasveld bij ons in de – toch al rustige – wijk, waar ik flink wat tijd heb doorgebracht.

Als ik echter de jeugd van tegenwoordig zie, maak ik me soms wel zorgen. Ouders die hun kinderen entertainen met spelletjes of filmpjes op de iPad, verslaafde kiddie-gamers die urenlang op hun kamertje de nieuwste verslaving aan het uitspelen zijn, of kleuters die met betere telefoons rondlopen dan ik. Het lijkt wel alsof kinderen niet meer weten hoe fijn het is om lekker buiten te spelen! Ik weet heus wel dat tijden veranderen. Social media is alomvertegenwoordigd en de techniek laat niet op zich wachten. Alles moet steeds kleiner, sneller en beter. Ook snap ik ook goed dat het o zo handig en verleidelijk is om je kinderen even snel bezig te houden met een spelletje op je toestel. Je kunt dan ook bijna niet anders dan meegaan met de tijd.

Maar hoe fijn zou het toch zijn als Lise straks ook lekker buiten haar avonturen kan beleven met haar vriendjes en vriendinnetjes! We wonen in een rustige wijk, met veel groen en speeltuintjes om ons heen. Ik wil haar dus meegeven dat buiten spelen gezellig, gezond en vooral leuk kan zijn! Hoe leuk is het om die kleine meid straks mee te nemen naar de eendjes, het bos, de speeltuin of het strand? Ik hoop alleen maar dat haar toekomstige vriendjes en vriendinnetjes er ook zo over denken… 🙂

Heb jij ook een vraag voor M, stel ‘m dan vooral in een reactie op dit artikel! Wie weet beantwoordt hij hem dan binnenkort hier op mijn blog.

3 Comments

  • Reply Marianne 20 september 2014 at 18:48

    Wat superleuk dit zeg! Ik vind buitenspelen ook ZO belangrijk! Al is het niet eens spelen maar gewoon het buitenzijn. Ik heb ook zulke leuke, goeie herinneringen aan de hutten die bouwden in de bosjes, het picknicken, het klimrek, verstoppertje, knikkeren, fietsen etc. Zo leuk! Hier gaat de TV dan ook echt heel weinig aan! Superleuk geschreven, papa!

  • Reply Maike 20 september 2014 at 19:56

    Ik ben het hier helemaal mee eens! Ik hield er zelf ook van en wil ook dat zoonlief dat plezier mee krijgt. Als leerkracht zie ik ook dat het superbelangrijk is! Het is gezond en kinderen leren er veel van.

  • Reply Rory 21 september 2014 at 15:14

    Wat een leuk artikel! En ‘mijn’ Huib kan dat zeker beamen. Hij is diegene die ons dochtertje alles heeft geleerd en leert waar ik – als moeder – te angstig voor ben. Hard en hoog schommelen. Klimmen en klauteren. Van steeds hogere glijbanen af. Maar wat ik wel altijd heb gedaan en nog steeds doe is: veel naar buiten! Ochtend èn middag. Alle speeltuintjes in de buurt kennen we inmiddels door en door. Lopend, op de fiets, haar eigen fietsje met zijwieltjes, de loopfiets.

    Natuurlijk zijn er wel tv- en iPadmomentjes (het kan haast niet anders in deze tijd). Maar…echt minimaal. De tv gaat voor Mila alleen aan om na het eten een aflevering van Nijntje, Bumba, Zandkasteel of BiBaBoerderij te kijken (10 minuutjes). Altijd samen met een van ons.

    Op de iPad mag ze alleen maar eens in de tig dagen. Maximaal 10 minuutjes en altijd alleen maar met ons erbij. Toevallig heb ik een artikel hierover geschreven voor Computertotaal.

    Het gaat denk ik om het vinden van een goede balans. Die iedere ouder voor zich bepaalt bedoel ik dan.

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.