Er is voor mij bijna geen fijner uitzicht denkbaar dan het uitzicht op (mijn) spelende kinderen. Ik vind het heerlijk als ze zich vermaken. Zelf, of met elkaar. Dat laatste gaat steeds beter en vind ik zó leuk om te zien. Maar zelf meespelen? Ik doe echt mijn best, maar ik denk dat ik na bijna zes jaar moederschap kan zeggen dat dat niet zo aan mij besteed is. Ik ben gewoon niet zo’n meespeelmoeder.
Vroeger al, als ik sporadisch eens moest oppassen, vond ik het spelen met de kinderen maar zo zo. Ja, een boekje voorlezen, wat tekenen of knutselen, of een spelletje doen vond ik wel leuk. Maar zodra er poppetjes, autootjes of prinsessenkastelen om de hoek kwamen kijken, haakte ik af. Ergens had ik de hoop dat het wel goed zou komen als ik zelf kinderen zou krijgen. De onvoorwaardelijke liefde voor hen zou er vast voor zorgen dat ik de energie zou hebben urenlang met ze te kunnen spelen. Inmiddels weet ik dus dat dat niet zo is.
‘Mama, wil je meedoen?’
Ik probeer het wel hoor. Dan zeg ik mee te komen spelen, zodra ik klaar ben met waar ik op dat moment mee bezig ben. Om vervolgens (serieus!) te vergeten dat ik beloofd had mee te doen. Na de ‘mama, kom je nog?’ voel ik me natuurlijk enorm schuldig en strijk ik over mijn hart omdat ik wel wil dat mijn kinderen leren dat belofte schuld maakt.
Het onderwerp ligt een beetje in de taboesfeer. Want hoe stom en onaardig is het eigenlijk om te zeggen dat je niet graag met je kinderen speelt? Inmiddels weet ik dat ik lang de enige niet ben die van meespelen vaak niet gelukkig wordt. En vind ik dat ik er dus juist wel over moet schrijven. Het is ook echt niet zo dat ik mijn kinderen niet leuk vind. Mijn kinderen zijn namelijk de leukste van de hele wereld. En ik geniet elke dag van ze. Maar niet actief met ze spelend dus.
Overigens weet ik dat er genoeg ouders, opa’s en oma’s zijn die het wél ontzettend leuk vinden om uren met hun (klein)kinderen te spelen. Dat is natuurlijk helemaal oké en alleen maar super fijn!
Speel jij graag met je kinderen of bekijk je hun spel net als ik het allerliefst van een afstandje?
3 Comments
Ik ben ook niet zo’n meespeelmoeder. Ik speel wel eens spelletjes met ze maar verder niet. Maar ik ben ook van mening dat kinderen ook zelf moeten leren spelen en niet de hele dag entertaint hoeven worden.
Ik heb precies hetzelfde en doe ook eigenlijk alleen mee als erom wordt gevraagd. Of ik help even mee een treinbaan bouwen zodat ze er daarna zelf mee kunnen spelen, haha.
Hoi! Ik speel ook niet mee, nooit eigenlijk. Ik vind het ontzettend saai. Spelletjes doe ik ook niet en voorlezen vind ik ook maar matig leuk. Over het voorlezen voel ik me een beetje schuldig omdat dat zo goed is voor de ontwikkeling.
Mijn kinderen vragen gelukkig nooit of ik meedoe. Ze zijn het niet gewend en ze hebben elkaar. Het lijkt mij wat dit betreft ook heel zwaar om 1 kind te hebben. Respect voor die moeders 🙂