Kinderen krijgen. Het is aan de ene kant zo’n beetje het meest natuurlijke wat je kan overkomen. De mens heeft immers als het goed is een innerlijke drang om de soort in stand te houden. Aan de andere kant betekent het een van de grootste veranderingen die je in je leven gaat meemaken. Hoe weet je dat je daar klaar voor bent? En wanneer wist ik zelf dat ik graag moeder wilde worden?
Altijd als ik een onderwerp als dit behandel kies ik mijn woorden extra zorgvuldig. Ik weet namelijk als geen ander dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is. Ik hoop daarom dat het duidelijk is dat ik niemand wil kwetsen als ik het heb over ‘het kiezen voor kinderen’. Die keuze heeft namelijk niet iedereen en dat is verdrietig genoeg.
De juiste timing, bestaat dat wel?
In onze westerse maatschappij weten we niet beter dan dat we zelf het moment bepalen waarop we ‘ervoor gaan’. Voor de meeste stellen betekent dat dat de anticonceptie de deur uit gaat en we wachten tot het raak is. Of, nou ja, met alleen wachten gebeurt er nog niet veel natuurlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel. Enerzijds natuurlijk ideaal dat je pas zwanger wordt als je daar ook echt zelf bewust voor hebt gekozen. Anderzijds is er het risico dat je maar blijft uitstellen omdat je twijfelt, het op dat moment volgens jou niet in je leven past, etcetera.
Uitstellen en het pas willen op een moment dat je er echt klaar voor bent is op zich natuurlijk niet erg. Maar feit is wel dat wij vrouwen op steeds hogere leeftijd ons eerste kind krijgen. Lag die leeftijd in 1983 nog op 26 jaar, in 2017 was de gemiddelde vrouw 29,8 jaar op het moment dat ze haar eerste kind kreeg (Bron: CBS). En met de leeftijd neemt ook de kans op een (gezonde) zwangerschap af. Een van de redenen dat het geboortecijfer sterk aan het teruglopen is.
En daarmee kom ik tot de kern van wat ik eigenlijk wil vertellen. Want hoe weet je nu wanneer je op het perfecte punt in je leven bent beland voor het krijgen van een kind? Nou heel simpel: dat weet je niet. Ten eerste is niemands leven perfect en zal er dus altijd wel een reden zijn waardoor je beter nog even kan wachten. Ten tweede weet je voordat je kinderen krijgt totaal niet hoe het je leven verandert. En dus kun je gewoonweg niet inschatten hoe het plaatje er over negen maanden uit ziet én of je leven er wel op is ingericht. Natuurlijk is het verstandig om er pas voor te gaan als je een (stabiele) relatie hebt, een dak boven je hoofd en financiële zekerheid.
‘Ik denk dat ik er wel voor wil gaan’
Zelf was ik nooit zo zeker van mijn kinderwens. Ergens zag ik me vroeger wel met een paar kindjes, maar zoals andere meisjes al van heel jongs af aan de wens kunnen hebben om moeder te worden, was dat bij mij niet zo duidelijk. Toen ik M leerde kennen en er op ons werk grapjes werden gemaakt dat hij liever vandaag dan morgen een gezin wilde stichten, zorgde dat er zelfs voor dat ik mijn hakken in het zand zette. Ik kreeg het er serieus een beetje benauwd van destijds. Ik was ‘pas’ 23 en zag mezelf nog totaal niet met een baby.
Naarmate de jaren verstreken veranderde dat. We settelden, genoten nog een paar jaar van onze vrijheid, gingen trouwen en opeen was het daar. Het moment dat ik op onze huwelijksreis in Kopenhagen zei: ‘ik denk dat ik er wel voor wil gaan’. Ik was toen 26. M was er al langer klaar voor en dus gebruikten we vanaf dat moment geen anticonceptie meer. Uiteindelijk duurde het nog bijna anderhalf jaar tot ik op mijn 28e, met een klein beetje hulp van het ziekenhuis, zwanger was.
En hoewel het dus een hele bewuste keuze was en ik in die anderhalf jaar ‘wachttijd’ steeds meer begon te verlangen naar die zwangerschap en dat gezin, ervoer ik pas echt wat het inhoudt om moeder te zijn toen ik het daadwerkelijk was. En brengt het nog bijna elke dag nieuwe uitdagingen en mooie momenten met zich mee. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik me het moederschap voorstelde voor ik moeder was, maar ik weet bijna zeker dat het compleet anders blijkt. Het is een achtbaan waar je, eenmaal ingestapt, niet meer uit kan. Momenten dat je hart bijna uiteenspat van liefde voor je kind, maar ook zeker momenten dat je je na de zoveelste gebroken nacht afvraagt waar je aan begonnen bent. Maar ik zou niets anders meer willen. Want het is oprecht, ondanks de soms pittige uitdagingen, het mooiste wat me is overkomen.
Hoe oud was jij toen je je eerste kind kreeg? En wanneer wist jij dat je er klaar voor was?
5 Comments
Ik was 23 toen ik beviel van de eerste. Wij hadden alles voor elkaar (getrouwd, huis en financiën). Ik heb inderdaad van jongs af aan al jong moeder willen worden en dat is gelukt.
Ik was 23 toen ik mijn oudste dochter kreeg. Ik wilde heel graag kinderen, en een groot gezin.
Ik was 26 dat ik voor het eerst zwanger raakte. Helaas bleek dit een bbz te zijn. Daarna mocht ik een lange tijd niet zwanger raken vanwege de chemo en de operatie die ik moest ondergaan om het vruchtje te verwijderen. Uiteindelijk ben ik een jaar later meteen weer zwanger geraakt gelukkig ging het dit keer wel allemaal goed en kreeg ik een gezond kindje, waar ik op de dag nog steeds dankbaar voor ben. Mooi geschreven artikel!
Leuk artikel! Ik wou nooit of te nooit kinderen! Op mijn 35ste begon ik te twijfelen…wat als ik later spijt zou krijgen? Toen ben ik gestopt met de pil met het idee van we zien wel of het lukt 🙂 Ik was zowat direct zwanger en ben op mijn 36ste bevallen van onze dochter. Zooooooo blij dat ik er toch voor gegaan ben!
Heel mooi geschreven. Ook leuk om te lezen dat het niet zomaar een ‘vanzelfsprekendheid’ was, maar dat er bewuste processen aan voorafgegaan zijn. En blijkbaar is het ‘ja’- gevoel er dan toch plots gekomen. 🙂