Aangezien mijn zoon voor mijn gevoel een half jaar is gegroeid in zes weken zomervakantie, zie ik opeens dat hij eraan toe is: de basisschool. 31 oktober wordt Quinn vier en gaat hij voor het eerst. Super spannend voor hem, maar ook best wel een ding voor mij als moeder. Allebei mijn kinderen op school. Het geeft me een heel stuk van mijn vrijheid terug, scheelt me logistiek gezien enorm veel gedoe, maar… ga ik last krijgen van het legenestsyndroom? De nestjes zijn natuurlijk nog lang niet leeg, maar misschien voelt het wel zo als ik overdag geen kinderen meer om me heen heb?
Ik had het er gisteren toevallig over met een moeder op de zwemles van Lise. Zij bracht haar jongste afgelopen maandag voor het eerst naar school en had afgelopen woensdag voor het eerst in zes jaar een ochtend helemaal voor zichzelf. Vooraf vroeg ze zich af of ze eigenlijk nog wel hobby’s had. Ze besloot bewust geen boodschappen te gaan doen of klusjes in het huishouden, maar eens echt tijd voor zichzelf te nemen. En dat beviel haar prima.
Nu is er voor mij het afgelopen half jaar natuurlijk al het een en ander veranderd waardoor ik sowieso al wat tijd zonder de kinderen heb. Soms is dat nog wennen, in de week dat ze op vakantie waren vond ik dat NIET leuk, maar over het algemeen weet ik me best te redden zo in m’n eentje. Ik neem weer tijd om dingen te doen die ik zelf leuk vind of waarvan ik weet dat ze goed voor me zijn, doe het wat rustiger aan, ga dingen doen waar ik anders niet aan toe kom en zoek ofwel bewust andere mensen op of juist niet.
Gemengde gevoelens
Aangezien ik werk als mijn kinderen niet thuis zijn, ga ik er qua werkuren en flexibiliteit zeker op vooruit na eind oktober. Ik kan immers één dag in de week volledig werken (dan gaan ze na school naar mijn ouders) nog eens drie dagen tot kwart voor twee en één dag tot twaalf uur. Misschien dat het me dan nog wat beter lukt om mijn werk niet meer naar de avonduren en weekenden te verplaatsen. En natuurlijk zal ik in die ‘uren zonder kinderen’ ook het huishouden doen en wat tijd voor mezelf plannen. Voor sport, om eens de stad in te gaan, of gewoon met een boek op de bank te duiken. Het gaat allemaal om balans en ik denk dat ik die dan nog wat beter kan vinden.
Maar dat neemt niet weg dat ik het best een dingetje vind als allebei mijn kinderen op school zitten. Ik zie mezelf nog steeds als ‘moeder met kleine kinderen’, maar zo klein zijn die kinderen inmiddels niet meer. En omdat ik weet dat ook deze basisschoolperiode voorbij zal vliegen, maakt het me ook best een beetje melancholisch. Dan is dat échte legenestsyndroom misschien ook dichterbij dan dat het nu lijkt…
Nog héél even quality time met de jongste
We hebben nog even tot eind oktober. En die periode wil ik nog een aantal keer met alleen Quinn op pad gaan. Dingen doen die hij leuk vindt. Dat hoeven geen hele spannende uitstapjes te zijn, maar heb gewoon even die een-op-een aandacht geven. Dat wilde ik altijd al doen als Lise op school zit, maar is er tot nu toe toch te weinig van gekomen. Dus gaan we de komende weken maar eens met z’n tweetjes naar de speeltuin of het bos, wil ik hem eigenlijk nog eens meenemen naar het Nijntje Museum in Utrecht en lijkt het me heel leuk om nog eens samen wat te bakken bijvoorbeeld. Simpele dingen, maar hij maakt ze bijna nooit alleen met mij mee. En hij vindt het ook gezellig als zijn zus erbij is, maar ik denk dat het ook heel fijn voor hem is als het een keer echt alleen om hem draait.
Zitten jouw kinderen al allemaal op school, of nog niet? Hoe kijk jij aan tegen deze mijlpaal?
Geen reacties