Portret van een moeder | Essma

Je hebt misschien gemerkt dat deze rubriek even heeft stil gelegen. Maar… Ik ben druk bezig met het in elkaar zetten van de portretten van moeders die ik binnenkreeg na mijn oproep. Dus de komende tijd kun je weer regelmatig blogs lezen over hoe andere moeders het moederschap ervaren! Vandaag is het de beurt aan Essma, die als Nederlandse woonachtig is in Frankfurt en zelf blogt op Little Origin. Ze schrijft daar over het moederschap, fotografie en het leven met haar gezin in Frankfurt. En vandaag schrijft ze hier op Moonoloog.nl wat het moederschap voor haar betekent.

Wie noemt jou ‘mama’?

Mijn dochterje Ophelia van 5 (14 november 2011) en zoontje Aiden (13 juli 2016) van 10 maanden.

Heb je altijd een kinderwens gehad?

Jazeker! Ik speelde als kind veel met poppen en kon me goed verplaatsen in de moederrol die daarbij kwam kijken. Als kleuter speelde ik ook echt vaak in de poppenhoek haha. Toen was alles natuurlijk geweldig en kon je even als moedertje zelf bepalen wat je deed met die poppen. Nu ik deze rol ‘echt’ mag vervullen, heb ik inmiddels geleerd dat het keihard werken is en ik niet volledig de controle kan hebben. Als we ergens op (kraam)visite waren, porde ik mijn moeder ook altijd in haar zij om te vragen of ik het baby’tje mocht vasthouden.

Hoe veranderde je leven toen je moeder werd?

Ik heb altijd heel veel waarde gehecht aan mijn vrijheid. Ik ondernam van alles; sporten, naar de film, gamen (ik was echt Sims-verslaafd), met vriendinnen afspreken, fotograferen en noem maar op. Ik kon mezelf eigenlijk met heel veel verschillende dingen vermaken. Toen Ophelia geboren werd, genoten we natuurlijk volop van onze rol als kersverse ouders.

Later, na een maand of 3 begon ik mijn vrijheid een beetje te missen en steeds meer en meer te beseffen dat mijn leven voorgoed veranderd was omdat ik niet meer ‘zomaar’ de dingen kon doen waar ik zo van kon ontspannen. Aan de ene kant zag ik het moeder zijn echt als een droom die uitkwam, maar aan de andere kant was er dus ook dat vreemde gevoel (waar ik me soms bijna voor schaam) dat ik nooit meer terug kan naar die vorm van vrijheid die ik had voordat Ophelia er was.

Daarentegen heb ik, nu ik moeder mag zijn, een soort innerlijk kompas ontwikkeld (wat eigenlijk vanzelf is gegaan) die steeds wijst naar de richting van mijn kinderen. Ik moet eerst hun behoeften vervullen en daarna die van mezelf. Soms loop ik mezelf daarin voorbij, maar als mijn kinderen gelukkig en tevreden zijn dan ben ik dat ook.

Welke uitdagingen kom je tegen sinds je moeder bent?

Dat ik dus niet meer alles kan doen wat ik zou willen. Ergens op tijd zijn, betekent voor mij meestal een race tegen de klok die begint op het moment dat ik wakker ben. Alles heeft ineens een bepaalde volgorde zoals eerst kind verschonen, eten geven, dan zelf ontbijten, hem even laten spelen zodat hij z’n energie kwijt kan, want anders krijg ik een huilend kind in de auto, etc. Als je dan ook maar even afwijkt van de ‘routine’, dan stort alles als een kaartenhuis in en dit soort ‘fiasco’s’ zijn meestal wel bepalend voor of een dag wel of niet leuk afloopt. Dit vind ik al uitdagend genoeg.

Wat is jouw ultieme manier van relaxen als je even tijd voor jezelf hebt?

Dat is zonder twijfel bloggen, lekker shoppen voor mezelf en het liefst alleen, een beautybehandeling of even hardlopen. Dat laatste is niet echt relaxen op fysiek gebied, maar werkt mentaal voor mij meestal heel ontspannend. Ik kan heel veel frustraties en andere ‘errors’ die ik meemaak in het moeder zijn, kwijt in het lopen.

Welke dingen kunnen jou als moeder onzeker maken?

Ik heb nooit geweten dat mijn eigen kinderen mij zo onzeker kunnen maken! Laten huilen of juist niet? Op schoot verder laten slapen of toch in bed leggen? Wanneer het speentje afleren? Doorgaan met borstvoeding of stoppen? Dit zijn allemaal vragen waar ik behoorlijk onzeker over ben geweest. Gelukkig heeft die onzekerheid mij uiteindelijk ook gevormd en heeft het mij een stukje wijzer gemaakt. Ik probeer de onzekerheid die het moederschap meebrengt meestal om te buigen naar leerlessen in plaats van mezelf voor de gek houden en doen alsof ik alles perfect voor elkaar heb. Ik kan je zeggen dat ik net als alle andere moeders (en die zijn er echt wel) soms ook maar wat doe.

Wat vind je absoluut het allerleukst aan het moederschap?

Dat bijvoorbeeld mijn dochter van 5 mij zo goed kan aanvoelen. Zo jong als dat ze is! Een keer werd ik overmand door verdriet na een telefoontje met het thuisfront in Nederland. Het liep in de familie in NL niet zo lekker en dat ging me aan het hart. Blijkbaar zag ze dat ik een traan wegveegde o.i.d. Zonder dat ze aan me vroeg wat er was pakte ze de zakdoekjes en veegde mijn tranen weg. Ze zei: ‘Stil maar, we gaan bijna weer naar Nederland en dan zie je oma weer.’ Zo lief… Hoe rot je je ook mag voelen, zo’n kind kan echt alles weer goed en mooi maken! Geweldig. Ik voel me zo rijk met de lieve lach en mollige armpjes van Aiden om m’n nek en mijn knappe wijze dochter!

Ik heb je portret met veel plezier gelezen, Essma. Dankjewel! Herken jij je in het verhaal van Essma?