OUDERSCHAP

Uitgetest worden door je peuter, hoe ga jij ermee om?

16 maart 2016

lief1

Grenzen verkennen, uittesten, het hoort er zeker bij op deze leeftijd. Maar ik merk dat ik het lastig vind. Lastiger dan ik misschien vooraf gedacht had. Ik ben benieuwd of peutermama’s en -papa’s dit herkennen. Want hoe ga je daar nou eigenlijk (het beste) mee om?

Sinds Lise naar de peuterspeelzaal gaat, lijkt ze zich razendsnel te ontwikkelen. En, begrijp me niet verkeerd, daar ben ik super trots op en blij mee. Ze is van nature een rustig meisje, maar ik merk dat het contact met leeftijdsgenootjes haar in zo’n korte tijd al wat sterker, weerbaarder heeft gemaakt.

Het heeft dus zeker z’n positieve kanten, maar af en toe, vooral als ze moe is, kan ze ons enorm uittesten. Dat we haar iets aanbieden en ze ‘nee’ zegt, waarop we het vervolgens weghalen en ze dan snel ‘wel!, wel!’ roept.

Mijn pedagogisch inzicht zegt in zo’n geval: ‘consequent blijven!’ Zegt ze nee? Dan wil ze niet en haal je het weg, ongeacht of ze er twee seconden later weer op terugkomt. Maar, en nu komt ‘ie, in de praktijk merk ik dat ik op zo’n moment toch de lieve vrede wil bewaren en er niet zoveel kwaad in zie het haar dan alsnog te geven. Herkenbaar, of juist totaal niet?

Een praktijkvoorbeeld. Gisteravond zaten we met z’n drieën aan het avondeten. Lise had een lange dag bij de gastouder achter de rug en was zichtbaar moe, maar gelukkig wel gewoon haar vrolijke zelf. Ze at netjes haar bord leeg en riep om een toetje, wat ze vervolgens ook met smaak opat. Niets aan het handje tot dusver. Het laatste beetje yoghurt krijgt ze niet zelf uit het bakje en daarom vraagt ze M of mij altijd om haar die laatste paar schepjes te voeren. Ook dat ging goed, tot het laatste hapje dat ze ineens niet meer wilde. M bood het een paar keer aan, maar ze zei heel hard ‘NEE!’ en draaide haar hoofd weg. Waarop M zei ‘oké, dan niet’, met het bakje naar de keuken liep, het omspoelde en in de vaatwasser zette. Waarop Lise het flink op een huilen zette. En ik haar vervolgens troostte, hoewel M vond dat ik zijn kant moest kiezen…

Lastig, dus! En ik weet heus wel dat die tranen na een paar minuten verleden tijd zijn en ze het hele voorval waarschijnlijk allang weer vergeten is, maar ik vraag me dan wel af of we altijd zo vasthoudend moeten reageren, of dat een enkele keer toegeven om haar happy te houden de hele opvoeding verpest 😉

Wat zijn jouw ervaringen en hoe pak jij dit soort situaties aan? Ik ben heel benieuwd!

7 Comments

  • Reply MetMirjam 16 maart 2016 at 07:05

    Ik vind dit ook lastig! Mijn dochter is nog geen twee, maar begint ook al een beetje met het uittesten… In jouw voorbeeld heb ik niet het idee dat je persé toegegeven hebt, want de yoghurt heeft ze niet meer gekregen. Als Fiene begint te huilen omdat het niet gaat zoals ze wil, dan laat ik haar eerst even huilen (niet lang) en daarna probeer ik uit te leggen waarom ze iets niet mag en troost ik haar (als ze nog huilt). Geen idee of dit ‘verantwoord’ is, maar dit is hoe het voor ons werkt. 😉

  • Reply Nathalie 16 maart 2016 at 07:05

    Vince was gisteren in alle staten aan de tafel. Hij kreeg spaghetti en op een of andere manier was dit niet goed. Hij schreeuwde het uit. Was het hem eigenlijk te doen om een lepel, hij wou een lepel…

  • Reply Nicole 16 maart 2016 at 07:10

    In de situatie zoals jij hem noemt zou ik haar even laten huilen. Of haar naar mij toe laten komen want dat is ook een dingetje hier haha. Maar ken genoeg situaties dat ik het ook moeilijk vind hoor.

  • Reply Mieke 16 maart 2016 at 10:58

    Herkenbaar, heel herkenbaar. Ik blijf het ook enorm lastig vinden. Ik heb vanmorgen nog een enorm drama gehad omdat ik niet wilde dat de dame op haar nieuwe step naar school gaat. Die kun je niet op slot zetten en hij mag ook niet binnen staan. Dus iedereen kan zomaar dat stepje meenemen. Enorm gedoe, tranen en boosheid om uiteindelijk op de fiets naar school te gaan. Blijkt dat al haar vriendinnen wel op de step zijn. Aan de ene kant voelde ik me daar rot over, aan de andere kant verandert het niks aan de situatie dat die step daar zomaar los buiten staat.
    Hopelijk kan ik het vanmiddag nog eens rustig met haar bespreken.
    Het blijft continu afwegen, elke situatie is anders. En meer dan ons best kunnen we niet doen. 😉

  • Reply Wilma 16 maart 2016 at 11:01

    Ohh ik begrijp dit! dochterlief van net 1 schuift heel hard richting een losliggende plint, als ik dan zeg Nee! gaat ze nog harder richting de plek des onheils en begint heel hard te lachen. Soms denk ik ; ik zie dit nu even niet. Dan heeft ze er plots ook een hoop minder schik in. Lastig, ja dat zeker. Op een later moment vertelde ik het verhaal aan mn moeder. Hoe ik zei “Nee” Naomi die meeluisterde wees gelijk naar het plintje. Ohhh, dus ze snapt het!!

  • Reply Wendy 16 maart 2016 at 15:46

    Heel herkenbaar. Ook hier in huis een peuter die fan is van het wel-niet spelletje. Meestal geef ik in eerste instantie wel toe, inderdaad voor de lieve vrede. Maar als hij dan nog weer verder gaat met Niet, toch toch! word ik strenger en haal ik het toch weg. Blijf niet bezig 😉

  • Reply Bianca 16 maart 2016 at 23:58

    Lastig ja, en herkenbaar ook wel. Ik vind uittesten een wat negatieve lading hebben geloof ik. Alsof je kind denkt ‘nu ga ik eens even lekker uittesten’. Dat lijkt me in ieder geval niet zo.

    Het yoghurtvoorbeeld lostte je mooi op toch? Ze zei nee, pappa spoelde het restje weg, de consequentie daarvan is dat ze het niet meer kan eten. Logisch. Vervolgens was ze daar boos of verdrietig om, ook begrijpelijk voor zo’n klein meisje. Die emotie zou ik zeker erkennen door te benoemen en te troosten, de yoghurt komt daar alleen niet mee terug. Weer wat geleerd.

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.