OPVOEDING OUDERSCHAP PEUTER

Dealen met een peuterpuber

12 januari 2016

peuterpuber

Ik weet het. Ik heb al vaker over dit onderwerp geschreven. Dat het eigenlijk nog best meeviel met die opstandige fase bij Lise. En dat ik op een gegeven moment wel begon te merken dat ze haar eigen willetje kreeg, maar dat we haar met een paar simpele trucs nog wel konden sturen. Ik kan je vertellen, het is nu weer helemaal anders. De peuterpuberteit is pasgeleden officieel begonnen. Hoe dealen wij hier als ouders mee?

Laat ik vooropstellen dat Lise nog steeds een vrolijk meisje is en een enorm leergierige peuter. Ik smelt nog steeds minstens twintig keer per dag om hoe schattig ze is en lach om haar grappige streken. Maar sinds kort heeft ze een ijzersterke eigen wil ontwikkeld. En als ze dan eenmaal iets in haar kleine bolletje heeft gehaald, is ze daar -helaas voor ons- een stuk minder makkelijk vanaf te brengen dan voorheen.

Een voorbeeld. We staan op het punt boodschappen te gaan doen, maar Lise heeft bedacht dat ze liever kinderliedjes wil luisteren. Haar grootste hobby op dit moment. Als je niet direct reageert op haar verzoek, blijft ze het net zo lang herhalen tot dat wel gebeurt. In dit geval zal ze dus zeggen: ‘Kinderliedjes luisteren’.

“Ze kan zichzelf dan echt overstuur maken, tot het je uiteindelijk lukt haar alsnog enthousiast te krijgen voor wat jij zelf van plan was.”

In eerste instantie nog redelijk rustig, maar naarmate ze het vaker moet herhalen steeds harder en dwingender. En tja, geef haar eens ongelijk. Ze wil immers een belangrijke boodschap overbrengen! Antwoord je vervolgens met ‘nee’, waarbij ik wel altijd probeer uit te leggen waarom iets op dat moment niet kan, is de kans groot dat ze gaat huilen. Ze kan zichzelf dan echt overstuur maken, tot het je uiteindelijk lukt haar alsnog enthousiast te krijgen voor wat jij zelf van plan was. In dit geval kan het zoiets zijn als ‘wil jij zo in de winkel met een klein winkelwagentje lopen?’. Vindt ze geweldig, dus grote kans op succes met dit tegenbod.

Maar het komt ook weleens voor dat we Lise even moeten laten uitrazen. Het duurt gelukkig meestal niet heel lang voordat ze weer rustig is en meestal zegt ze dan ‘beetje huilen!’ en is het na een knuffel weer goed.

Vooral de momenten waarop ik zelf moe ben en Lise bijvoorbeeld geen zin heeft om naar boven te gaan als het bedtijd is vind ik lastig. Inventief als ze is bedenkt ze dan opeens dat ze nog met haar keukentje wil spelen, dat de pop nog even andere kleertjes aan moet of ze bedenkt wel iets anders waar ze absoluut nog even mee moet ‘pelen’ voor ze naar bed gaat. Inmiddels heb ik hier wel weer een handige oplossing voor. Sinds ze op het potje plast is dat een feestje en het vooruitzicht dat ze dat boven, op haar kamertje, mag voordat ze haar pyjama aankrijgt is voor haar momenteel genoeg reden om toch enthousiast mee naar boven te gaan.

Als ik dit zo opschrijf, voel ik me bijna een beetje schuldig tegenover Lise. Zij doet het immers niet expres of bewust om mij te irriteren. Het is gewoon een sprong in haar ontwikkeling en een grote stap in de vorming van haar eigen persoonlijkheid. Misschien moet ik me dat maar eens realiseren, de volgende keer als ze haar hakken in het zand zet…

Wat zijn jouw ervaringen met de peuterpuberteit?

 

7 Comments

  • Reply Wilma 12 januari 2016 at 06:21

    aahh gut wat een lekker meisje zeg!

  • Reply Tips voor Papa's 12 januari 2016 at 06:56

    Aan de ene kant natuurlijk goed dat ze een eigen willetje aan het ontwikkelen zijn, maar het kan ook rete frustrerend werken… J krijgt hier de laatste tijd ook steeds meer last van: als hij iets op Netflix wil zien, komt hij de afstandsbediening brengen en roept hij “mmany” (hij keek eerst graag naar Barney). Als je dan nee zegt (en inderdaad uitlegt waarom het nee is), is hij het daar standaard niet mee eens. Als hij dan binnen een paar seconden nog niet heeft wat hij wil kan hij heel hard gaan huilen of op de grond liggen en zelfs met z’n hoofd op de grond bonken om dan nog harder te huilen. Vaak negeren we dit gedrag, maar af en toe drijft het me behoorlijk tot wanhoop; zeker omdat hij met z’n 21 maanden nog niet precies kan uitleggen wat er nu precies aan de hand is.
    Ik hou me altijd maar weer vast aan de gedachte: het is een fase 😅

  • Reply Nicole 12 januari 2016 at 07:40

    Het is ook zeker een ontwikkeling die ze doormaakt maar dat betekent niet dat ze dan ook d’r zin moet krijgen. Vind dat je het goed doet hoor. Hier is het ook zo af en toe zo ver.. Laatst in de Ikea nog. Sta je dan met een bijna peuter die zich zo boos maakt dat ze er bijna in stikt. En wat ze nu wilde? We weten het niet…

  • Reply Michal 12 januari 2016 at 10:52

    Leuk artikel en heel herkenbaar. Onze dochter is net twee geworden en is ook bezig met haar eigen wil te ontwikkelen. Dat uitstelgedrag vind ik stiekem ook een beetje grappig: eerst nog even de Duplo trein aanzetten, nog even puzzelen enz enz voordat ze bijvoorbeeld aan tafel moet om te gaan eten. Hier houden we vaak vast aan bepaalde rituelen: avondeten, dan Sesamstraat kijken op de iPad met een soepstengel, boekje uitkiezen en dan naar boven voor het bad. Wat ik ook vaak doe is haar een keuze geven tussen twee dingen. Bijvoorbeeld als we naar buiten moeten om de hond uit te laten of boodschappen te doen, vraag ik niet “gaan we je jas aantrekken?”, maar vraag ik haar te kiezen welke van de twee jassen ze aan wil trekken. Dat werkt tot nog toe ook heel goed. Ik denk dat jij, net als wij, geluk hebt dat Lise al goed praat. Dat scheelt bij haar denk ik ook een hele hoop frustratie.

  • Reply Vlijtig Liesje 12 januari 2016 at 11:25

    De foto’s spreken boekdelen : )))

  • Reply Reshma 12 januari 2016 at 23:51

    Ik weet er alles van. Mijn dochter is nu 2,5.
    ”Stampvoetend door de kamer lopen omdat ze haar zin niet krijgt of krijsen als ze even geen chocolade mag, zorgt natuurlijk voor de nodige drama.”

    En ik maar tegen mezelf blijven zeggen dat het een fase is haha.

  • Reply Paola Koudijs-Breuer 13 januari 2016 at 00:15

    Je kunt ook met een time timer gaan werken of van tevoren aangeven je kunt nu nog 10 min spelen en dan gaan we….bedritueel. Zet dan de time timer of eierwekker. Dan kan ze nog even iets afronden en dan is het klaar.

    Hier begint het pre peuterpuberen. Ze is dus nog vrij makkelijk om te praten. Enthousiasme is erg aanstekelijk nog. Verder probeer ik hier ook keuzes te geven ipv dingen op te leggen. Dus wie loopt met je mee naar beneden? Welke jas wil je aan? Etc. Tot nu toe werkt het gelukkig nog allemaal en hebben we alleen moeite met het daadwerkelijk laten slapen. Ze haat het en geeft niet graag toe eraan. Dat is al een dingetje van mini baby af aan.

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.