Ik slip, ik glibber en ik glij

Schrik niet, er is niets ernstigs gebeurd de afgelopen dagen *klopt af*. Maar daar was ik gisteravond in de auto nog niet  zo heel zeker van. Ik had een super ontspannen dagje in de sauna. De ervaring in je handdoekje buiten af te koelen terwijl het sneeuwt was bijna magisch, zo mooi. Ik ontdekte iets te laat de panoramasauna die ook nog eens een prachtig uitzicht op dat winterse plaatje bood. Als ik eerder op dat idee was gekomen, had ik de rest van de dag waarschijnlijk weinig andere sauna’s gezien…

Op de heenweg ernaartoe vielen de weersomstandigheden mee. Onze straat was weliswaar besneeuwd, maar de snelweg was gewoon sneeuwvrij en ik kon in een lekker tempo doorrijden. Natuurlijk besefte ik dat het de hele middag sneeuwde, maar ik genoot er zo van dat het niet tot me doordrong dat het ook nadelen met zich meebracht. Daar kwam ik pas achter toen we weer bij de auto aankwamen, die bijna onherkenbaar was geworden door het dikke pak sneeuw dat erop lag.

Toen ik in de verte keek zag ik auto’s al stapvoets rijden. Ik besloot het net zo rustig aan te doen, dan zou alles vast goedkomen. Op zich ging het prima, zolang ik maar niet (te hard) op de rem trapte, want dan voelde ik de achterkant van de auto letterlijk wegglijden.. Oke, besloot ik, rem vermijden en afstand houden, veeeel afstand houden. 

Net voordat we de snelweg bereikten zei m’n grote vriend TomTom dat we rechtsaf moesten. Strepen op de weg waren niet te zien en ook niet dat ik niet het eerste maar het tweede straatje rechts moest hebben. Nietsvermoedend sloeg ik rechtsaf en opeens keek ik recht in de koplampen van een auto die recht op me af kwam. Shit! Ik was op een eenrichtingsweg beland en reed recht tegen het verkeer in! Ik stuurde voorzichtig naar rechts en voelde een stoeprand. Dan maar een klein stukje over de stoep, dacht ik. Een bus en een stuk of twee auto’s vonden het nog nodig hard te toeteren, terwijl ik dacht: ‘duhh, ik weet heus wel dat dit niet de bedoeling is, maar ik zie geen reet!’. Ik draaide eindelijk een weg op waar ik weer gewoon met het verkeer mee reed en bereikte zonder verdere problemen de snelweg.

Waar ik op hoopte bleek niet het geval. Ook de snelweg was voorzien van een dikke laag sneeuw, waarschijnlijk omdat er op zondag zo weinig verkeer overheen rijdt en er met zulke hoeveelheden sneeuw niet tegenop te strooien valt. Met 50 km/u reed ik heel voorzichtig en probeerde ik binnen de lijnen van de rijstrook te blijven, die natuurlijk nauwelijks zichtbaar waren. Ik deed er twee keer zo lang over als normaal, maar het ging goed totdat ik Eindhoven bijna bereikte. Een jeep haalde ons met een asociale snelheid in (ik denk dat ie wel 100 reed, de sukkel). Maar een jeep heeft vierwielaandrijving en kan dus in dit soort omstandigheden meer dan een gewone auto. Maarrr, nu komt het, vlak achter die jeep reed een oud busje. En niet op veilige afstand, nee er vlak achter. We zeiden nog tegen elkaar ‘die gaat zometeen de fout in’ en ja hoor… Het busje raakte in de slip, draaide om zijn as en raakte wonderbaarlijk genoeg geen auto toen hij via de rechter rijstrook (waar ik dus reed) met de achterkant tegen een paal tot stilstand kwam.

Ik zat al niet relaxed in de auto, dus je zult begrijpen dat dit voorval het niet beter maakte. Letterlijk shakend heb ik de laatste tien minuten nog voorzichtiger naar huis gereden. Ik was nog nooit zo blij dat de auto weer veilig en schadevrij in de garage stond. Leuk joh, winter 😉