Ik moet jullie iets vertellen

Nog niet eerder heb ik zo lang over een blogpost gedaan als dit keer. Het is vrij eng om iets op te schrijven dat daarna zijn werk moet doen zonder dat je nog nuances kunt aanbrengen, dingen kunt toevoegen of verhelderen. Dat is normaal natuurlijk ook zo, maar dan betreft het niet zo’n gevoelig en super persoonlijk onderwerp als nu het geval is. M en ik gaan namelijk uit elkaar. Voor (de meesten van) jullie is dit nieuws. Voor de mensen die wat dichter bij ons staan al een tijdje niet meer. Maar ik wilde eerst zorgen dat alles min of meer bij onszelf, de kinderen en onze naaste familie en vrienden geland zou zijn, voor ik het hier deel. Echt geland is het trouwens nog steeds niet, maar het moment is nu wel echt daar om ook jullie op de hoogte te brengen.

Je zult begrijpen dat het alles behalve leuk is om dit hier te delen, maar het is wel nodig. Ik schrijf immers op persoonlijke titel, deel wekelijks mijn belevenissen in een weekoverzicht en daarmee is mijn blog ook gewoon een deel van mijn leven. Dit grote ding lange tijd ‘verzwijgen’ is dan ook alles behalve makkelijk voor me geweest. Nog veel moeilijker was het om gewoon te blijven schrijven over de leuke dingen (die er gelukkig ook echt nog wel waren) terwijl ondertussen mijn leven compleet instortte en ik daar voor mijn gevoel niets over kwijt kon. ‘Ik kan geloof ik niet eens normaal meer lachen’, zei ik net nadat de beslissing definitief was tegen Charlotte toen ze voor een campagne een foto van me moest maken. Dat laat wel zien dat ik het er, vooral de eerste weken, heel moeilijk mee had. En nog steeds kan ik plotseling worden overvallen door verdriet, radeloosheid of angst. Het zit hem vaak in de kleinste dingen.

‘Maar wat is er dan gebeurd? Waarom dit besluit? Jullie zijn zo leuk samen!’ Ik snap dit soort vragen en opmerkingen best goed. Want zelfs mensen die het dichtst bij ons staan hebben het niet zien aankomen. Wij zelf achteraf gezien wel. Ik wil niet teveel in detail treden, omdat er toch echt nog wel een deel van mijn leven privé is en ook moet blijven. Maar dat de dingen al langer niet goed liepen tussen ons moge duidelijk zijn. Dat we daar geen of in elk geval veel te weinig actie op ondernamen ook. Overigens wil ik daarmee niet zeggen dat alles goedgekomen zou zijn als we dat wel hadden gedaan. Ik heb me de afgelopen tijd heel vaak afgevraagd ‘wat als’, maar het enige antwoord dat ik daarop krijg is dat het me niet verder helpt en ik er vooral verdrietig van word. Feit is dat de situatie is zoals die is en dat we het daarmee moeten doen. En dat we er beiden onze weg in moeten zien te vinden.

En dan de kinderen. Die zijn natuurlijk het allerbelangrijkste in mijn (en ons) leven. En wat had ik het voor hen graag anders gewild. Als je het geluk hebt kinderen te krijgen wil je niets liever dan ze die veilige haven, dat veilige thuis, geven. In ons geval bestaande uit een vader én een moeder. Je wilt niets liever dan samen een gezin vormen. Maar Lise en Quinn verdienen een papa en mama die gelukkig zijn. Met zichzelf, maar zeker ook met elkaar. En als dat niet meer lukt, als je meer als vrienden in een huis leeft dan als geliefden, dan is de enige oplossing er apart van elkaar het beste van te maken. En bij alle beslissingen die je neemt de kinderen op nummer één te zetten. Lise weet wat er aan de hand is en wat dat betekent voor de toekomst. Wel stelt ze veel vragen en geeft ze zelf aan wanneer ze erover wil praten. En dat doen we dan natuurlijk. Quinn is nog te klein om het te begrijpen, maar proberen we op zijn niveau toch uit te leggen wat er gaat gebeuren.

Dit alles ‘speelt’ eigenlijk al sinds begin september vorig jaar. Half december zijn we overgegaan op ‘bird nesting‘, waarbij de kinderen in het huis blijven en wij als ouders om en om een week thuis slapen en een week bij onze ouders. Daarover schrijf ik nog weleens een aparte blog, dus daar zal ik nu niet verder over uitweiden. Maar we hebben dus nog ruim twee maanden ‘gewoon’ samen doorgeleefd. Iets wat lang niet altijd makkelijk was, maar wat wel laat zien dat we geen ruzie hebben en het vooral belangrijk vinden de dingen goed te regelen zodat we hier alle vier zo goed mogelijk uit komen. Avondeten doen we nog elke dag met z’n vieren en ook leggen we samen de kinderen in bed. Alles om het ritme en de structuur er voor hen in te houden.

We zijn nu druk met het regelen van allerlei praktische zaken. Daarvan is op dit moment nog veel onzeker, dus ik hoop daar binnenkort een update over te kunnen geven. Tot alles geregeld is blijft de situatie zoals die nu is. Met nu, in verband met de coronacrisis, nog wat extra uitdaging omdat de kinderen en wij nu overdag natuurlijk fulltime thuis zijn en we de zorg voor hen met thuisonderwijs en werk moeten zien te combineren. Gelukkig gaat dat erg goed en gaan we respectvol met elkaar om. Dat is heel fijn.

Op een later moment dus meer. Het voelt aan de ene kant ontzettend kwetsbaar om dit hier met jullie te delen, maar aan de andere kant zal het, hoe moeilijk ook, een grote uitlaatklep voor me zijn. Ik hoop dat ik er juist ook de nodige steun en kracht uit kan halen. En wie weet kan ik, door jullie mee te nemen in het hele proces en hoe ons ‘nieuwe leven’ vorm krijgt, ook een stukje herkenning bieden voor ouders die (helaas) in hetzelfde schuitje zitten.

Deze blogpost schreef ik zelf, maar heb ik M voor publicatie laten lezen. Hij staat volledig achter de inhoud.

Ik weet dat ik de liefste lezers en volgers heb, maar wil jullie toch vragen respectvol met dit nieuws om te gaan. Just to be sure. Het is allemaal al moeilijk genoeg.

Dankjewel ♡