De rollercoaster die scriptie schrijven heet

Iemand die ooit een scriptie of soortgelijk paper heeft moeten schrijven zal het beamen: het is een enorme klus. Ik heb in mijn leven al twee keer eerder een scriptie mogen schrijven, voor mijn Bachelor en Master Communicatie- en Informatiewetenschappen. Gek genoeg (of juist logisch, want: verdrongen) kan ik me de details daar niet meer van herinneren. Het is inmiddels ook alweer meer dan tien jaar geleden. Op dit moment ben ik bezig met het afronden van mijn derde (en zeker ook laatste) scriptie. En man man man, wat een rollercoaster is dat!

Met een universitair diploma op zak besloot ik dus zo’n zes jaar geleden dat ik eigenlijk nog wel een studie Toegepaste Psychologie wilde gaan doen. Me vooral verheugend op de vele interessante boeken die ik zou gaan doorspitten, toffe praktijktrainingen en ja, zelfs het maken van examens vind ik leuk. Op de stage verheugde ik me ook wel, maar het schrijven van de scriptie leek vooral een ver-van-mijn bed show die ooit wel aan de orde zou komen. Tot het vorig jaar toch echt zover was.

Sinds begin dit schooljaar ben ik bezig met mijn onderzoek naar mogelijkheden om de dyslexiebegeleiding op een basisschool te optimaliseren. Het vinden van een afstudeerbedrijf en -onderwerp was trouwens ook nog een hele toer, maar daar zal ik nu niet over uitwijden. Mijn onderzoek is mega interessant, maar ook enorm veel werk en af en toe meer stressvol dan ik vooraf had gedacht. Of gehoopt. Kan ik het ene moment nog het volste vertrouwen hebben in wat ik tot nu toe op papier heb staan, kan dat door feedback van mijn scriptieadviseur zomaar ineens 180 graden omdraaien.

En ik weet dat het erbij hoort. Het is me tijdens de praktijktraining afstudeervoorbereiding nog op het hart gedrukt. Je gaat zeker momenten krijgen dat je het niet meer ziet zitten (de scriptie dan he) of dat je het idee hebt dat je alles voor niets hebt gedaan. Soms zul je inderdaad ook wat stapjes terug moeten doen en iets op een andere manier moeten aanpakken dan je eerst voor ogen had. Ik weet nog dat we een plaatje te zien kregen van een berg. Op een bepaald punt op de berg kan het zijn dat je weer een stukje moet afdalen, maar je eindigt nooit helemaal beneden. Met andere woorden: een stapje terug moeten doen hoort erbij, maar het is niet zo dat al het werk dat je tot dan toe verzet hebt voor niets is geweest. Klinkt logisch, maar betekent natuurlijk niet automatisch dat het leuk of makkelijk is.

Gisteravond heb ik mijn hoofdstuk ‘conclusies en aanbevelingen’ ingeleverd bij mijn scriptieadviseur. Zij gaat ernaar kijken, voorziet het van feedback waarop ik het dan weer kan aanpassen. Op het vorige hoofdstuk had ze best veel op- en aanmerkingen, dus ik ben er best een beetje huiverig voor. Aan de andere kant heb ik bewust bijna twee weken over dit ene hoofdstuk gedaan omdat ik tot gisteren niet tevreden was met hoe het eruit zag. Ik heb er nu wel een goed gevoel over, dus ik hoop dat dat niet onterecht is. We zullen zien!

Mijn doel is om af te studeren voor de zomervakantie. De tijd gaat sneller dan me lief is, maar ik denk dat het haalbaar is! Na dit hoofdstuk hoef ik alleen nog maar de discussie, samenvatting en het voorwoord te schrijven. Met een beetje geluk wordt mijn conceptversie direct als verdedigbaar beoordeeld en anders hoop ik dat ik er niet heel veel aan hoef aan te passen. Dan moet dat papiertje toch binnen een maand of twee wel binnen zijn?

Hoe vond jij het om een scriptie te schrijven?

Afbeelding schrijven is afkomstig van Shutterstock.