‘Je gaat geheid fouten maken als je kinderen hebt, neem dat maar van mij aan’, vertelde ik een vriend die zelf (nog) geen kinderen heeft. ‘Ja, maar dáár blog je niet over hè?’, was zijn reactie. Fair enough. In principe schrijf ik altijd open en eerlijk over mijn leven. Ook als het op het moederschap aankomt. Maar ik denk dat ik mijn fouten gewoonweg te beschamend vond om uit te spreken. Laat staan om ze zwart op wit op mijn blog te zetten. Tot vandaag. Want ik weet dat ik niet de enige ben die weleens zwaar de mist in gaat als ouder. Sterker nog, niemand is perfect en dat is oké. Bij deze dus een lijstje met fouten die ik maakte gedurende de nog altijd voortdurende leerschool die ‘ouderschap’ heet.
Kind van de commode laten vallen
Je leert het al in de kraamweek: laat je kind never nooit alleen op het aankleedkussen liggen. Natuurlijk heb ik dat advies trouw nageleefd. Over Lise hoefde ik me niet veel zorgen te maken. Die lag er meestal vrij rustig bij. Quinn was (en is) beweeglijker. Maar ook bij hem kon ik gerust iets uit de kast pakken of even bukken om iets uit de onderste la van de commode te pakken. Of toch niet? Hoe het precies gebeurde weet ik niet meer, maar Quinn is dus een keertje zo van de commode op de grond beland. Hij was gelukkig niet heel klein meer, maar nog wel een baby. Na de grote schrik – zowel bij hem als bij mij – kwam het schuldgevoel. Hoe had ik dit in hemelsnaam kunnen laten gebeuren?! Gelukkig was er niets met hem aan de hand en is het daarna nooit meer voorgekomen. Poeh hee, ik krijg nog buikpijn als ik eraan terugdenk.
Veel te pittig eten koken
Ik vind mezelf helemaal niet zo’n slechte kok. En mijn kinderen zijn absoluut geen slechte eters. Toch heb ik het eens voor elkaar gekregen om een gerecht te maken dat zó pittig was dat beide kinderen zaten te huilen aan tafel. Quinn probeerde zelfs met zijn handje het pittige van zijn tong te schrapen. Zo zielig! Volgens mij heb ik voor beide snel een boterham gemaakt om de boel te sussen.
Kind meenemen in veel te enge attractie
‘Kijk, dit is een kinderachtbaantje. Hij gaat helemaal niet snel!’ In tegenstelling tot mij had Lise zo haar bedenkingen bij de achtbaan van Mini Mundi. Ik schatte in dat ze het makkelijk zou durven en zag ons al helemaal zitten lachen en gieren tijdens de rit. Boy, was I wrong… Tijdens de eerste drop bleek dat Lise het helemaal niet tof vond. En ik moet zeggen dat ik het achtbaantje zelf ook wat schokkerig vond. Ik probeerde er nog wat van te maken door onderweg te zeggen ‘wieeeee, leuk he!’. Maar uit haar reactie bleek dat ze het niet met me eens was. ‘Ik wil eruit mama!’. Tot overmaat van ramp gingen we niet één, maar maar liefst drie rondjes. Toen we eindelijk stopten haalde ik haar huilend uit het karretje en ontweek ik de blik van degene die de achtbaan bediende. Die zal wel gedacht hebben: ‘daar heb je weer zo’n ouder’. Je begrijpt, ik heb me de rest van de dag koest gehouden en Lise zelf laten bepalen waar ze wel en niet in ging.
Lees ook: 7 dingen die ik stiekem doe als mijn kinderen het niet zien
Fiets met kind erop om laten vallen
Dit is er ook weer zo eentje hoor… Ik ben altijd heel voorzichtig met kinderen op de fiets. Toch heb ik het al eens gepresteerd om stilstaand voor het stoplicht om te vallen terwijl Quinn voorop zat in het fietszitje. Zo is het ook eens gebeurd dat ik mijn fiets in de garage parkeerde. Ik even iets anders aan de kant wilde zetten en toen ik me omdraaide, de fiets met Quinn erop voor mijn ogen om zag vallen. M stond er ook bij en keek ernaar, want hij had zijn eigen fiets vast, met Lise erop. Godzijdank had Quinn niets, maar het had een haar gescheeld of hij was op een paar kinderfietsjes terechtgekomen. Ik wil niet weten wat dan het gevolg was geweest.
Kind ziek naar school sturen
‘Maar mama, ik heb buikpijn!’ Op de een of andere manier dacht ik dat Lise gewoon geen zin had om naar school te gaan. En dat het dus met die buikpijn wel meeviel. Toen ze die middag thuiskwam, als een hoopje ellende op de bank ging liggen en zei nog steeds buikpijn te hebben, voelde ik me natuurlijk enorm schuldig. Helemaal toen ze vertelde dat ze het tegen de meester had gezegd maar dat ook hij het niet serieus nam. Inmiddels weet ik dat ze in principe graag naar school gaat en er, als ze ergens over klaagt, ook wel echt iets aan de hand is.
Reservekleding vergeten mee te geven
‘Ja hoi, met de juf van Lise spreek je. Ik bel even om te zeggen dat Lise een ongelukje heeft gehad. Ze had geen reservekleding bij zich dus ik heb haar wat van school aangetrokken.’ Toen ik haar ophaalde bleek ze een of andere vage paarse maillot zonder voetjes aan te hebben. En later thuis ontdekte ik daaronder een veel te kleine onderbroek. Het arme kind. Toch maar weer dat setje reservekleding in de tas dus. Just in case.
Durf jij het aan? Waar ging jij ontzettend de mist in als ouder?
9 Comments
Wij hebben ons eerste kind ooit vergeten vast te maken in de kinderwagen en deze verkeerd om een trap op gedragen…. het meisje van 8 maanden viel voorover uit de wagen op de stenen trap…. in Frankrijk….. Gevolg: met ambulance naar het ziekenhuis en gelukkig enkel een buil op haar hoofd….. Hoe dom kun je zijn 😉
Oei, dat lijkt me schrikken! Een ongeluk zit echt in een klein hoekje hè? Gelukkig viel het achteraf mee.
Ja het zit ‘em echt in die split second 😑! Ik heb met het fietszitje hetzelfde meegemaakt met toen nog een driejarige Ophelia die nog achterop zat. Ik leunde even snel (dacht ik dus) de fiets tegen de muur om idd iets opzij te schuiven zodat we verder in onze krappe garage konden. Met haar nog in het zitje🙈. Fiets viel om en zij viel zijwaarts op de grond. Gelukkig nog wel haar helm op. Een lelijke schaafwond op haar armpje was het gevolg. Heeft een tijd geduurd voordat ik het mezelf had vergeven 🥺…
Oh ja, ik zet dus best vaak de fiets met kind(eren) erop tegen de muur. Zo dom eigenlijk. 9 keer gaat het goed, maar je zal zien dat het die 10e keer fout gaat. Gelukkig zitten ze goed vast in die zitjes en had jouw dochter een helm op. Dat hebben die van ons niet. Maar dat schuldgevoel achteraf… herkenbaar hoor!
Ik ben laatst met mijn jas aan het zadel blijven hangen. Met een baby in het voorzitje en een peuter achterop. Ik wilde afstappen en dat lukte dus niet. We gingen met zijn 3e neer. Geen lange jas op de fiets meer voor mij!
Ja hoor, die kan ik ook allemaal afvinken, haha! Ook weleens ‘vergeten’ om ze uit het kinderdagverblijf op te halen. Had tegen mijn man gezegd dat ik later zou zijn en ging ervan uit dat hij ze dan wel zou halen… niet dus! Alsnog wel voor sluitingstijd opgehaald, maar dus wel veel later dan normaal.
[…] verhalen van andere Loedermoeders en Pauperpapa’s! Wat mij ook echt zou kunnen overkomen is je kind te pittig eten geven. Of wat dacht je van stiekem snoepjes eten wanneer je kind het niet ziet? En wat nu als je kind […]
Mijn dochtertje glipte voordat ik het door had van de aankleedtafel bij het consultatiebureau. Ik draaide me niet om. Ik keek slechts even in haar tas en had mijn hand zelfs op haar buik liggen. Toch kreeg ze het voor elkaar om tussen mij en de plank te glippen. Ze was/is namelijk erg beweeglijk. 3 moeders bleven me geschrokken aan staren met hun hand voor hun mond en ik moest zelf vragen of de arts alsjeblieft even naar mijn dochtertje kon komen kijken. Ik voelde me zo schuldig. Geluk bij een ongeluk was haar papa op de ambulance aan het werk en stond bij het zks (zowat om de hoek) ‘vrij’ (paraat) en heeft ons opgehaald en naar de seh gebracht nadat de consultatie bureau arts en kinderarts overlegd hadden. Voordeel van papa’s werk… Je bent wel meteen aan de beurt… Maar wat heb ik me schuldig gevoeld. Uit de scan bleek gelukkig niks ernstigs en mocht ze lekker mee naar huis.
Jeetje, dat moet schrikken zijn geweest! Je kunt nog zo voorzichtig zijn, een ongeluk is zo gebeurd helaas. Dat blijkt wel weer… Gelukkig was alles goed met je dochtertje. Wel fijn om die ‘connectie’ van een papa op de ambulance te hebben!