Vaak lees ik de beschrijving van een voorstelling en weet ik al: ‘dit is nou echt iets voor Quinn’, of: ‘dit is geknipt voor Lise’. In dit geval moest ik bij het lezen van die tekst direct aan Quinn denken. Hij is nieuwsgierig, stelt veel vragen en is een enorme ontdekker. Er was voor mij daarom geen twijfel mogelijk dat hij ‘De onzichtbare man’ een geweldige voorstelling zou gaan vinden. Zelf was ik ook nogal nieuwsgierig en de veelbelovende recensies wakkerden dat gevoel alleen nog maar verder aan. Afgelopen weekend was het zover en gingen Quinn en ik samen naar het Parktheater in Eindhoven om de onzichtbare man met eigen ogen te zien. Of misschien juist niet?
We zijn ruim op tijd bij het theater en parkeren mijn fiets. Over de loper gaan we het theater binnen. De weg naar de garderobe kent Quinn inmiddels op zijn duimpje. Hij wil meteen de trap naar de grote Hertog Jan-zaal op rennen als ik hem zeg dat we vandaag in de Philipszaal zitten. ‘Oh! Daar ben ik met school ook geweest!’ Een paar maanden geleden is hij daar inderdaad met zijn klas naar een voorstelling geweest. Dat heeft hij goed onthouden!
Als we plaatsnemen op onze stoelen valt het mij direct op dat er een man, vermoedelijk een van de spelers, gewoon tussen de stoelen van de tribune rondloopt. De aanwezige kinderen, waaronder Quinn, hebben dat nog helemaal niet door. Grappig is dat altijd. Op een gegeven moment gaat het licht in de zaal uit en sluiten de deuren. Quinn fluistert dat het nu echt gaat beginnen!
De onzichtbare man van Theater Artemis
Twee artiesten, een theatertechnicus en een muzikant wachten op het begin van hun voorstelling. Alles is er, maar waar blijft toch het publiek? Al snel blijkt dat er meer dingen onzeker zijn. Want, wie speelt er op die piano? Van wie is dat koffiebekertje dat door de lucht zweeft? En welk spook gaat er daar met het verlengsnoer vandoor? Zijn ze er zelf eigenlijk wel? En kun je dat echt zien, of moet je dat maar geloven?
De onzichtbare man gaat over alles dat je niet ziet. En stiekem ook over hoe fijn het is om niet gezien te worden.
De kracht van verbeelding
Het centrale thema van de voorstelling is ‘verdwijnen en verschijnen’. Op het podium zijn drie spelers en een onzichtbare pianist, genaamd Rob, die we alleen zien als een volgspot. Hij bespeelt de piano waarvan we echt de toetsen zien bewegen en de kruk, maar Rob zelf is onzichtbaar. Zijn pianospel dat maar niet ophoudt leidt tot irritatie bij de andere spelers, die hem wel honderd keer vragen of hij even wil stoppen omdat ze elkaar niet kunnen verstaan.
Rob is de enige die de aanwezigheid van ons als publiek erkent. De andere drie spelers, theatertechnicus Johan (die de zieke René vervangt) en twee pierrot-clowns, zien een lege zaal voor zich. Omdat er volgens hen helemaal geen publiek is gekomen, beginnen ze niet met hun voorstelling en besluiten op een gegeven moment zelfs om de boel dan maar af te breken.
De kinderen in de zaal beginnen steeds harder te roepen in een poging om gezien te worden. Alleen de onzichtbare pianist Rob kan ons ‘zien’ en gooit het op een aantal grappige onderonsjes. Ook leren we hoe we onszelf zichtbaar kunnen maken, namelijk door onze handen in de lucht te steken en met onze ogen dicht in onze handen te klappen. Het zaallicht dat aan gaat is het teken dat we te zien zijn. Als de spelers weer terugkomen draagt Rob ons op te blazen en floep, het wordt donker en we zijn weer onzichtbaar.
Tegen het eind van de voorstelling vraagt Rob een paar kinderen om een tv het toneel op te rijden. Briljant is het Droste-effect dat dan optreedt, want we zien op die tv wat er ook op het toneel gebeurt en dat gaat zo oneindig verder. Ook verschijnen er spoken. Ze verschijnen en verdwijnen. Dan weer live op het toneel en dan weer op te tv, waardoor je op een gegeven moment zelf niet meer weet waar je naar zit te kijken. Helemaal aan het eind neemt een van de de spoken met een camera ons, de zaal, in beeld. We zien dat live op tv en inderdaad, alle stoelen zijn leeg! Als wij dan uiteindelijk beginnen te klappen worden we plotseling zichtbaar en wordt er, door zowel spelers als publiek, enthousiast naar elkaar gezwaaid. De kinderen slaken een zucht van verlichting.
Genieten van begin tot eind
Ik heb nog nooit zo geamuseerd naar een voorstelling zitten kijken die niet eens is begonnen. Er werden letterlijk decorstukken afgebroken en van een verhaallijn was evenmin sprake. De interactie van Rob met het publiek is briljant. Op een gegeven moment ga je bijna voelen dat er een persoon achter die piano zit. De onzichtbare man is wat mij betreft geen kindervoorstelling die toevallig ook leuk is voor volwassenen. Het is voor alle leeftijden een briljant, filosofisch stuk. Ik denk dat ieder er voor zich dingen uithaalt en dat het dus voor iedereen op een andere manier een voorstelling is die amuseert, maar zeker ook aanzet tot nadenken.
Deze voorstelling is al in reprise en nog maar heel kort te zien, namelijk tot 5 maart 2023 in Amersfoort, Utrecht en Den Haag. Als je er nog heen wil moet je dus snel zijn. Gelukkig staat er de rest van dit seizoen in het Parktheater nog veel leuks op het toneel voor de jeugd. Check daarvoor even het programma op de website.
Geen reacties