Herkenbaar, grappig, ontroerend, verwarrend, aandoenlijk… Zomaar een paar woorden die me te binnen schieten als ik terugdenk aan de voorstelling van Henry van Loon afgelopen zaterdagavond in het Parktheater. Samen met vriendin Charlotte zie ik deze cabaretier, komiek en acteur (onder andere bekend van De Luizenmoeder) voor het eerst op het toneel in actie. In ‘Onze Henry’ zoomt Henry in op zijn Brabantse roots en verrast hij ons onverwacht met ontroerende liedjes…
Zoals meestal is Charlotte iets te vroeg en kom ik precies op tijd bij het theater aan. We geven onze jassen af bij de garderobe en lopen naar de Philipszaal. Eenmaal binnen valt het ons meteen op dat het toneel compleet leeg is. Geen decor, maar zelfs de gordijnen en zelfs de coulissen ontbreken. Aan weerszijden van het podium staan allerlei spullen. Vermoedelijk gewoon eigendom van het theater? Het geheel doet in elk geval ruimtelijk maar ook wat chaotisch en absurdistisch aan. Het maakt ons des te nieuwsgieriger naar wat komen gaat…
Henry komt het podium op en is meteen vol energie, lekker scherp en vooral heerlijk Brabants. Geen idee hoe het is voor iemand die niet uit Brabant komt, maar voor mij voelt het altijd als thuiskomen als iemand op het podium ‘lekker Brabants’ praat. Dankzij Henry’s Oirschotse roots zegt hij zich thuis te voelen in Eindhoven en dan nog net effe wat meer Brabants te praten dan normaal. Ik hou ervan.
Onvoorspelbaar
Henry begint over zijn passies. Motorrijden, maar ook Luxaflex, Formica en fjorden. Niet de meest voor de hand liggende hobby’s, maar de nonchalance waarmee hij met dit soort onvoorspelbare onderwerpen op de proppen komt is geniaal en ontzettend grappig. Ontzettend knap ook hoe hij in zijn eentje een dialoog voert tussen hemzelf en een toevallige voorbijganger die hem vragen stelt over zijn motor.
Gevoelig
Maar we hebben niet non-stop lol. Henry’s moeder is dood en dat is natuurlijk allesbehalve om te lachen. ‘Alsof het dak van je huis is gewaaid’, zo beschrijft hij zijn gevoel na dit immense verlies. Ontroerend vind ik het stukje waarin Henry beschrijft hoe ze zijn moeder met een gehuurd busje een laatste tochtje naar Vlissingen bezorgen. Zodat ze de zee en haar zus (die daar woont) nog een laatste keer ziet. Aangezien mijn eigen ouders ook regelmatig in Vlissingen komen, kan ik me hier goed een voorstelling van maken. Ook mooi zijn de herinneringen die Henry heeft over zijn jeugd. Over hoe zijn moeder vroeger boven uit het raam hing als hij weer eens ladderzat op zoek was naar het toch wel erg kleine sleutelgat in de voordeur. Van de envelop met 100 euro die ze hem geeft op haar sterfbed, laat Henry een tattoo met haar sterfdatum zetten op zijn bovenarm.
Liedjes
Ik had er geen idee van, maar onze Henry kan dus ook nog eens behoorlijk goed zingen. Zichzelf begeleidend op gitaar deelt hij in gedimd licht zijn herinneringen aan vroeger en filosofeert hij over de oneindigheid van het heelal. Maar net op het moment dat het publiek in doodse stilte verwerkt wat het zojuist gehoord heeft, gaat het licht aan en is de komiek terug op het toneel. Die overgangen vind ik soms wat hard, maar houden me wel scherp en geboeid. Toen na anderhalf uur het eindapplaus klonk had ik het gevoel dat ik nog wel langer naar deze man had kunnen kijken. Bij een nieuwe show ben ik zeker weer van de partij!
Nog tot en met juni 2020 staat Henry met zijn show ‘Onze Henry’ in de Nederlandse theaters. Hij is al ver uitverkocht, maar check zijn speellijst even waar je nog laatste kaarten kunt scoren. In het Parktheater kun je dit seizoen nog een heleboel toffe andere cabaretvoorstellingen bezoeken. Je vindt ze allemaal in het programma.
Heb jij Henry van Loon al eens in actie gezien als cabaretier?
Bron afbeelding: Henryvanloon.nl.
Geen reacties