En toen zaten we opeens bij de huisartsenpost…

Zondagavond klaagde onze kleuter opeens over buikpijn. Meestal gaat dat dan vanzelf weer over, maar dit keer leek het anders. Toen ze ook nog begon over te geven wist ik dat het meer was dan een pijntje. Lise was ziek.

Maandag ging ze uiteraard niet naar school. Zelf wilde ze wel graag met Quinn mee naar mijn ouders. Ik moest nog wat dingen regelen voor mijn afstuderen, dus dat kwam mij wel goed uit. Gelukkig kreeg ik af en toe een berichtje hoe het met haar ging. Ze heeft rustig aan gedaan en at bij de lunch weer twee boterhammen. Maar aan het eind van de middag voelde ze zich toch weer niet lekker en eenmal thuis moest ze opnieuw overgeven. Ze zei dat ze nog steeds buikpijn had en niet goed kon zitten en liggen. Dat baarde me wel zorgen.

Inmiddels was het avond en overlegde ik met M of we nu wel of niet de huisartsenpost moesten bellen. Onder het mom van ‘beter het zekere voor het onzekere’ belde M op en legde de situatie uit. De mevrouw aan de andere kant van de lijn was erg meelevend en begripvol. We moesten haar een zetpil paracetamol geven en ze zou over een uur terugbellen om te vragen of de pijn was afgenomen. Toen dat niet het geval was maakte ze een afspraak voor ons. Om 21:30 uur konden we terecht bij de huisartsenpost in het ziekenhuis. Ik kneep hem wel een beetje. Wat als het haar blinde darm was? Hoe gevaarlijk is dat eigenlijk? Of zou er iets heel anders aan de hand zijn? Ik was er uiterlijk vrij rustig onder maar mijn gedachten gingen alle kanten op.

De vraag of we Lise van tevoren nog naar bed zouden brengen (het was inmiddels al bijna 20:00 uur) beantwoordde ze zelf. ‘Ik wil niet naar bed. Ik wil bij jullie blijven, op de bank.’ Prima. We moesten over een uur immers toch al weg. Ik belde mijn ouders of ze langs konden komen om bij Quinn te blijven zodat M en ik allebei mee konden naar het ziekenhuis. Dat voelde toch fijner.

Toen we in de auto zaten vonden we het allebei zo vreemd. Het leek een beetje op het ritje naar het ziekenhuis toen mijn bevalling van Quinn op het punt stond te beginnen. Behalve dat we hier natuurlijk niet met een baby van terug zouden komen, maar hopelijk wel met een antwoord op de vraag wat er met ons dochtertje aan de hand was.

Lise vond het mega spannend. Logisch natuurlijk. Ze had ook alles behalve zin om op de behandeltafel van de arts te gaan liggen. Tot M voorstelde om ernaast te gaan liggen om de dokter te laten bepalen wie de mooiste buik had. Briljant gevonden, vond ik. De arts luisterde, trommelde op haar buik en drukte erop. Ze vond het niet fijn, maar als ze een blindedarmontsteking had zou ze wel anders reageren, zo redeneerde ik. Dat kon dus worden afgestreept. Bovendien waren er al 24 uur verstreken sinds de buikpijn begon en zou het dan volgens de arts al ondraaglijke vormen hebben aangenomen. Gelukkig was dat niet het geval.

Fijn dat je dingen uit kan sluiten, maar wat is er dan wel aan de hand? Waarschijnlijk iets viraals, aldus dok. Hij adviseerde ons haar nogmaals een zetpil te geven en het de komende dag aan te kijken. Mocht het opnieuw erger worden, dan moesten we de huisarts bellen. Maar goddank knapte Lise dinsdag steeds verder op. Toen ze tussen de middag twee boterhammen at stond ik nog net niet te juichen.

Als je kinderen hebt die nauwelijks ziek zijn vergeet je soms hoe waardevol gezondheid is en hoe naar het als ouder is om je kind pijn te zien lijden. Ik ben dus heel blij dat het weer zo goed als achter de rug is!

Heb jij ook weleens ’s avonds of ’s nachts bij de huisartsenpost gezeten met je kind?

Afbeelding stethoscoop afkomstig van Shutterstock.