Die kleine mollige handjes. Die wangetjes die je zo lekker kunt kussen. Hun stemmetjes. De dingen die ze zeggen. Hun openheid. Hun vrolijkheid. Die altijd zo aanstekelijke lach. Hoe ze liggen te slapen als ik ’s avonds laat nog even bij ze ga kijken. Hun onbevangenheid. Hoe blij ze kunnen zijn met weinig. De liefde die ze elke dag weer geven. En zo kan ik nog wel honderd dingen opnoemen die ik zo koester nu de kinderen nog redelijk klein zijn. Ik schrik soms hoe hard ze groeien en zou de klok soms het liefst stil willen zetten. Soms. Want er zijn dingen waarvan ik nu al weet dat ik ze over een jaar of vijf totaal niet mis…
1. Het oneindige geklieder
Heb ik net de boel schoon, gaan we eten, zit alles weer onder. En niet alleen de tafel, de vloer en de stoel, maar ook de kleding van, in dit geval, mijn zoon. We kunnen het succes van een gerecht meestal aflezen aan de hoogte waarop het op zijn gezicht zit. Boven de wenkbrauwen is een 9+. Super fijn natuurlijk dat hij zo geniet van zijn maaltijden. Maar als hij dat straks gewoon met mes en vork doet en met iets meer beleid, ben ik ook een gelukkig mens. Behalve eten kunnen ook kleien, verven, knutselen en spelen met zand voor een hoop rotzooi zorgen. Ja, dat ruim je na afloop eenvoudig op en het is juist fijn als ze lekker spelen, maar ik moet soms toch echt even een oogje toeknijpen als ik zie dat er weer een potje glitters over tafel is gegaan. Met een beker drinken er achteraan…
2. De herrie
Als de kinderen aan het spelen zijn of ze kijken een filmpje, dan ‘verdwijn’ ik soms even naar boven. Wat was opruimen, of even snel onder de douche. Je moet wat als alleenstaande ouder. Vaak gaat dat goed, zo ongeveer vijf minuten. Daarna hoor ik hun stemmetjes vaak in volume toenemen, waarbij de uitkomst altijd is dat de jongste huilend de trap op komt gestampt (zo loopt hij trouwens altijd de trap op om een of andere reden). Dan sta ik dus ofwel op zolder met was in mijn handen of, nog onhandiger, naakt in de douche een brandje te blussen over wie nu aan de beurt is een filmpje te kijken of waarom het niet oké is om de hut van de ander te slopen. Los van dit soort incidenten vind ik sowieso dat kinderen vrij veel geluid produceren. Vooral als er ook nog vriendjes over de vloer zijn. Enthousiast zijn is één ding, maar soms mag het qua decibellen wel ietsje minder.
3. Het (net) niet zindelijk zijn
Ik snap dat het erbij hoort en ik wist min of meer waar ik aan begon, maar ben na ruim zeven jaar wel klaar met luiers verschonen en ongelukjes verhelpen. Voor de duidelijkheid: mijn oudste is zeven en volledig zindelijk. Maar mijn kleuter van vier heeft er wat meer moeite mee. Sowieso draagt hij ’s nachts nog een luier. Het gaat echt de goede kant op, maar we zijn er dus nog niet. Nog even volhouden dus…
4. De speelgoedberg
Kinderen horen te spelen. Helemaal prima en ik vind het heerlijk als ze ergens helemaal in opgaan of een gat in de lucht springen als ze eindelijk dat hebben gekregen wat ze zo graag wilden hebben. Maar ik had echt geen idee hoeveel speelgoed je verzamelt als je niet vaak iets wegdoet. Gevolg: uitpuilende kasten en kinderen die zelf compleet het overzicht kwijt zijn en geen idee meer hebben waar ze mee willen spelen. Ik ga maar weer eens wat oud speelgoed wegdoen en de rest wat meer verdelen over o.a. hun kamers en de zolder. Dit probeer ik vervolgens te rouleren met het speelgoed dat beneden ligt zodat ze om de zoveel tijd het gevoel hebben weer wat ‘nieuws’ te hebben om mee te spelen en het niet meer zo’n zooi is zodat ze ook zien wát ze hebben. Luxeprobleem hoor!
5. Het ge-mama
Het is en blijft bijzonder dat er mensjes zijn voor wie jij de belangrijkste persoon in hun leven bent en die jou ‘mama’ (of papa) noemen. Ik vind het oprecht de meest eervolle titel die er is. Hij is me veel meer waard dan mijn Master-diploma van de universiteit. Serieus waar! Maar even hè… Het kan ook té. Als ik bezig ben, heb ik niet altijd tijd of zin om direct te reageren. Mijn kinderen hebben nog altijd het idee dat het dan helpt om maar ‘mama’ te blijven roepen. En tja, dan reageer ik soms wat minder lief en vrolijk dan de bedoeling was. Sorry schatjes.
Ik heb overigens echt niet de illusie dat alle bovenstaande punten over een X aantal jaar verleden tijd zijn. Ik weet namelijk zeker dat tieners/pubers/jongvolwassenen er hun eigen gebruiksaanwijzing op na houden en dat het ook heel wat van je vraagt om daarmee om te gaan. Maar daar heb ik nu (gelukkig?) nog geen last van. Eerst die kindjes maar eens op een zo goed mogelijke manier grootbrengen. Met veel liefde, en misschien soms iets meer geduld 🙂
Wat vind jij de grootste uitdaging van de fase waar jouw kind(eren) nu in zit(ten)?
Geen reacties