Volgens Papa – troosten

Met veel liefde en plezier schrijf ik elke dag een nieuw artikel voor mijn blog. Eens in de twee weken sla ik een dagje over en is het de beurt aan M om een stukje te schrijven. Hij geeft dan antwoord op een vraag die te maken heeft met vaderschap. Dit kan een vraag zijn die een van jullie eerder gesteld heeft, of een vraag die ik zelf heb verzonnen.

De vraag komt dit keer van Joyce en luidt:

“Hier vinden we het wel eens lastig dat Luuk vooral aan mij hangt. Als hij verdrietig is, of pijn heeft, wil hij mama. Bij papa wordt hij niet snel rustig. Heeft Lise dat ook en hoe vind jij dat M?“

Bedankt voor je vraag Joyce!

Lise is denk ik wel het meest lieve, rustige en vrolijke meisje dat ik ken (en neeeee dat zeg ik niet alleen omdat het m’n kleine meisje is). Huilen doet ze amper, maar als ze huilt is er ook zeker wat aan de hand.

De eerste paar dagen thuis met je pasgeboren baby is alles nieuw. Je kindje kan maar op één manier met je communiceren… en dat is huilen. In het begin heb je geen flauw idee wat die kleine nou allemaal precies wil, en het slaapgebrek en gebrek aan kennis en ervaring helpen dan zeker niet mee. Maar na een tijdje is het ijs gebroken en is iedereen aan elkaar voorgesteld en kan het leren kennen beginnen.

Je leert het verschil kennen tussen de verschillende huiltjes en maniertjes van je kindje en je raakt steeds vertrouwder en meer relaxt in je rol (ook handig als je tegen die tijd wat meer uurtjes slaap per nacht kan maken). En voor je weet, worden de huiltjes minder, gaat alles op de automatische piloot en weet je precies wat je kindje nodig heeft. Eventjes dan…

Zo af en toe zal er namelijk iets gebeuren met je kindje, waar je als ouder niks tegen kunt doen. Ze vallen, ze krijgen tandjes, ondergaan sprongetjes en soms wordt het ze soms gewoon allemaal even te veel. Ik was er dan ook verbaasd over wat voor gevoel dat bij me losmaakte. Er is iets met m’n kind en dat wil ik METEEN eruit knuffelen! Zolang je de enige in de buurt bent, is er nog niet zo veel aan de hand. Maar is je partner ook in de buurt? Dan wordt het ineens een ander verhaal.

Monique bleek namelijk over precies hetzelfde gevoel te beschikken, als ik. En dat is lastig, als er maar 1 kind is om te troosten! Natuurlijk doe je als nuchtere vader vaak een stapje terug, als je je vrouw met open armen op je huilende kleine ziet afstormen… Maar hoe zit het dan met mijn gevoel? Af en toe ben ik dus gewoon net even wat eerder en moet moeders maar even op haar beurt wachten.

Lise wordt door ons allebei getroost en heeft ook (nog) niet echt een voorkeur. Althans, ze zal niet om mama roepen en ze als ze in huilen uitbarst, zal ze ook niet naar iemand toe rennen. Sterker nog, ze blijft zitten waar ze zit en verwacht dat wij onze taak goed zullen uitvoeren, wie het dan ook is. Dit gaat natuurlijk op den duur wel veranderen, maar ik zal me daar simpelweg bij neer moeten leggen. Het belangrijkste is, dat m’n meisje getroost wordt. Met mijn gevoelens komt het vanzelf weer goed als ik die tranen zie veranderen in een glimlach.

Heb jij ook een vraag voor M, stel ‘m dan vooral in een reactie op dit artikel! Wie weet beantwoordt hij hem dan binnenkort hier op mijn blog.