Komt een vrouw bij de dokter

Afgelopen woensdag ben ik met een aantal meiden naar de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’ geweest. Vooraf had ik gemengde gevoelens. Bij mijn moeder is afgelopen zomer namelijk borstkanker geconstateerd en hoewel ze er weer bovenop is, was ik bang dat de film opnieuw allerlei gevoelens bij me op zou roepen waar ik niet echt op zat te wachten. Uiteindelijk toch besloten te gaan en gelukkig viel het mee. Natuurlijk heeft de film een behoorlijke indruk achtergelaten en heb ik er nog vaak aan moeten denken, maar op een goede manier.

Toen ik het boek las vond ik Kluun, in de film gespeeld door Barry Atsma (jammie!), een regelrechte eikel. Ik kon er niet bij hoe je vreemd kon gaan terwijl je vrouw doodziek is en ligt te creperen van de pijn. Tegen mijn verwachting in had ik dit gevoel bij de film minder. Zijn emoties, frustraties, het zichzelf kwijtraken door het ellenlange wachten in het ziekenhuis werden zo goed in beeld gebracht, dat ik ergens best kon begrijpen dat hij op een gegeven moment afleiding ging zoeken bij een andere vrouw. Wat ik echter niet begrijp is dat wanneer ze te horen krijgen dat Carmen niet meer beter wordt en hoogstwaarschijnlijk binnen zes maanden zal overlijden, hij meteen Roos belt met de mededeling dat hij haar wil zien. Als je hoort dat je vrouw nog maar zo kort te leven heeft, kun je je toch wel even inhouden en haar een zo fijn mogelijke tijd geven? Bovendien hadden ze ook nog eens een kind samen…

Al met al vond ik de film erg de moeite waard, dus voor wie ‘m nog niet heeft gezien en twijfelt: gewoon gaan!