Drie jaar geleden ongeveer schreef ik over Lise’s eerste keer op de peuterspeelzaal. Wat een mijlpaal vond ik dat toen! En nu is de kleine man net begonnen op de speelzaal. Tijd dus om een stukje te schrijven over hoe het hem daar vergaat. En wat vind ik er zelf eigenlijk van dat ook mijn jongste nu twee keer per week naar ‘schooltje’ gaat?
Net als destijds bij Lise waren we samen met Quinn al eens kennis komen maken met de leidsters. Omdat Lise toch naar een andere basisschool gaat dan we drie jaar geleden dachten, hebben we Quinn niet aangemeld bij haar ouder peuterspeelzaal, maar bij de peuterspeelzaal die bij Lise’s huidige school in het gebouw zit. Zo kan hij tegelijk met haar worden weggebracht op dinsdag (dan gaat hij een dagdeel in de ochtend) en haal ik ze vrijdagmiddag samen op (dan gaat hij alleen in de middag spelen). Voordeel voor hem is dat hij al een beetje kan wennen aan de school waar hij over ruim anderhalf jaar naartoe gaat. Maar laat dat nog maar even duren hoor!
Het wegbrengen
De eerste keer ging het wegbrengen best goed. M was vanuit zijn werk even die kant op gekomen zodat we het samen konden doen. Je zag wel aan hem dat het een beetje onwennig was. Toen we samen een beetje hadden rondgekeken, leek het ons goed om wel bewust afscheid van hem te nemen. We merkten wel dat hij het niet leuk vond dat we weggingen, maar hij huilde gelukkig niet. Hij zwaaide ons samen met de juf uit en was al snel druk met het glijbaantje dat binnen staat en waar hij aap van af liet glijden. Door het raam bij de fietsenstalling konden we zien dat hij na het zwaaien gewoon was gaan spelen. Fijn!
Het ophalen
Aan de manier waarop hij reageerde toen hij me weer zag, merkte ik dat Quinn het toch best spannend had gevonden allemaal. Het is natuurlijk ook nogal wat! Nieuwe juffen, nieuwe kinderen, een nieuwe omgeving… Behoorlijk wat indrukken om te verwerken voor zo’n kleintje! De leidsters zeiden dat hij het goed gedaan had. Drinken uit een (gewone) beker wilde hij niet. Dat komt omdat hij thuis alleen nog uit een tuitbeker en rietjesbeker drinkt (vanwege mijn eigen gemakzucht, oeps). Maar verder had hij leuk gespeeld.
De tweede en derde keer
De tweede keer was het alleen M die Quinn wegbracht. Tegelijk met Lise. Dat was toch wel even wennen. Allemaal op tijd klaar staan, al die tassen die mee moeten… Quinn had dit keer duidelijk meer moeite met het afscheid dan de eerste keer. Hij huilde flink. Zo zielig! Omdat ik zelf een belangrijke afspraak had die ochtend, zouden mijn ouders hem ophalen. Hoewel hij ze wekelijks ziet, vond hij dat toch maar gek.
Achteraf denk ik dat het niet zo handig is geweest om die tweede keer al zoveel te wisselen met wie hem brengt en haalt. Maar het ging gewoon even niet anders. Afgelopen vrijdagmiddag ging hij voor de derde keer en bracht ik hem weer zelf weg. Ik hoopte dat hij zich zou herinneren hoe leuk het de vorige twee keer was geweest, maar hij was niet van plan me te laten gaan. Hij pakte mijn hand en wilde samen met mij wel gaan kijken wat er allemaal te spelen viel. Ik had me voorgenomen dat niet te lang te laten duren. Met de belofte dat ik hem snel weer op zou halen en nog even bij het raam zou zwaaien, ben ik weggegaan. Hem helaas toch weer huilend bij de leidster achterlatend.
Tweede kind = minder stress?
Bij Lise had ik er zelf letterlijk buikpijn van en zat ik in spanning de uren af te tellen tot ik haar weer kon gaan ophalen. Ik merk dat dat bij Quinn toch anders is. Ik weet dat hij het, als ik eenmaal uit beeld ben, leuk heeft op de speelzaal. En dat het niet lang zal duren voor hij dat ook van tevoren en bij het wegbrengen laat merken. Zo ging dat bij Lise na een paar weken ook namelijk. Alles went, zeggen ze, en ik denk dat dat voor zoiets als de peuterspeelzaal zeker geldt. Over een paar maanden zal ik weer eens een update schrijven!
Hoe ging het de eerste (paar) keer met jouw kind op de peuterspeelzaal?
Geen reacties