Dagelijkse rompslomp

Toekomstperikelen

3 november 2009

Net kwam er een vriendin langs die ik nog ken van mijn studie. We zien elkaar niet vaak, maar als we eens een keer wat afspreken dan is het eigenlijk alsof we elkaar wekelijks zien. Dit keer was extra speciaal, want ze is net terug van een reis van drie maanden door Azië. Helemaal in haar eentje, met thuis een vriendje en in de hoop op het sociale vlak een hoop te leren. Ik weet nog dat ze me via msn vertelde dat ze zou gaan, alsof het niets was. Ik stond perplex: zo’n ver land, gedurende zo’n lange tijd en dat helemaal in je eentje… Nu moet ik er wel even bij zeggen dat ze ook totaal geen avontuurlijk type is. Ze is zelfs behoorlijk onzeker en al helemaal wanneer het gaat over wat ze met haar toekomst wil. Dat is dan ook een van de redenen dat ze besloot deze reis te maken. Maar je begrijpt dat het me daardoor des te meer verbaasde. Ik was erg benieuwd wat ze vanavond allemaal te vertellen had.

Ik genoot van haar verhalen. Blijkbaar was ze in het begin nog erg bang en onzeker, maar veranderde dat al snel en genoot ze met volle teugen van alle dingen die ze daar zag en meemaakte, de mensen die ze ontmoette en de ervaringen die ze opdeed. Ik vond het zo raar om haar belevenissen aan te horen terwijl ik in die tijd gewoon op kantoor mijn werk zat te doen. Ik heb me in die periode trouwens weleens afgevraagd of ik er ook goed aan zou doen om zoiets te gaan ondernemen. En nu ze weg is en haar verhalen nog vers in mijn geheugen zitten, heb ik dat opnieuw. Ik ben redelijk gesetteld nu met een vriendje, een fulltime baan, een flatje en allerlei andere ‘vastigheden’ die mijn leven vorm geven. Zo anders dan het hare. We zijn even oud, maar zij woont in een studentenhuis, heeft geen vaste baan, een veel jonger vriendje dat ze niet dagelijks ziet… Nu ik alles nog eens overlees denk ik dat ik toch enorm blij ben met het leven dat ik nu heb. Een verre en lange reis past daar nu niet in en zeker niet alleen. Ik zou mijn vriend veel te erg gaan missen. Natuurlijk kan het zijn dat ik over een tijdje spijt krijg dat ik nooit ben gaan reizen, maar aan de andere kant blijft die mogelijkheid er altijd nog en voelt het nu goed om gewoon verder te gaan met het opbouwen van mijn leven en toekomst zoals ik dat nu aan het doen ben.

3 Comments

  • Reply Gertjan 6 november 2009 at 16:56

    grappig dat je in dezelfde blog twee gedachten hebt. Zal ik weg gaan, nee ik wil niet weg omdat ik alles en iedereen mis. Komt me wel bekend voor ergens, ik wil ook wel eens ver ver weg voor een lange periode. Maar ik zou aan de andere kant al het bekende gaan missen. Misschien dat ik later nog wel eens een tijd weg ga. Gewoon omdat het kan. Ik doe alles gewoon een voor een. Nu eerst de studie afmaken.

  • Reply Michiel 11 november 2009 at 22:22

    Alsof je vriendje niet mee wilt gaan dan! 😉

  • Reply MNQ 12 november 2009 at 23:48

    @ Michiel: Hmmm… misschien is het dan toch het overwegen waard ja 😉

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.