Dagelijkse rompslomp

De redder in nood

22 november 2010

Zaterdag ging ik met vriendinnetje S. een dagje naar Antwerpen. Zij reed terwijl ik de TomTom nauwkeurig in de gaten hield zodat we niet verkeerd zouden rijden.

(Wat natuurlijk alsnog een keer of drie gebeurde, maar daar zijn we vrouwen voor.) Toen we van de snelweg op de ring van Antwerpen belandden kregen we het wel even benauwd. Ik had nog nooit zoveel rijbanen naast elkaar gezien (5!) en we moesten ook nog eens van heeelemaal rechts naar heeelemaal links. Even later bereikten we gelukkig het gratis parkeerterrein en liepen we naar het centrum. Wat volgens een collega van S. een kwartiertje lopen was, maar wij deden er toch zeker drie kwartier over (wat ook weer kwam omdat ik m’n gps-functie op m’n iPhone niet kon gebruiken en dan heb je aan mij een slechte wat richtinggevoel betreft).

Maar uiteindelijk waren we er dan toch en kon het grote shoppen beginnen. Kleding, assecoires, schoenen én Sintcadeautjes… Zwaar beladen en enorm moe in de benen liepen we aan het begin van de avond weer terug naar de auto. Ook dat ging niet vlekkeloos. We hadden maar liefst vijf mensen nodig die ons telkens weer een andere kant op wezen. Toen het parkeerterrein voor ons opdoemde slaakten we een zucht van verlichting en reden we moe maar zeker voldaan weer huiswaarts.

Diezelfde avond was de verjaardag van schoonbroer. Ik besloot met vriendje mee te gaan, maar wilde wel met de auto. M’n beentjes hadden immers hard genoeg gewerkt de hele dag. We waren de straat nog niet uit of ik merkte iets vreemds aan de auto. Hij leek opeens veel meer geluid te maken dan normaal, vooral bij het optrekken. ‘Het lijkt wel van achteren te komen’, zei ik nog tegen vriendje. Hij dacht meteen aan de uitlaat. Je kan je voorstellen dat ik niet meer op m’n gemak reed. Tot overmaat van ramp zag ik in de verte lichtjes knipperen en een man die naar rechts gebaarde. Ja hoor, een politiecontrole. Of ik alcohol had gedronken en even wilde blazen. Niks aan de hand natuurlijk, maar ik schaamde me door voor mijn herriemakende auto. Heel voorzichtig reden we door en opgelucht parkeerde ik de auto bij schoonbroer in de straat. Ik belde meteen mijn vader, die gelukkig het nodige verstand van auto’s heeft. Zijn tip was om na de verjaardag maar heel voorzichtig terug naar huis te rijden. Hij zou maandag wel even langskomen om te kijken wat er mis was, maar ook hij dacht aan de uitlaat. 

(Bron: weheartit.com)

Toen we vandaag na het werk onze fietsen in de garage zetten, viel het ons al op dat de auto weg was. Een uurtje geleden stond pa met onze auto voor de deur. ‘Kon je ermee rijden dan?’, vroeg ik verbaasd. Maar mijn lieve papa had de auto al gefikst. Hij had nieuwe onderdelen gekocht en die zelf ‘even’ gemonteerd. Het bakkie reed weer alsof er nooit iets gebeurd was.

Ik ben blij met het feit dat de auto gemaakt is, maar ik ben nog blijer met mijn lieve vader die dat zonder te vragen zomaar voor ons doet.

4 Comments

  • Reply Chiel 22 november 2010 at 23:51

    Jouw pappie is liev!

  • Reply Laura 22 november 2010 at 23:55

    Vaders zijn helden!

  • Reply Kim 23 november 2010 at 08:30

    Jouw vader is zeker een redder in nood :)!

  • Reply Samantha 27 november 2010 at 02:27

    Wat lief van je vader! Weer een zorg minder 🙂 Leuke blog !

  • Laat een antwoord achter aan Laura Cancel Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.