OUDERSCHAP PERSOONLIJK PEUTER

Ze is wel heel rustig! Nou en?

27 april 2016

alleen

Lise was een enorm makkelijke en tevreden baby. In de box liggen? Prima. In bed slapen? Geen probleem. Ik kon haar zonder problemen overal mee naartoe nemen. En twee jaar later is ze nog steeds een vrolijk, lief en tevreden meisje. Net als elke peuter heeft ze natuurlijk haar buien en ze is druk bezig haar grenzen te verkennen, maar we hebben over het algemeen weinig met haar te stellen.

Als ik kindjes van anderen meemaakte, merkte ik altijd al wel dat Lise in de meeste gevallen wat meer afwachtend was dan die andere kinderen. Geen pittige tante of haantje de voorste dus en aangezien M en ik dat zelf ook niet echt zijn, was het voor mij ook geen verrassing. Ik vond het af en toe wel lastig om te zien dat Lise het gewoon liet gebeuren als een kind speelgoed van haar afpakte, of heel erg schrok als ze door een kind op een lompe manier aan de kant werd geduwd. Niet goed voor mijn moederhart. Maar tegelijkertijd leek het me wel ‘goed’ dat ze zou ontdekken dat dat er nu eenmaal bij hoort en had ik de hoop dat ze op die manier misschien zou leren wat meer voor zichzelf op te komen.

“Ik vond het af en toe wel lastig om te zien dat Lise het gewoon liet gebeuren als een kind speelgoed van haar afpakte, of heel erg schrok als ze door een kind op een lompe manier aan de kant werd geduwd.”

De peuterspeelzaal was een grote stap voor ons alledrie. Voor Lise omdat het zo compleet nieuw en eng was, met veel meer kindjes dan ze bij de gastouder gewend is en ‘vreemde’ juffen die ook nogal eens van dag wisselen. Voor ons was het spannend hoe het Lise zou vergaan in de drukte van een heel groepje andere peuters. Ik heb heel erg mijn best gedaan mijn zorgen niet aan haar te laten blijken, maar natuurlijk heeft ze daar wel wat van gevoeld. Toch ging het na een keer of drie huilen al snel veel beter en had ze op een gegeven moment zelfs dagen van tevoren al zin om naar de peuterspeelzaal te gaan. Wat was (en ben) ik trots!

Helaas waren de laatste twee keer weer even niet zo leuk voor haar. Er liep een stagiaire mee op de groep die net even wat minder goed op haar wist in te spelen dan de juffen die haar inmiddels kennen. Lise heeft altijd even de tijd nodig om te ‘wennen’, maar zij bleef enthousiast op haar af lopen terwijl ze met luide stem vroeg of ze al bedacht had waarmee ze wilde gaan spelen. Goed bedoeld natuurlijk, maar voor Lise op dat moment alles behalve fijn. Toen ik haar kwam ophalen zei diezelfde stagiaire tegen me: ‘Ze is wel heel erg rustig he, Lise? Ze heeft twee keer gehuild vandaag, ze zei dat dat kwam omdat ze zo moe was.’  Ik zei dat ik weet dat ze rustig is en dat dat nu eenmaal is hoe ze in elkaar zit. Dat het vast minder zou worden als ze echt goed gewend is aan de kinderen en leidsters.

“Er liep een stagiaire mee op de groep die net even wat minder goed op haar wist in te spelen dan de juffen die haar inmiddels kennen. Lise heeft altijd even de tijd nodig om te ‘wennen’, maar zij bleef enthousiast op haar af lopen terwijl ze met luide stem vroeg of ze al bedacht had waarmee ze wilde gaan spelen.”

Ik kon niet voorkomen dat ik in een soort verdedigingsrol schoot. Eentje waarin ik Lise’s gedrag probeerde te verantwoorden en waarin ik uit probeerde te leggen waarom ze niet net zoals de andere peuters gillend rondrende en actief andere kindjes opzocht om mee te spelen. Maar later dacht ik… ik hoef haar gedrag toch helemaal niet te verantwoorden als dat gewoon is hoe ze is? Naarmate ze ouder wordt leert ze hoe ze met bepaalde situaties om kan gaan en op welke manieren ze het beste uit zichzelf kan halen. Maar mag ze tot die tijd alsjeblieft de lieve rustige peuter zijn die ze nu is?

Overigens is Lise thuis, in haar eigen omgeving, op momenten alles behalve de rust zelve. Ze houdt enorm van zingen, danst de kamer rond en geniet van de wilde spelletjes die M met haar speelt. Daarnaast kan ze ook heel goed in haar eentje in alle rust spelen. Bijna dagelijks kookt ze in haar keukentje. Er is niets waar ik liever naar kijk dan mijn meisje die rommelt met potjes en pannen en uiteindelijk naar me toe komt met een bakje zelfgemaakte ‘soep’. Mét een lepeltje.

Als me een ding duidelijk is geworden in de afgelopen 2,5 jaar is het dat Lise een introvert meisje is, wat vooral te merken is als ze in nieuwe situaties terechtkomt. En het lijkt wel of dat in deze maatschappij niet als normaal of afwijkend wordt beschouwd. Zelf heb ik ook vaak genoeg te horen gekregen dat ik wat meer van mezelf mag laten zien of horen. Dat ik niet overkom als iemand die de koe bij de horens vat. Menig sollicitatiegesprek is daardoor op niets uitgelopen, hoewel ze direct enthousiast werden van mijn brief en CV. Waarschijnlijk zou de baan in kwestie dan ook niets voor mij zijn geweest, maar toch knaagt het dan aan me dat iets waar je zelf toch niets of heel weinig aan kunt doen op die manier wordt ‘afgekeurd’. En hoewel Lise het meest geweldige kind is dat ik ken en ik haar voor geen goud zou willen veranderen, vind ik het wel een lastig idee dat zij later misschien ook met dit soort problemen zal moeten worstelen…

Herken je dit verhaal, of juist helemaal niet? Hoe ga jij ermee om?

19 Comments

  • Reply MerMirjam 27 april 2016 at 08:12

    Elk kind en persoon is toch ook gewoon anders! Wat raar dat er zo de nadruk werd gelegd dat ze zo rustig is.. Fiene kijkt ook het liefst eerst even de kat uit de boom en staat ook beteuterd te kijken als er iets wordt afgepakt door een ander kindje. De één heeft dat gewoon meer dan de ander en moet inderdad soms even wennen aan iets nieuws – dat zou een stagiaire toch ook moeten weten. Maar het ‘verdedigen’ herken ik inderdaad ook 😉 zouden we inserdaad niet moeten doen!

  • Reply astrid 27 april 2016 at 12:43

    Wauw je verwoordt het echt perfect! Idd alsof je je moet verantwoorden voor je eigen kindje(s) hoe ze is. Belachelijk. Ieder kind is mooi en perfect op hun eigen manier. En dat moet juist gewaardeerd worden. Maar tegenwoordig wordt toch overal een stempel opgedrukt en veel verwacht. Ik herken heel veel van wat je zegt in mijn oudste dochter. Na de zomer gaat zij na de peuterspeelzaal. We zijn nu sinds kort op de peutergym! Ben heel benieuwd hoe het zal gaan!

  • Reply Cindy 27 april 2016 at 20:55

    Tegenwoordig is er al heel gauw een stempel op een kind! Van de video’s lijkt lise mij helemaal niet zo een stil in een hoekje zittend kindje.
    Denk wel dat ze rustig is en uit de boom kijkend maar als ze gewend is aan rustige benadering dan gaat ze niet als een wilde in het rond rennen waar dingen nog heel nieuw zijn. Zo vaak is ze toch niet geweest? Misschien zit ze juist wel even in een fase. Ik vind dat mag. Ieder kindje is anders en ontwikkelt zich op een eigen manier. Vind het ook een beetje jammer van de stagiaire dat ze dat zei. Juist tegen een ouder.

  • Reply Susanne 27 april 2016 at 22:32

    Mooi verwoord en je hebt groot gelijk. Ik kan me je zorgen voor later voorstellen. Echter, mijn Lise is ontzettend enthousiast en aanwezig. Nu vind iedereen dat leuk, schattig en grappig. Ik vraag me wel af hoe men over een paar jaar naar haar kijkt, als het schattige eraf is. Vinden ze haar dan misschien “too much”? Met andere woorden, we maken ons allemaal wel ergens zorgen om. En waarschijnlijk terecht. Er zijn weinig volwassenen die niet met bepaalde eigenschappen van zichzelf worstelen. Dat hoort er ook bij. En dat komt ook wel weer goed. Ook bij onze Lise’s 🙂

  • Reply Milou 28 april 2016 at 06:31

    Mooi geschreven Monique! Ik volg je blog al een hele poos, maar ik laat lang niet altijd een reactie achter. In dit geval doe ik het wel, want wat zit hier een hoop herkenning in.
    Zoals je schrijft over Lise, lijkt het net alsof je over mijn dochtertje (bijna 2,5) praat.
    Zelfs zoals je over jezelf schrijft, lijken wij ook op elkaar (vandaar misschien ook dat ik je blog ben gaan volgen 😉). Meer van jezelf laten zien en niet enorm enthousiast over schijnen te komen tijdens een sollicitatiegesprek heb ik vaak gehoord. Het moet zijn, zoals het is denk ik dan maar.

    Toevallig heb ik afgelopen maandag een gesprek gehad op het KDV hoe we met z’n allen kunnen werken aan een benadering die voor mijn dochtertje fijn is. Het vraagt wat meer inlevingsvermogen en creativiteit van de juf.
    Ze vinden echt wel heel veel dingen leuk, maar je moet ze uitdagen.. en dan stralen ze. Jammer dat de juf het zo tegen je heeft gezegd, dan snap ik je reactie heel erg goed! Hier heb ik zelf soms ook mee te maken. Ik benadruk zelf ook vaak dat het oke is, zoals het en zoals zij is. Ik laat bij andere kindjes ook vaak aan mijn dochtertje zien (ter plekke) of vertel haar erover (later thuis) hoe ze ergens op kan reageren of mee om kan gaan. Dat het comfortabel voor haar wordt om zich ook staande te houden in dat soort situaties. Zo’n verlegen of rustige stempel krijgen is niet leuk, het is nu eenmaal zo.. kijk vooral naar haar goede, leuke en fijne eigenschappen, denk ik dan 😃!

  • Reply Wilmaaa 28 april 2016 at 07:34

    Ieder kind is mooi zoals hij/zij is! Dat hoef je zeker niet te verantwoorden. Ik heb een meisje dat handje de voorste is, haha! Net andersom. Soms kan ze ook verlegen zijn en ik vind het allemaal prima. Dit is hoe ze is en ik ben trots op haar 🙂

  • Reply Manon 28 april 2016 at 11:20

    Ik herken me heel erg in jouw stuk alleen dan andersom. Nilo is het tegenovergestelde van jouw verhaal over Lise. Ontzettend druk, wild, actief, niet bang en laat absoluut niet over zich heenlopen (ook niet door vreemden). Ik voel me ook altijd een soort van verplicht om me te verantwoorden voor z’n gedrag. Niet leuk…

  • Reply Jodi - liefthuis 28 april 2016 at 11:31

    Mooi geschreven en mooi beschreven. Onze spruit is nu ook heel rustig en afwachtend. Vrienden zijn verbaasd als ze hem een keer zien schateren als we op bezoek komen. Het is net alsof hij de kat uit de boom moet kijken, net als zijn vader. Ik heb ook wel eens bedacht, hoe gaat dat zijn….straks….ik hou me maar voor dat het met zijn vader ook goed is gekomen.

  • Reply Janske 28 april 2016 at 12:00

    Heel herkenbaar hoor, je meisje én jouw gevoel. Lola gaat sinds ze 3,5 maanden oud is 2x per week een hele dag naar het kdv en heeft zelfs nu nog vaak even tijd nodig om te acclimatiseren. Terwijl ze thuis ook altijd ontzettend aanwezig is. Ze kijkt gewoon graag even de kat uit de boom. Iets wat papa en mama beiden ook als karakter hebben. Eerst liet ze ook makkelijker dingen van haar afpakken en reageerde er niet op. Daarna pakte ze het terug na twee keer afpakken en nu laat ze het niet zomaar meer gebeuren. Dat komt vast wel goed dus 🙂

  • Reply Kaylee 28 april 2016 at 12:18

    Herkenbaar verhaal! Mijn zoontje kijkt ook liever eerst de kat uit de boom in nieuwe situaties.. Op het kinderdagverblijf moest hij ook erg wennen en soms nog steeds.. Maar inderdaad elk kindje is verschillend. Hij hoeft ook niet iedereen gelijk leuk en aardig te vinden hihi.
    Groetjes Kaylee

  • Reply marjon 28 april 2016 at 12:34

    Mooi geschreven en zeer herkenbaar. Onze dochter is te vroeg geboren of dat er mee te maken heeft, weten we niet. Haar karakter is rustig, terughoudend. Soms zelfs beetje faal angstig.
    Op school horen we telkens hetzelfde… ze straalt, praat tegen vriendinnetje, maar tegen de juffen of in een kring praat ze niet. Terughoudend.
    Ook bij vreemde situaties kijkt ze de kat uit de boom is ze rustig.

    Thuis, zoals jij ook beschrijft, is ze wiebelig, lacht ze , praat ze en genoeg leven in zich. Tja, dit is nu eenmaal haar karakter! gelukkig is ze met vriendinnetje vrij en kletsen ze samen. maar tegen de moeder of vader van vriendinnetje klapt ze weer dicht.

  • Reply Joyce 28 april 2016 at 12:48

    Het klinkt erg bekend, ik was zelf als kind ook zo. En daar hebben mijn ouders zich ook vaak voor moeten “verantwoorden”. Uiteindelijk is het bij mij in mijn puberteit 180 graden omgedraaid en kreeg ik ineens een grote waffel (die ik nog steeds heb). Luuk is het tegenovergestelde van mij als kind. Erg druk, sociaal en gaat niets uit de weg. Daar gaan we ook nog wat mee te stellen krijgen vrees ik, zeker wanneer hij naar de peuterspeelzaal zal gaan. Hij is een kind dat een ander kind aan de kant beukt om iets te pakken en speelgoed af te pakken etc.

    Ik denk vooral dat je tegenwoordig al gauw erg in de verdediging schiet, omdat verschillende kinderopvang centra en scholen etc. echt lijken te zoeken naar bepaalde problematiek bij een kind. Terwijl, van wat ik zie van Lise, is ze een heel slim en vrolijk meisje, waar men zich niet zoveel zorgen over hoeft te maken. Die redt zich echt wel!

  • Reply Idske 28 april 2016 at 13:01

    Als ze niet te rustig is, dan is ze (of hij) wel te druk, of luistert niet, of praat nog niet terwijl dat wel allang zou moeten!
    Whatever. Laat elk kind lekker zichzelf zijn. Alles komt zoals het komt. Ieder kind heeft wel iets waardoor het geen gemiddeld kind is (gelukkig). Dat is nou juist die unieke eigenschap toch?!
    Je kan je kind natuurlijk wel helpen de zwakke kanten te versterken als je je daar zorgen over maakt. Wij zijn met Boris nu toch wel met taal bezig, maar hij leest niet graag boekjes, dat maakt het ons wel wat lastiger. Ach, komt vanzelf 😉

  • Reply Machteld 28 april 2016 at 13:37

    Hee Monique.
    Ja we leven in een erg oordeelrijke maatschappij wat dat betreft. Kian is allesbehalve timide maar heeft ook de tijd nodig om zijn omgeving op zich in te laten werken en “de kat uit de boom te kijken”. Ik heb wel eens commentaar gekregen dat ik hem niet “dwong” te gaan spelen/verkennen/wat dan ook. Onder het motto dat ie anders een “watje” zou worden. Dan leg ik ook uit dat hij zich juist veilig moet voelen en de tijd daarvoor moet krijgen en dat ie daarna als ie “los”is, je hem niet meer ziet en dat ie de grootste lol heeft. Ik irriteer me eigenlijk enorm aan het feit dat ik me moet verantwoorden dat ik lief ben voor mijn kind, hem troost en ruimte geef om zichzelf te zijn. En begin me te realiseren dat dat ook niet hoeft. Dat ze maar lekker denken wat ze denken, en dat wij weten hoe het zit. Dat ik dan maar een extra 10-minuten gesprek aanvraag om uit te leggen hoe mijn kinderen gevoelig zijn en tegelijk ontzettend extravert en enthousiast. Dat als je ze ruimte geeft en veiligheid bied ze sterren zijn, maar als ze zich niet goed voelen in de situatie ze doodongelukkig zijn, en dat daar makkelijk iets aan gedaan kan worden. Vooral Kian die net zoals Lise “makkelijk” is, daar gaan ze zo snel aan voorbij. Dus goed dat je haar de ruimte geeft om te zijn wie ze is (geweldig! En als het nodig is op de peuterspeelzaal en basisschool later, sta voor wat ze nodig heeft, geef het al aan bij de intake en daarna nog 10 keer. Trek aan de bel als je ziet dat het minder gaat, dat durven we vaak niet omdat we niet willen ‘zeuren”maar dat mag best! Vinden de juffen vaak ook wel prettig een goed gesprek. Ieder kind is uniek en dat moeten we vieren, niet vrezen. Lise is tha shizzl, maar dat wist je al;).

  • Reply Jacqueline 28 april 2016 at 16:02

    En nou krijg ik dan weer de neiging om te verantwoorden namens die stagiaire… 😉
    Ik leid ze namelijk op, die pedagogisch medewerkers, en het is voor hen ook echt lastig om dat contact met ouders goed aan te pakken. Bij sommigen komt dat pas in het derde jaar een beetje goed uit de verf. Terwijl het er echt wel ingestampt wordt dat het belangrijk is de eigenheid van een kind (en de ouders) te respecteren.
    Dus, mijn advies als juf: geef die stagiaire hier ook feedback op. Dat is natuurlijk best eng, voor beide kanten, maar het levert uiteindelijk hele fijne peuterleidsters op!

    En ik zou dan ook graag je blog bij mijn lessen willen gebruiken, als dat mag? (Regio Rotterdam, is misschien prettig om te weten voor je hier antwoord op geeft).

  • Reply Simone 28 april 2016 at 20:30

    Wat kan ik me dat voorstellen dat je dan voor je kindje op wil komen. Maar die stagaire geeft waarschijnlijk ook maar haar goedbedoelde observering. Alleen komt het er dan gewoon een beetje onhandig uit ofzo? Trek je er in ieder geval niks van aan. Het is toch altijd wat 😉

  • Reply Merel 28 april 2016 at 21:55

    Heel herkenbaar wat betreft het punt: introvert is afwijkend. Ik erger me hier soms ook kapot aan. Introverte mensen denken over het algemeen zorgvuldig na over wat ze zeggen in plaats van alles eruit te flappen. Gelukkig heb ik nu een werkgever en collega’s die dat zien en waarderen. Als je wat zegt, luisteren mensen ook echt. 😉 Ken je het boek ‘Quiet: The Power of Introverts in a World that Can’t Stop Talking’ van Susan Cain? Misschien iets om te lezen! Als kind was ik erg extrovert, maar dat is in de loop der jaren compleet veranderd. M’n dochter (9 mnd) is vooralsnog erg extrovert en temperamentvol. Soms denk ik wel ‘o jee, als ze nu al zo’n pittig type is, hoe is ze dan als de peuterpuberteit aanbreekt…?’

    Ik vind de opmerking van die stagiaire nogal lomp, dus ik snap je heel goed. Ze kan het toch houden bij vertellen van wat ze heeft geobserveerd van Lise, zonder er een conclusie aan te verbinden? Helaas zullen er altijd leidsters en juffen zijn die je kind niet “zien” of waarderen voor wie hij of zij is. Ik heb bij het kinderdagverblijf van mijn dochter drie schatten van leidsters die allemaal met respect omgaan met de kinderen. Natuurlijk is er een favoriete leidster, eentje die mijn dochter echt “ziet”, en dat is ok. Grappig genoeg is de favoriete leidster zelf wat meer timide en dat klikt met mijn dochter (tegenpolen dus).

  • Reply iooon 29 april 2016 at 08:15

    Eigenlijk wel sneu dat er nu al geoordeeld wordt zonder haar eerst goed te leren kennen. Het is juist mooi dat ze zo’n uitgesproken eigen karakter heeft. Niet uitgesproken in het vooral staan maar wel uitgesproken haar eigen.

    Ik herken wel het zorgen maken door de uitspraken van anderen. Wij krijgen te horen dat we nog veel te stellen krijgen. En dan krijg ik soms doemscenario’s voor me van een krijsende peuter. Of van een stiekeme puber. Maar het gaat lopen als het loopt en ik hoop dat zijn kern goed is en dan maakt de buitenkant niet zo uit. Of die nou verlegen, rustig of extravert is.

    • Reply Monique 29 april 2016 at 11:52

      Ja, ik ga er maar vanuit dat ze het niet zo bedoeld heeft en ze gewoon haar observaties wilde delen… Maar toch he 🙂

      Dat soort dingen zijn niet leuk om te horen nee. Dan heb je al allerlei rampscenario’s in je hoofd voor er ook maar iets aan de hand is. Uiteindelijk komt het vast allemaal goed!

    Laat een antwoord achter aan Machteld Cancel Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.