Slapeloze nachten

Dat je in een zwangerschap sneller moe bent dat wist ik. Dat je er ook slechter van kon slapen, dat wist ik ook. En met vlagen had ik dat al ervaren. Toch wist ik het laatst niet meer. Ik werd echt elk uur wakker in de nacht, en lag dan soms echt een uur wakker. Na een aantal slapeloze nachten en wat dagen puzzelen kwam ik er toch achter wat de reden was.

Mijn eerste gedachte was dat het door mijn blaas kwam. Ik moest eigenlijk altijd wel plassen als ik wakker werd. Ik liet voor de zekerheid mijn urine testen (voor de tweede keer), maar geen ontsteking. Dus ik dacht ’s avonds minder drinken. Maar ook dat hielp niet. Was het de bekkenpijn? Nee, na een week slecht slapen en geen bekkenpijn hebben kon ik dat toch ook wel uitsluiten. Nachtmerries? Ja, zo nu en dan een nachtmerrie, maar niet zeven keer per nacht. Het viel me op dat ik snel een droge mond had. Misschien was dat het dan. Werd ik daar van wakker. Google werd mijn vriend.

Meer fruit eten kon helpen, andere tandpasta kon helpen. Allemaal natuurlijk geprobeerd. Maar het hielp niet. Ondertussen krijg je dan opmerkingen als ‘wen er maar aan’. Maar dat vind ik dan toch wel lastig. Want wakker worden zonder reden terwijl je echt heel moe bent, of wakker worden omdat je kind huilt, vind ik toch een verschil. En ook werd meer dan eens geopperd: het wordt straks nog erger. Ja, fijn… bedankt voor deze aanmoedigende woorden. Ik wil graag slapen! Ik zie wel hoe het over 10 weken is. Voor nu wil ik gewoon graag slapen!

“Ondertussen krijg je dan opmerkingen als ‘wen er maar aan’. Maar dat vind ik dan toch wel lastig. Want wakker worden zonder reden terwijl je echt heel moe bent, of wakker worden omdat je kind huilt, vind ik toch een verschil.”

En dan ineens, midden in de nacht, toen ik voor de zoveelste keer in de keuken water stond te drinken, viel het kwartje. Natuurlijk dan, waarom niet eerder of gewoon op een normaal tijdstip? Ik kreeg een flashback naar maanden geleden. Wekenlang keelpijn, wekenlang niet kunnen slapen, wekenlang vaak wakker. En aan mijn bezoek aan de KNO-arts. Was het echt zo voor de hand liggend dat ik het niet zag? Ja!

Vlak voordat ik zwanger werd, hoorde ik van KNO-arts dat ik reflux had. Niks schokkends aan. Gewoon een kwestie van iets anders eten, medicijnen en hoger slapen met mijn hoofd. Waarschijnlijk door een combi met recente keelontsteking kreeg mijn keel geen rust. ’s Nachts kwam het maagzuur een klein beetje op, en ‘brandde’ in mijn keel. Daardoor had ik dus de klachten die ik had. Zonder dat ik doorhad dat ik last van maagzuur had. Na paar weken kon ik al afbouwen met de medicatie en in het begin van de zwangerschap (ja de medicijnen konden samen met zwangerschap) kon ik stoppen. Niks geen last meer.

Was dat het? Was mijn reflux gewoon terug? Ik besloot bij daglicht mijn keel te inspecteren, tijdens mijn reflux periode was die altijd knalrood. En ja hoor: hij was rood. Ik had nog pillen staan, bewust bewaard voor die verschrikkelijke periode maagzuur die nog zou komen volgens vele vrouwen om mij heen. En pure laksheid van niet terugbrengen naar de apotheek. Die avond nam ik er een. Weliswaar vlak voor slapen gaan. Die nacht werd ik maar twee keer wakker. Dus nog een avond testen, wederom laat. En wederom maar twee keer wakker. Derde avond, eerder een pil genomen… En ik sliep als een roosje… Inmiddels is de maagzuur ook overdag weleens aanwezig en zitten er standaard Rennies in mijn tas.

Wanneer kreeg jij maagzuurklachten tijdens je zwangerschap?