‘We hoorden vanmiddag ineens een bons en toen pap boven ging kijken, stond Quinn aan de slaapkamerdeur te morrelen.’ Mijn moeder was behoorlijk geschrokken toen bleek dat Quinn bij mijn ouders thuis uit het ledikant was geklommen. Met slaapzak aan! Om ongelukken te voorkomen en ‘omdat ‘ie toch ooit over moet’, besloten we dan maar meteen een peuterbed te gaan kopen voor thuis. Ik hield al wel rekening met enige aanpassingsproblemen, maar dat de overgang naar een peuterbed zo’n drama zou worden had ik niet voorzien…
Mijn vader heeft een iets grotere auto dan wij. En dus reed ik vorige week samen met hem naar IKEA voor een peuterbed. Quinn heeft nog geen nieuwe kamer en omdat ik rustig de tijd wil nemen om leuke meubels te zoeken en de boel in te richten, kiezen we voor een goedkoop peuterbedje om de tijd tussen ledikant en echte grote jongenskamer te overbruggen.
Overgang naar een peuterbed
Voor iets meer dan 100 euro hebben we alles bij elkaar. Een peuterbed, lattenbodem en matras. Beddengoed had ik gelukkig al in huis en een dekbed hebben we ook nog wel liggen. Het ledikant is vrij snel uit elkaar gehaald en een uur later staat het nieuwe bedje op zijn plek. Als ik het heb opgemaakt vind ik het er best knus uitzien. Ik hoop dat Quinn net zo blij is met zijn nieuwe bed en er die nacht heerlijk in zal slapen…
Keer op keer uit bed komen
We leggen hem volgens het normale avondritueel in bed. Alleen wil hij nu natuurlijk zelf in bed klimmen in plaats van erin getild te worden. Helemaal prima. In eerste instantie lijkt het goed te gaan, tot hij na een halve minuut besluit weer uit bed te klimmen en gewoon doodleuk zijn kamerdeur open te maken. Lise ligt ook net in bed en krijgt al snel bezoek van haar kleine broertje. Dat Quinn er wat langer over doet om in slaap te vallen met een nieuw bed vind ik logisch, maar ik vind het wel vervelend dat zijn zus daar nu de dupe van wordt.
We leggen Quinn terug in bed. Keer op keer. Maar keer op keer klimt hij er weer uit en loopt zijn kamer uit. Dit gaat zo niet werken. Uiteindelijk neem ik hem mee naar beneden, waar ik gewoon net zo lang wacht tot hij zo moe is dat ik hem rond negen uur(!) zonder problemen in bed leg. Me realiserend dat dit een volgende keer echt anders moet. Het ledikant is trouwens helemaal uit elkaar gehaald en naar zolder verplaatst. Als zijn kamer wat groter was geweest hadden we ervoor kunnen kiezen beide bedden neer te zetten en hem in het ledikant te leggen als peuterbed geen succes blijkt. Dat wordt namelijk ook nog weleens als tip gegeven voor een soepele overgang van ledikant naar bed. Maar dat is wegens ruimtegebrek dus geen optie.
M heeft wat meer geduld in dit soort situaties dan ik en neemt de volgende paar avonden voor zijn rekening. Omdat Quinn toch steeds weer zijn kamer uit blijft komen, besluit hij zijn deur eens dicht te houden. Dat voelt voor mij totaal niet oké – want daarmee sluit je je kind als het ware op in zijn eigen kamer – en leidt ook tot groot protest bij onze peuter. Maar zodra hij doorkrijgt dat hij er niet uit kan, geeft hij het na een half uur op. Hij kruipt vervolgens in bed en valt in slaap.
Onze aanpak is nog altijd dezelfde en ook ik houd nu tegen mijn gevoel in, de deurklink even vast als ik Quinn welterusten heb gezegd en de deur achter me dichttrek. Eergisteren duurde het maar een minuut of vijf voor hij zelf wat begon te rommelen in zijn kamer, even ging spelen (misschien moeten we het speelgoed voorlopig maar even weghalen uit zijn kamer?) en uiteindelijk werd het na een minuut of twintig stil. Ik hoop van harte dat dit steeds makkelijker gaat en we binnenkort de deur niet meer dicht hoeven te houden.
Vaarwel middagdutje
Een enkele uitzondering daargelaten sliep Quinn tot de overgang naar een peuterbed nog twee uurtjes in de middag. Dat vond hij fijn, kwam mij goed uit en eigenlijk had hij het ook echt nog wel nodig. Alleen is het met dit nieuwe bed echt geen doen meer om hem ’s middags nog in bed te leggen. Ten eerste kost het enorm veel tijd (want dat uit bed klimmen gebeurt natuurlijk overdag net zo goed) én het naar bed gaan ’s avonds gaat nog moeizamer omdat hij na een dutje gewoon minder (laat) moe is.
En dus is het middagdutje sinds het peuterbed ook verleden tijd. Misschien komt het na deze wenperiode nog goed en kan ik het herintroduceren, maar ik vermoed dat het gewoon klaar is. Overigens hebben mijn ouders het ledikant (dat waar hij dus uitgeklommen is) gewoon laten staan en heeft hij daar vorige week ’s middags weer zonder problemen in geslapen… Als dit goed blijft gaan kan hij dus in elk geval nog één keer in de week overdag een beetje bijtanken.
Hoe ging de overgang naar een peuterbed bij jullie kids? En hoe hebben jullie dit aangepakt? Ik kan nog wel wat handige tips gebruiken!
5 Comments
Wij hebben 2 Ikea tentjes (die onder het matras doorgaan) erbij gedaan. Zodat het bed heel knus is. Aan de onderkant van het bed is een opstaand randje dus er uit klimmen gaat niet heel gemakkelijk.
Hoe graag ligt hij in zijn nieuwe bed? Als hij wel erg graag zijn nieuwe bed heeft omdat hij al groot is, zou je hem misschien kunnen zeggen dat hij weer terug moet naar een babybed als hij steeds uit bed komt. Misschien dat hij er dan wel in blijft liggen want geen enkele peuter zal weer baby willen zijn denk ik. Misschien helpt het. Succes!!! En misschien blijft hij dan ’s middags ook in bed.
Een week voordat ik mijn zoontje in een peuterbedje deed heb ik hem voorbereid dat ‘zaterdag’ hij een grote jongen bed zou krijgen omdat hij nu geen baby meer is. Hij was namelijk 3 jaar. Elke dag heb ik dit herhaalt. Helaas kon hij er niet bij zijn om het in elkaar te zetten, maar toen hij thuiskwam hebben we het met veel aandacht laten zien en is hij die avond gaan slapen. De dagen daarna heeft ie nog wel een paar keer om zn oude ledikant gevraagd maar ik antwoordde dat ik dat aan iemand anders heb gegeven voor een nieuwe baby. Heel soms komt hij even zn bedje uit om te spelen maar even waarschuwen en het is ok. Misschien dat het helpt om een andere deurknop te nemen. Wij hebben draaiknoppen om de deur open te maken en dat kan hij nog niet zelf openmaken.
Ik heb hier zeer vroege uit bed klimmers. Elin was nog geen anderhalf en Joas deed het zelfs al met 11 maanden. Met slaapzak en al. Hup uit het ledikant en hup op de commode 🙁
Elin lag dus met anderhalf in groot bed en Joas was net 1 jaar geweest toen hij in groot bed lag. Bij beiden ging het vanaf het eerste moment goed. Totaal geen problemen gehad met de overgang. (Peuterbed vind ik de grootste onzin die er bestaat, dus die fase hebben we overgeslagen 😉 Wel uitvalrekje gebruikt trouwens). Ik denk wel eens dat de soepele overgang komt doordat ze nog zo jong waren, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Mijn zoon is net 2 en slaapt sinds een paar dagen in zijn peuterbed omdat hij uit zijn ledikant probeerde te klimmen. Het naar bed brengen werd ook steeds meer een strijd, die ik hoopte zo op te lossen. We hebben niks bijzonders gedaan, hij vond het meteen fantastisch in zijn grote bed en slaapt beter en makkelijker in dan ervoor. Weinig tips hier dus… Misschien een nieuw boek halen om voor te lezen, als soort extra beloning voordat hij in z’n grote bed gaat slapen?