Met veel liefde en plezier schrijf ik elke dag een nieuw artikel voor mijn blog. Eens in de twee weken sla ik een dagje over en is het de beurt aan M om een stukje te schrijven. Hij geeft dan antwoord op een vraag die te maken heeft met vaderschap. Dit kan een vraag zijn die een van jullie eerder gesteld heeft, of een vraag die ik zelf heb verzonnen.
De vraag van vandaag luidt:
“Als je 1 ding mag noemen dat je is meegevallen aan het vaderschap (vergeleken met het idee dat je had voordat je papa was), wat is dat dan? En kun je ook 1 ding noemen wat je juist is tegengevallen?”
Als ik één ding moet noemen wat me 100% is meegevallen aan mijn nieuwe rol als vader, dan is het toch wel het zogenaamde ‘einde van je leven’. Zodra je het blijde nieuws aan je vrienden en familie hebt medegedeeld, kun je de opmerking verwachten: “Gefeliciteerd… Je leven zoals je het kende is vanaf nu voorbij!”
Natuurlijk hebben ze ergens ook wel gelijk, je leven gaat wel degelijk een gigantische verandering meemaken. Alleen hoe zwaar deze verandering zal gaan worden, hangt van twee dingen af. En één van die dingen heb je gelukkig zelf in de hand. Je bepaalt namelijk nog altijd zelf – geloof het of niet – je eigen leven en hoe je hier invulling aan geeft. Ook met kind!
Natuurlijk krijgt je pasgeboren kindje alle aandacht en liefde die hij of zij nodig heeft, maar ik vind dat je eigen sociale leven net zo belangrijk is. Ok, toegegeven… het vergt allemaal wat meer planning, maar het lukt me toch nog steeds om te sporten, zo nu en dan af te spreken met vrienden of zelfs op stap te gaan! Sowieso kun je goede afspraken maken met je partner over wie er wanneer een avondje weg mag. Maar je moet natuurlijk ook niet je eigen relatie laten verslonzen! En dan is het natuurlijk superhandig om opa’s en oma’s bij de hand te hebben, die het niet erg vinden om een nachtje op te passen.
Wat betreft dat andere ding, daar heb je totaal geen controle over… je kind. Je kan gezegend zijn met een makkelijk kind, of geen moment rust hebben en continu in de weer zijn met je kind. Ook ’s nachts. Gelukkig vallen wij niet in die groep, want onze lieve meid slaapt heel goed en is bijna altijd vrolijk.
Het enige wat me tot nu toe is tegengevallen is het gevoel van machteloosheid. De machteloosheid die je voelt wanneer je kleine huilt, bang of ziek is. Ik had er geen rekening mee gehouden dat de liefde voor je kind zo diep gaat, dat het bijna letterlijk door merg en been gaat. Alles is nieuw en eng, maar je leert gelukkig snel en er ontstaat een ritme. Ik heb gemerkt dat dat ritme heel belangrijk is voor Lise. Ik kan daardoor beter inspelen op haar behoeften en dat maakt het gevoel van machteloosheid minder.
Ondanks dat de dingen dus niet altijd blijken te gaan zoals ik verwacht had, zou ik nooit meer terug willen naar het leven dat ik had voordat ik vader werd. Het klinkt cliché, maar je hebt het er allemaal dubbel en dwars voor over!
Heb jij ook een vraag voor M, stel ‘m dan vooral in een reactie op dit artikel! Wie weet beantwoordt hij hem dan binnenkort hier op mijn blog.
2 Comments
Mooi geschreven weer. Fijn om ook verhalen vanuit het perspectief van een vader te lezen. Het gevoel van machteloosheid. Dat is heel mooi omschreven. Ik denk dat Huib en ik dat allebei enorm herkennen. Je hebt gewoon alles over voor je kind.
Al merk ik overigens dat ik er wat meer in kan blijven ‘hangen’ (de machteloosheid) en mij té druk kan maken. Huib trekt mij daar dan gelukkig wat meer uit.
Leuk om het eens vanuit de vader te lezen. En volgens mij verschilt dat niet eens zo heel veel vanuit veel vrouwen. Ik kan me in ieder geval helemaal in zijn antwoorden vinden. Vooral het (té) druk maken.