Loslaten 2.0 – over zelf naar de speeltuin fietsen

Een paar jaar geleden vertelde een (inmiddels ex-)collega me vlak na de zomervakantie: ‘mijn kinderen vermaakten zich deze vakantie voor het eerst zo’n beetje de hele dag zelf. Ik had eindelijk weer eens tijd om een tijdschrift te lezen. Heerlijk hoor!’ Dat leek mij ook wel wat. Maar tegelijkertijd, met Lise van op dat moment tweeënhalf jaar, was het nogal een ver-van-mijn-bed-show. Inmiddels zijn we drie jaar verder en laat Lise me eerder dan verwacht zien dat ze heel goed haar eigen plan kan trekken…

Net als vorig jaar hebben we Lise’s fiets meegenomen op vakantie. Voor Quinn zouden we zijn loopfiets meenemen. Ons chalet ligt op een redelijke uithoek van de camping waar in principe geen auto’s rijden en het sowieso heel rustig is. Her en der bevinden zich wat speeltoestellen, met een wat groter speeltuintje helemaal aan het begin van het terrein. Ik vond het even een ding om Lise daar alleen naartoe te laten fietsen, maar zelf leek ze het niet meer dan logisch te vinden.

De eerste keer vond ik het vooral spannend of ze de weg zelf wel weer terug zou weten te vinden vinden, maar toen dat geen probleem bleek durfde ik het wat meer los te laten. Inmiddels zegt ze meerdere keren per dag dat ze ‘even een rondje gaat fietsen’. Soms neemt ze zelfs Quinn mee en fietsen ze samen wat heen en weer op het straatje waar ons huisje aan grenst. Natuurlijk moeten we Quinn nog goed in de gaten houden, maar ik merk dat Lise zich als een echte grote zus over haar kleine broertje ontfermt. Toen hij met zijn loopfiets ergens niet goed door kon, zag ik van een afstandje hoe Lise haar eigen fiets wegzette om vervolgens zijn fietsje op te tillen en een stukje verder weer voor hem neer te zetten.

Het grootste besef van ‘loslaten’ kwam toen eergisteren het treintje van de animatie hier over het terrein reed. Het zat al helemaal vol met kinderen en reed naar het centrale deel van de camping voor het theater dat elke avond wordt opgevoerd. Achter het treintje aan fietste nog eens een hele stoet kinderen. Lise bedacht zich geen seconde, pakte haar fiets en reed mee. Op zich prima, maar het centrale deel van de camping is wel serieus ver van hier. Ook wij aarzelden niet lang, zetten Quinn achterop de fiets om ook die kant op te gaan. Loslaten is tot daaraan toe, maar dit was echt nog een stapje te ver.

Loslaten. Het gaat met kleine stapjes, maar stukje bij beetje heeft je kind je steeds wat minder hard nodig. Ik heb er denk ik niet echt moeite mee. Het maakt me trots te zien hoe ze haar eigen plan trekt, zelf vriendjes zoekt en bepaalt waar ze wel en geen zin in heeft. Natuurlijk heeft ze nog veel begeleiding en sturing nodig (gelukkig wel!), maar haar van dichtbij letterlijk en figuurlijk te zien groeien is toch wel erg bijzonder. Daar ben ik me deze vakantie toch weer even extra van bewust geworden.

Heb jij een kind in de leeftijd van Lise en merk je ook dat hij/zij zoveel zelfstandiger wordt opeens? Vind je dat lastig of heb je er juist weinig moeite mee?