Soms moet je niet twijfelen, maar iets gewoon DOEN…

‘Had ik dit maar veel eerder gedaan’, was mijn eerste reactie toen ik dit weekend eindelijk datgene deed waar ik al minstens twee jaar over loop te denken. Dit weekend, met mijn moeder en tante in Alkmaar, vond ik dat het er maar eens van moest komen. 

Eerder al heb ik bijna op het punt gestaan om het te doen. Ik was op dat moment met M een weekend in Maastricht. We bezochten een juwelier die ik vertrouwde, maar de persoon die ons kon helpen bleek op dat moment niet aan het werk te zijn. ‘Dit is een teken! Een teken dat nu niet het moment is om het te doen!’, zei ik tegen M. En dus kwam het er niet van dat weekend.

Maar… afgelopen weekend was ik dus met mijn moeder en mijn tante in Alkmaar. Opeens begon mijn tante erover dat ze eigenlijk altijd al een tweede gaatje in haar oren wilde, maar dat ze nooit de stap genomen heeft om het daadwerkelijk te doen. ‘Dat heb ik ook!’, was mijn eerste reactie. En daar direct achteraan: ‘Dan doen we het dit weekend toch samen?’. En zo zaten we afgelopen zaterdagmiddag dus ietwat zenuwachtig bij Siebel in Alkmaar voor het laten schieten van tweede oorgaatjes.

We hadden het geluk dat een ontzettend aardige jongen met enorm veel geduld ons hielp. We zochten op ons gemak allebei de (zweer)knopjes uit die we het mooist vonden. Vervolgens maakte hij mijn oorlel schoon met een desinfecterend doekje en zette hij met een stift een klein stipje op de plek waar het gaatje moest komen. Om vervolgens heel nauwkeurig te bekijken of hij het bij beide oren wel op dezelfde hoogte had gezet. Ik had mijn oorbellen uit gedaan, maar besloot ze weer even in te doen om te kijken of het gaatje niet te dichtbij zou zitten. En het was maar goed dat ik dat gedaan had, want het leek ons allemaal toch mooier om het tweede gaatje iets verder naar boven te zetten. (Neem deze tip mee, mocht je ook ooit een tweede of derde gaatje willen!)

Tweede oorgaatjes schieten

En toen was het moment daar. ‘Vind je het spannend?’, vroeg hij. Waarschijnlijk was wel van mijn gezicht af te lezen dat ik niet helemaal op mijn gemak zat, maar dat lag absoluut niet aan de manier waarop we geholpen werden. ‘Nou, ik weet gewoon niet zo goed meer hoe het voelde toen ik mijn eerste gaatjes kreeg. Dat is echt een eeuwigheid geleden namelijk.’ Hij verzekerde me dat het mee zou vallen, pakte de tang en voilà na een soort ‘klik’ zat de eerste oorbel erin. Ik voelde het weldegelijk, maar het was niet dat ik het (van binnen) uitschreeuwde van de pijn. De tweede zat er even later ook in en dat was het alweer. Easy peasy lemon squeezy!

Mijn tante was na mij aan de beurt en opnieuw werd er met veel aandacht en geduld te werk gegaan. En toen waren we allebei klaar en HEEL blij met onze nieuwe ‘aanwinsten’. In alle winkels waar we vanaf dat moment kwamen en het toilet dat ik bezocht na onze lunch, bewonderde ik mijn oren in de spiegel. Ze voelden wat ‘warm’ aan, maar verder had ik er gelukkig geen last van. Ik was alleen maar heel blij met het resultaat. Ja. Had ik dat maar véél eerder gedaan!

Nu ben ik inspiratie aan het opdoen voor leuke combinaties van oorbellen. Met de minimalistische trend van nu kan ik alle kanten op. Zo leuk! Deze knopjes (die overigens van geel goud zijn met een piepklein steentje) moet ik zes weken dragen en twee keer per dag schoonmaken met speciale vloeistof. Daarna kan ik lekker gaan afwisselen!

Heb jij gaatjes in je oren en zo ja, hoeveel?