De angst voor autorijden is er niet altijd geweest. Toch zorgde een onverwachte gebeurtenis ervoor dat ik steeds minder graag achter het stuur stapte. In het begin was ik me er niet zo van bewust, maar op den duur merkte ik dat natuurlijk wel. Ik vermeed de auto terwijl mijn rijangst groeide. Ik zat in een negatieve spiraal, maar wilde eruit. Ik wilde weer met plezier autorijden.
Ze zeggen dat je eigenlijk pas leert rijden als je je rijbewijs hebt. En dus gaf mijn vader me, toen ik na het derde praktijkexamen eindelijk mijn rijbewijs had, zo vaak hij kon de sleutels van zijn auto. Rijden, rijden en nog eens rijden. En dat vond ik prima, want ik vond het heerlijk om achter het stuur te zitten. Ik leende de auto om naar mijn tennistraining te rijden, of ik nam mijn broertje mee voor een ritje. Stukje bij beetje werd ik, zonder dat ik het doorhad, zekerder in de auto en ging ik beter rijden.
Een jaar of zes later, begin 2010, kocht ik samen met M mijn eerste eigen auto, een Peugeot 206. Twee jaar later trouwden we en we wilden graag op huwelijksreis naar het Gardameer in Italië. We besloten met ons autootje te gaan.
Throwback naar het jaar 2010! Hier zat ik voor het eerst in de Peugeot…
Ik vond het spannend om in het buitenland te rijden, maar eigenlijk ging de reis heel voorspoedig. Tot… we ergens in Frankrijk strandden met een kapotte koelinstallatie en een motor waar rook uit kwam. Ondanks dat er niet eens iets heel heftigs gebeurde, vond ik het vreselijk eng. En het feit dat de reparateur die langskwam alleen maar Frans sprak hielp niet echt mee. Uiteindelijk kwam mijn lieve papa to the rescue. Onze auto werd daar naar een plaatselijke garage gesleept en wij gingen met papa als chauffeur verder richting Gardameer. Ik was stiekem zó blij dat we niet meer zelf hoefden te rijden…
Amaxofobie
Weer thuis was onze auto natuurlijk gewoon gerepareerd, maar vertrouwen deed ik hem niet meer. In de stad rijden vond ik nog wel prima, maar zodra we de snelweg op moesten ging ik het rijden liever uit de weg. Waardoor het natuurlijk steeds meer een ding werd en ik, afgezien van wat korte ritjes in de stad, bijna helemaal niet meer reed. Ik had, zonder dat ik me daar op dat moment bewust van was, rijangst ontwikkeld. Rijangst wordt ook wel ‘amaxofobie’ genoemd en is een overmatige en niet-functionele angst om een voertuig te besturen of om bijrijder te zijn.
Een nieuwe auto
Toen ik in verwachting was van Lise vond ik dat er een nieuwe auto moest komen. Uit praktisch oogpunt, want onze Peugeot was een 3-deurs en met kind achterin is een 5-deurs toch wel erg handig. Maar ik vertrouwde dat autootje echt niet meer, dus zag ik het al helemaal niet zitten daar met een baby in rond te gaan rijden. Er kwam dus een nieuwe auto. Een Opel Corsa. Een wat nieuwer model en dat voelde toch een stuk betrouwbaarder. Hij reed heerlijk soepel en ik kon wat meer ontspannen, maar toch vond ik het best een ding om met Lise achterin rond te rijden. Wat als er iets zou gebeuren? Ik kon dan wel goed opletten, maar stel dat een andere automobilist een fout maakt? Of het nu de hormonen waren of het moederinstinct, het hielp in elk geval niet veel bij het overwinnen van mijn angst.
Weg met die rijangst!
Het vermijden van angst maakt de angst groter. Dat weet ik als (bijna afgestudeerd) toegepast psycholoog natuurlijk als geen ander. Dat je, als er eenmaal kinderen zijn, sneller de auto nodig hebt als je niet compleet afhankelijk wilt zijn van het openbaar vervoer is ook een gegeven. En zo kwam het dat ik geregeld wel met de auto móest als ik ergens wilde komen. Toen ik twee jaar geleden ook nog eens werk kreeg waarvoor ik de auto nodig had en daardoor drie keer in de week op en neer reed, wist ik op een gegeven moment niet meer waar ik nu ook alweer zo bang voor was. Ja, snelweg rijden vond ik spannend en nog steeds is dat wel een dingetje. Maar in plaats van er onderuit te willen komen zoek ik het nu juist vaker bewust op. Zo was ík degene die naar Zeeland reed toen we op vakantie gingen en verkoos ik laatst voor een afspraak toch de auto boven de trein toen bleek dat ik er met het openbaar vervoer een uur langer over zou doen.
Het zijn kleine overwinningen, maar allemaal samen maken ze dat ik nu eindelijk kan zeggen dat ik het plezier in het autorijden heb teruggevonden. Als ik alleen rijd luister ik mijn favoriete cd van dat moment of ik zet lekker hard de radio aan. Waar ik eerst vooral benauwd was tijdens het autorijden geeft het me nu juist vaak een gevoel van vrijheid. Het enige dat ik echt nog spannend vind is rijden met slecht weer (lees: enorme stortbuien) en rijden in het donker.
Ik vond het best spannend om hierover te schrijven en ben heel benieuwd of jullie je in mijn verhaal herkennen. Als ik er met mensen over praat blijkt namelijk al snel dat ik lang de enige niet ben die met dit probleem te maken heeft (gehad)…
6 Comments
Ik heb tijdens mijn zwangerschap van Fay een auto ongeluk gehad en we hebben in diezelfde zwangerschap een keer op een donkere weg bijna iemand aangereden die plots midden op de weg stond. Doodeng en daarom vond ik het daarna ook heel spannend. Echt rijangst heb ik niet gehad maar was wel weer even slikken. En nog steeds vind ik die donkere weg eng om te rijden..
Ik heb eens een auto ongeluk gehad en nadat de auto gerepareerd was heb ik er geen seconde meer fijn in gereden! Echt die angst die jij heb gehad had ik dan niet maar ik snap het wel! Zeker als ik met iemand mee rijd en die gaat bumper kleven (sowieso stom!) Vind ik dat nog steeds heel eng! (Ik klapte op een plotselinge file en mn remmen werkte niet goed) en in het donker rijden vind ik ook best spannend.. maar dat heeft meer te maken dat ik gewoon geen fluit zie in het donker..
Ik ben zo trots op je! Ik weet hoe het voelt, echt vreselijk om zo bang te zijn! Gelukkig heb je doorgezet en ben je er vanaf. Kom maar gauw een keertje naar het zuiden! X
Heel herkenbaar, ik heb gelukkig nog nooit een auto ongeluk mee gemaakt zelf.
Maar wel een paar keer erg hard moeten remmen op de snelweg (opeens) wat maar net goed ging zeg maar.
Ook daardoor een angst ontwikkeld.
Ik kan ook helemaal panisch worden als ik naast me man zit in de auto en hij niet optijd remt naar mij idee. Terwijl er niks aan de hand is
Sinds Lotte er is, werd de angst nog groter wat nou als ik met Lotte een ongeluk maak..
De laatste tijd heb ik erg veel auto gereden, eerst ontweek ik altijd de snelwegen reed ik zelfs helemaal binnendoor.
Nu denk ik er 9-10 nog eens over na en rij ik zo over de snelweg gelukkig. En zit ik een stuk relaxter in de auto
Door het te doen en vaak heeft mij erg goed geholpen
Fijn dat jij er ook vanaf bent
Dit is zo herkenbaar! In de vijf jaar dat ik mijn rijbewijs heb, heb ik zeven auto ongelukken gehad (ik zeg het er altijd maar bij: niet mijn schuld). Steeds als ik weer wilde gaan rijden, gebeurde er wel weer iets. De laatste maanden ga ik weer steeds vaker rijden, aangezien mijn werk in Amsterdam zit en dat toch al snel een half uurtje met de auto is.
Rij ik alleen, dan gaat het steeds beter. Zit er iemand bij mij in de auto, en dan zeker als mijn hond mee is, rij ik toch nog met iets meer angst.
Ontzettend fijn dat jij weer van je angst af bent! En het slechte weer dat went vanzelf 🙂
Rijangst, als je zelf achter het stuur zit, lijkt mij vreselijk.
Fijn dat dat bij jou weer over is.
Ik heb rijangst als ik naast iemand zit en helemaal niet als ik zelf rij.
Ik moet dan de controle overgeven aan een ander, die totaal anders reageert in het verkeer.
Vreselijk is dat.
Ik zie dan in gedachten ongelukken gebeuren.
Ga daar binnenkort toch voor in therapie, want het is heel vervelend.
Ook voor diegenen waar ik naast zit.