Lise is een ontzettend lief en rustig meisje, dat bovendien bijna altijd vrolijk is. Vanaf het moment dat ze wakker wordt is ze het zonnetje in huis en gaat het soms even niet zoals ze wil en is ze verdrietig, dan is dat meestal heel snel weer over en zegt ze: ‘Lise weer vrolijk!’. Dat dat ook anders kan merkten we gisteravond, toen we aan tafel zaten voor het avondeten…
Lise had er een lange en vermoeiende dag bij de gastouder op zitten. Ze wordt dan altijd om vijf uur opgehaald door M. Bij thuiskomst mag ze even iets leuks kijken, terwijl hij ondertussen gaat koken. Ik ben pas rond half zeven thuis van mijn werk, dus als ik thuiskom zitten ze meestal te eten of zijn ze net klaar. Toevallig kwam ik gisteren precies op het moment binnen dat het eten op tafel kwam. Goede timing! Lise liep nog rond door de kamer en kwam toen ze me zag (‘mama!’) meteen op me af om me een dikke knuffel te geven. Een van de mooiste momenten van de dag vind ik dat altijd.
We gingen eten en nog altijd was er niets aan de hand. Ze zat lekker te smullen en wilde ook nog een stukje van onze kip toen ze het hare op had. En toen was het tijd voor het toetje. M schepte wat Griekse yoghurt met een druppeltje diksap erdoor in een schaaltje voor haar en pakte voor ons twee plastic kommetjes met vla. Een van die kommetjes was toevallig het roze kommetje dat ik laatst een keer voor Lise gebruikt had.
En toen Lise dat zag wilde ze per se het kommetje van papa. Maar omdat daar vla in zat en geen yoghurt, konden ze niet ruilen. We probeerden haar eigen toetje nog aan te prijzen, maar het effect was averechts. Je zag haar met de minuut bozer worden. Ze wilde haar toetje wel, maar niet in dat stomme bakje en schoof het dan weer van zich af. Om twee seconden later weer huilend om haar toetje te vragen…
Uiteindelijk schepte M de yoghurt in zijn (inmiddels lege) roze kommetje. Maar nee, ook dat was niet meer goed en al snel werd duidelijk dat ze op deze manier niet zou kalmeren. Ze had natuurlijk ook een lange dag gehad en was waarschijnlijk doodmoe. We namen haar mee naar boven. Dinsdagavond is mijn vaste sportavond, dus kleedde ik me snel om terwijl M Lise haar pyjama aandeed. Ze was nog steeds niet rustig en bleef maar jengelen ’toetje eten, toetje eten!’. Zo zielig… We hoopten dat ze snel rustig zou worden, maar inmiddels leek alles wel/niet te zijn (wel/geen luier, wel/geen pyjama en ga zo maar door…).
Ik moest vijf minuten later echt weg en M is met Lise naar de badkamer gegaan, waar ze altijd nog even op het potje of de wc gaat. Ze snikte nog wel, maar werd langzaam rustiger. Tot ze op de grond plaste en weer in huilen uitbarstte. M zei later dat het toen wel leek alsof ze ‘gereset’ was, want na dit incident kon hij weer normaal met haar praten en reageerde ook zij weer op een normale manier.
Toen het eenmaal tijd was om te gaan slapen, was ze gelukkig weer gekalmeerd en ging ze zonder problemen naar bed. Ik vond dit alles vrij heftig, omdat we dit met Lise eigenlijk nooit meemaken. Maar vooral het feit dat we merkten dat we niet tot haar door konden dringen om haar rustig te krijgen maakte dat we ons echt machteloos voelden.
Heeft jouw peuter weleens last van ‘kortsluiting’ en hoe uit zich dat dan?
8 Comments
Vandaag hier ook bijna hetzelfde gehad: J was naar de opvang geweest en had zich prima gedragen. Ik ging hem samen met mijn zus ophalen en alles ging nog goed. Totdat we aan tafel gingen. J wilde niets eten en heeft het een half uur volgehouden om te krijsen en schreeuwen. Niets maakte hem rustig. Uiteindelijk hebben we maar besloten om rond 18:30 uur te gaan douchen, hem een flesje te geven en in bed te gaan liggen. Aangezien hij niet had gegeten ging het flesje er natuurlijk zo in en lag hij uitgeteld op mijn schoot; gelukkig viel hij snel en rustig in slaap en was ook hij “gereset”.
Onze dochter heeft toen ze twee jaar was ook vaak kortsluiting gehad. Vaak speelde vermoeidheid hier ook een rol in. Bij haar uitte zich dit in enorme driftbuien waarin ze bijna niet te kalmeren was. Dit vond ik zelf heel heftig. Bij veel kinderen moet ik stiekem lachen als ze een driftbui hebben, maar bij onze dochter was het zo erg dat het lachen mij snel verging. Het aanbieden van de speen om haar te kalmeren hielp dan het beste. Gelukkig zijn het allemaal fases en gaat het nu prima met haar.
Ah wat sneu 🙁 Gelukkig kon ze wel gewoon rustig naar bed, ik vind het altijd zo sneu als ze nog zo lang nasnikken, gelukkig kon ze uiteindelijk weer rustig gaan slapen.
Helaas herken ik het heel erg. Mijn zoontje is van dezelfde leeftijd als Lise en heeft hier vaak last van.
Wij laten hem meestal even uitrazen maar blijven wel bij hem om hem te laten merken dat we er nog steeds voor hen zijn. Uiteindelijk verandert zijn bui en is er inderdaad weer met hem te praten. Zo zielig, vooral omdat hij zichzelf dan zo in de weg zit en niet weet hoe hij dat op een andere manier kan uiten.
Oh zo herkenbaar! Hier ook meestal het zonnetje in huis, afgezien van boevenbuien en soms even boos zijn. We hadden het met een weekendje weg met vrienden en veel kinderen, drukke dag gehad, meneer was moe en toen we terug kwamen brak de hel los. We werden geslagen, gebeten, geschopt, naar we moesten hem wel vasthouden want hij sloeg anders overal tegen aan en zou zichzelf dus pijn doen. Ik was zelf ook moe en barstte gewoon in tranen uit omdat hij niet te kalmeren was. Vreselijk was dat! Het is ook zo sneu als ze zichzelf zo in de weg zitten.. Hopelijk gebeurt het niet al te vaak!
Ja hoor. Bekend. Gelukkig ook niet te vaak. Even uit laten razen en dan daarna even knuffelen
Hier ook wel eens. Toevallig vanavond nog en toen moest ik meteen aan jouw verhaal denken. Niks helpte en alles wat ze wilde was niet goed als ze het kreeg. Echt niets hielp tot ik dr in de hoek zette en dr vader een paar seconden later met dr bezig ging. Hij was aan het koken namelijk en had weinig meegekregen. Daarna was het weer goed. Echt niet te geloven ze was zo moe en zat dr zelf zo in de weg 🙁
Hier is het nu gelukkig weer aan de betere hand. Maar op de leeftijd van drie zat onze dochter in haar peuterpuberteit zoals ze dat hier noemen. Haar wil is dan ongeveer wet. Gelukkig is dit meestal van korte duur en komt ze daarna altijd een knuffel en/of zoen geven omdat ze goed beseft wat ze doet verkeerd is. Nu ze bijna vier wordt begint de peuterpuberteit gelukkig weg te gaan al blijft ze nog wel haar eigen karakter hebben maar niet meer zo dominant als een jaar geleden.