Afgelopen zomer schreef ik een artikel over de peuterpuberteit en het omgaan met NEE. Er was toen bij Lise nog niet echt sprake van een duidelijke nee-fase. Maar, met haar tweede verjaardag in zicht, is dat nu toch wel een beetje anders. Hoog tijd voor een update dus!
Het lijkt de afgelopen weken of Lise’s ontwikkeling met grote sprongen vooruit is gegaan. Motorisch gezien is dat zeker het geval, maar ook mentaal zijn er veranderingen merkbaar. Wat ze wil weet ze al langer precies, maar als de dingen niet gaan zoals zij ze in haar hoofd heeft, steekt ze daar nu een stokje voor.
Nee, nee, nee!
Voorheen werkte de afleidingstechniek altijd goed. Gewoon over iets anders beginnen en de donderwolk verdween. Helaas is dat nu niet meer het geval. Lise’s wil is wet en als papa en mama daar niet in mee willen gaan, is het eerste wat ze zegt: ‘Nee, nee, nee!’. Niet één keer ‘nee’ dus, want ze weet dat dat waarschijnlijk niet genoeg zal zijn. Lukt het haar niet om ons daarmee op andere gedachten te brengen, dan wordt ze boos, stampt ze met haar voetjes op de grond en herhaalt met nog iets meer volume nog even wat ze nu precies wil dat er gaat gebeuren en zet het vervolgens op een huilen als dat niet kan of mag.
Ik moet zeggen dat ik die momenten best lastig vind. Ik heb geen zin in het voeren van een discussie en wil dat ze gewoon snapt dat sommige dingen nu eenmaal moeten gaan zoals wij zeggen. Aan de andere kant weet ik dat het erbij hoort en dat dit misschien pas het begin is van een fase die best eens pittig zou kunnen worden. Hoe ik dan reageer? Ik probeer in de eerste plaats altijd rustig te blijven. Verder zorg ik altijd dat ik haar uitleg waarom ik iets van haar wil. Niet dat dat altijd aankomt, maar ik vind het belangrijk dat ze weet dat er een reden voor is dat ze iets moet of juist niet mag. En als het dan uiteindelijk is gelukt haar zover te krijgen dat ze meewerkt en ook wil meewerken, beloon ik dat altijd met positieve woorden en een dikke knuffel.
De afleidingstechniek waar ik het hiervoor al over had, werkt trouwens nog steeds wel. Soms is het zelfs de enige manier om haar niet haar zin door te laten drijven. Kunst is volgens mij om aan te voelen op welk moment je dat nog kan inbrengen. Is ze al overstuur geraakt, dan lukt het namelijk niet meer. Ik ben benieuwd wat de nabije toekomst nog voor ons in petto heeft…
Heb jij al met de peuterpuberteit te maken gehad? Hoe ga/ging je daarmee om?
4 Comments
Kiezen op elkaar en denken: ‘Ook dit gaat voorbij!’ is mijn motto.
Hier ook een meisje die echt weet wat ze wil. Vast houden met wat jij wil en uitleggen waarom is inderdaad het beste.
Heel herkenbaar haha. Ik heb volgens mij redelijk dezelfde aanpak. Hopelijk gaat het snel over…
We zitten er hier ook middenin. Soms doe ik gek en ga ik ook steeds dramatisch neeneenee roepen en dan schiet de peuter in de lach. En doet het een paar dagen niet haha.