OUDERSCHAP PEUTER

Voor het eerst naar de peuterspeelzaal!

19 februari 2016

psz1

Vanmorgen was het dan zover. Lise mocht voor het eerst een ochtend naar de peuterspeelzaal! Een spannend moment. Voor haar, maar misschien wel vooral voor mij. Ik heb er serieus een beetje onrustig van geslapen de afgelopen nacht. Het leek me leuk meteen maar een stukje te schrijven over hoe haar eerste dag peuterspeelzaal gegaan is. Hoe ging het afscheid nemen? Wat heeft ze allemaal gedaan? En hoe blij was ze toen ik haar weer kwam halen?

Laat ik bij het begin beginnen. De wekker. Normaal gesproken gaat de wekker op M z’n telefoon om 7.45 uur, waarna hij nog een aantal keer snoozet(?) en we vervolgens rond half negen aan het ontbijt zitten. Aangezien Lise om 8.45 uur bij de peuterspeelzaal verwacht werd, sprongen we vandaag meteen ons bed uit. Lise sliep nog, maar werd wakker toen we boven rondliepen.

Ik had Lise’s kleding de vorige avond al klaargelegd. Dat doe ik normaal eigenlijk nooit, maar het leek me wel fijn als ik daar niet meer over na hoefde te denken. Ik had expres wat oudere kleertjes uitgezocht, omdat ik vermoedde dat ze weleens vies zouden kunnen worden.

Het brengen

Nadat we allerdrie ontbeten hadden was het bijna half negen en was het moment toch echt daar. M hoeft pas om 9.00 uur op zijn werk te zijn, dus kon Lise gezellig mee wegbrengen. Voor mij extra fijn, want ik begon toch wel een beetje buikpijn te krijgen. Aan Lise zelf was weinig te merken. We stapten op de fiets en reden in een paar minuutjes naar Lise’s toekomstige basisschool (waar dus ook de peuterspeelzaal in zit).

Er waren al een paar kindjes binnen en Lise keek met grote ogen naar wat ze aan het doen waren. Op dat moment besefte ik pas dat ze eigenlijk nog nooit met jongetjes heeft gespeeld. Al zal dat op deze leeftijd nog niet veel uitmaken. Lise klampte zich aan me vast. Ze wilde zo dicht bij me staan dat ik met moeite haar jas uitkreeg. Toch een beetje spannend…

Een paar minuutjes later was ze wat ontdooit en liep ze naar het speelkeukentje, dat ze nog kende van de vorige keer. Ze mocht Piep (haar lievelingsknuffel) bij zich houden en daardoor voelde ze zich vast ook wat meer op haar gemak. We vroegen allebei om een knuffel en een kus en die kregen we. Toen zeiden we dat we naar huis gingen en dat ik haar strakjes weer op zou komen halen. Dat vond ze prima.

En toen ging het toch nog mis. Omdat de uitgang geblokkeerd werd door een moeder, konden M en ik niet direct doorlopen naar de gang. Lise had dat door en kwam weer naar ons toe, waarop de leidster zei dat het belangrijk was dat we bewust afscheid van haar namen (maar dat hadden we dus al gedaan!). Toen ze Lise vervolgens zonder aarzelen optilde, wat voor haar volgens mij totaal onverwacht kwam, begon ze heel hard te huilen. Het was zo zielig! Ik aaide haar nog even en toen zijn we toch maar snel naar buiten gestapt. Des te eerder zou ze immers afgeleid zijn door andere dingen en het verdriet weer vergeten.

Het wachten

Oké, dat was dus niet het fijnste afscheid dat ik me kon voorstellen. Maar ik had er natuurlijk wel rekening mee gehouden dat ze zou gaan huilen. Ik fietste naar huis en besloot me op mijn leerwerk te storten. Toch kon ik niet voorkomen dat mijn gedachten regelmatig afdwaalden naar hoe het met Lise zou gaan en wat ze op dat moment aan het doen was.

Ik belde mijn moeder ook nog even om te vertellen hoe het wegbrengen was gegaan, want dat wilde ze graag. Nadat ik de bovenverdieping had gestofzuigd en twee crackers naar binnen had gewerkt was het gelukkig tijd om Lise weer op te gaan halen.

Het ophalen

Ik wilde eerst even door het raam gluren hoe het eraan toe ging voordat ze wist dat ik gearriveerd was. En daar zat ze dan, mijn krullenbolletje, op de hoge bank naast een ander kindje lekker te smullen van een boterham en een beker melk. Ze krijgen op vrijdagochtend blijkbaar een broodmaaltijd om half twaalf. De leidster zag me staan en gebaarde dat ik binnen kon komen en op dat moment had ook Lise door dat ik er weer was. ‘Mamaaa!’, zei ze, maar gelukkig niet op de manier dat ze het er vreselijk vond en ik haar kwam verlossen. Ze bleef eigenlijk gewoon rustig zitten, terwijl de leidster vertelde hoe goed het gegaan was de afgelopen paar uur. Dat ze vrij snel na het huil-incitent rustig was geworden en lekker buiten had gespeeld, dat ze met het thema ‘ziek zijn’ bezig waren en ze pleisters had geplakt. En dat ze zo vreselijk goed at. Tweeënhalve boterham had madam weggewerkt, haha.

psz2

Je zult begrijpen dat ik enorm blij was (en ben!) met dit nieuws en dat ik haar met een gerust hart aanstaande maandagmiddag weer wegbreng. Het kan natuurlijk best dat ze een van de volgende keren alsnog geen zin heeft of niet wil dat ik haar achterlaat, maar het begin is alvast goed geweest!

Hoe was de eerste keer peuterspeelzaal voor jouw kindje?

3 Comments

  • Reply janske 19 februari 2016 at 21:27

    ohhh wat leuk dat ze het zo goed heeft gedaan, natuurlijk ben je super trots 🙂 Lola gaat naar het kdv, dus ik herken je gevoel wel 🙂 Spannend he!

  • Reply Cindy 19 februari 2016 at 23:11

    Wat fijn dat het zo goed gegaan is!!! Daar mag je absoluut trots op zijn!

  • Reply Mies 20 februari 2016 at 15:00

    Jammer dat het afscheid wat minder soepel verliep, maar zo zie je maar dat kindjes daar meestal snel weer overheen zijn. Ik ben benieuwd of jij Lise net zo ziet veranderen als dat wij Grote Prinses zien veranderen sinds ze naar speelzaal gaat!

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.