Consultatiebureau of ‘consternatiebureau’?

Nog voor ik zelf kinderen had, hoorde ik de verhalen over het consultatiebureau. En dat waren niet de meest positieve kan ik je vertellen. Toen werden we zelf ouders en kwam het consultatiebureau onvermijdelijk in beeld. Je begrijpt, ik was op mijn hoede. De eerste afspraak na Lise’s geboorte was een huisbezoek waarvan ik me eerlijk gezegd de details niet meer kan herinneren, maar dat volgens mij best ontspannen verliep.

De afspraken daarna waren natuurlijk op het consultatiebureau zelf. Eerst heel regelmatig, maar naarmate de kleine meid ouder werd steeds minder frequent. De afspraken hebben altijd een min of meer vast stramien. Tien minuten voor de afspraak aanwezig zijn (dat lukte niet altijd, maar daarover heb ik echt nooit klachten gehad van de assistente), dan het kind uitkleden, bij de assistente laten wegen en meten en dan mag je meestal even plaatsnemen aan de tafel tot de arts of verpleegkundige je komt halen.

Op ‘ons’ consultatiebureau staat een glijbaantje. Er zijn fietsjes om op rond te rijden, een garage met autootjes en er zijn boekjes en puzzels. Dat wachten is dus eigenlijk nooit een probleem. Eenmaal in het kamertje van de arts of verpleegkundige neem je plaats op een stoel. Meestal worden dan eerst de uitslagen van het wegen en meten besproken. Nu moet ik bekennen dat onze kinderen eigenlijk altijd redelijk volgens de groeicurve zijn gegroeid. Die uitslagen waren dus nooit zo spannend. Maar ik vond het wel altijd fijn om even bevestigd te zien dat ze goed groeien, zeker in de eerste maanden. Lichamelijk wordt je kind ook altijd even gecheckt. Zo wordt er naar het hart geluisterd, of de beentjes mooi recht groeien en of de ogen goed recht staan en op de juiste manier meebewegen met een lampje.

En dan komen de vragen. Over voeding, motoriek, gezondheid, enzovoort. Welke vragen dat zijn, hangt natuurlijk af van de leeftijd die je kind op dat moment heeft. Wat mij dus vaak verteld is, is dat wanneer je kind niet volgens ‘het boekje’ ontwikkelt (wat dat dan ook moge zijn) of als je er andere opvoedingsideeën op na houdt, je wel eens even duidelijk wordt verteld wat je nu fout doet en hoe het wel ‘hoort’. Zelf heb ik dat vragenvuur nooit als vervelend ervaren. Soms bleek inderdaad dat ik de dingen net wat anders doe of wordt me verteld dat ik er op moet letten om dagelijks vitamine D druppels te geven. Maar arts en verpleegkundige hebben mij nooit het gevoel gegeven dat ik dingen verkeerd deed.

Sterker nog, de arts wist ons gisteren te vertellen dat als er verder geen bijzonderheden zijn, het prima is als we pas weer langskomen als Quinn drie jaar en zeven maanden is. Dan is het weer tijd voor een prik en zal de ogentest worden gedaan. Als we de behoefte hebben mogen we gerust eerder een afspraak maken, maar het hoeft dus niet.

En zoals die laatste zin heb ik eigenlijk de hele verstandhouding met het consultatiebureau ervaren. Zij zijn er om advies te geven als je ergens vragen over hebt en om de vinger aan de pols te houden met betrekking tot de gezondheid van je kind. En het is aan jou wat je met die adviezen doet. Ons consultatiebureau werkt heel vraaggericht. Er zijn een aantal vaste puntjes die de revue passeren en daarna is het: ‘hebben jullie zelf nog ergens vragen over?’. En als dat niet zo is, is het prima, nemen we afscheid en gaan we lekker naar huis.

Dus nee, geen ‘consternatiebureau’ voor mij. Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat iemand anders geen andere mening mag of kan hebben. Het ene consultatiebureau zal vast het andere niet zijn en met sommige mensen heb je nu eenmaal sneller een klik dan met andere.

Hoe denk jij over het consultatiebureau? Zie je het als iets waardevols, zie je het nut er niet echt van, of ga je er zelfs met lood in je schoenen naartoe?

Afbeelding consultatiebureau afkomstig van Shutterstock.