Zeven jaar geleden zat ik nu in het tweede trimester van mijn eerste zwangerschap. Bizar te bedenken dat dat gewoon alweer zeven jaar geleden is. Mijn tweede en laatste zwangerschap is nu vier jaar geleden, dus daarmee ligt de babytijd inmiddels alweer jaren achter me. Heb ik heimwee naar die tijd? Of valt het mee en ben ik nu eigenlijk net zo gelukkig of misschien zelfs gelukkiger met hoe de kinderen zijn en wat ze doen en kunnen?
Dat de babyfase een bijzondere fase is valt niet te ontkennen. Een compleet hulpeloos mini mensje dat in alles van jou afhankelijk is. Super mooi, maar ook een hele verantwoordelijkheid. Nu ik er na een aantal jaar op terugkijk vond ik dat best heftig. Ik had alle jaren daarvoor alleen voor mezelf (en voor M) gezorgd. En opeens was daar dat kleine meisje dat 24/7 zorg, aandacht en veiligheid nodig had. Dat, samen met hormonale toestanden en een stukje onzekerheid, want: ‘doe ik het allemaal wel goed?’, maakte die eerste periode erg intens. Betekent dat dat ik er niet van heb genoten? Nee, gelukkig niet! Ik vond het heerlijk om met mijn baby’s te knuffelen. Om met ze buiten te wandelen. Om alle kleine ontwikkelingen en sprongetjes van dichtbij mee te maken en de liefde te voelen zoals je die alleen voor je kind(eren) voelt. Er is denk ik niets bijzonderder dan dat.
Geen heimwee…
Maar het was dus niet alléén maar blijheid en geluk. Gebroken nachten, weer die onzekerheid en ik vond het gebrek aan interactie in die eerste weken ook best een ding. Want huilen betekende dat er iets aan de hand was, maar lang niet altijd kon ik erachter komen wat dat dan was. Dat kon me dan best weleens een machteloos gevoel geven. Inmiddels is mijn dochter bijna 7 en mijn zoon bijna 4. En ik vind ze geweldig. Natuurlijk kom je bij elke leeftijdsfase voor nieuwe uitdagingen te staan, maar ik vind het zo leuk om nu met beide kinderen gesprekjes te kunnen voeren, om ze nieuwe dingen te leren en te laten ontdekken. Om alles waar ik zelf als kind zo blij van werd ook aan mijn eigen kinderen mee te geven. Dat soort dingen wordt echt leuker en leuker als de babytijd voorbij is. Dus nee, heimwee kan ik het niet noemen.
Of toch wel?
Maar goed. Als ik dan denk aan die kleine mollige beentjes, het eerste lachje, of ik kom in de winkel zo’n schattige babypyjama of van die kleine sokjes tegen… Ja, dan doet dat toch ook wel wat met me. Dan besef ik me dat de tijd ECHT heel snel gaat en ook deze periode, dus de basisschooltijd, waarschijnlijk in een vloek en een zucht voorbij zal zijn. Mijn persoonlijke conclusie van dit verhaal? Moeder (of vader) worden is bijzonder en geweldig en élke fase van je kindje heeft mooie en wat meer uitdagende kanten. Het enige dat je zeker weet is dat fases die voorbij zijn niet meer terugkomen, dus is het belangrijk er toch zoveel mogelijk van te genieten. Ook als vind je het soms even wat minder leuk!
Aan moeders (of vaders) met kinderen in dezelfde leeftijd: hoe kijk jij terug op de babytijd van je kinderen? Heb je er heimwee naar of vind je het wel prima dat het allemaal achter de rug is?
2 Comments
Ik vind het zelf heel dubbel. ons zoontje is bijna 14 maanden… Ik mis ergens wel het kleine hummeltje maar deze leeftijd is ook ontzettend leuk. Ze worden zo snel groot… Probeer dan ook zeker van elk moment te genieten.
Mijn meisjes zijn nu 5 en bijna 9, ik denk toch regelmatig terug aan hun babytijd, probeer me mooie momenten te herinneren, heb zoveel mogelijk kleertjes bewaard enzo en natuurlijk bergen foto’s 🤩 en ja heb dan ook wel een beetje heimwee hoor 😉 gewoon omdat het allemaal zo bijzonder was. En nog steeds is natuurlijk, want elke keer zie je iets nieuws en moois in hun ontwikkeling. Maar de babytijd, ja hoor ik denk er graag aan terug!