Na acht weken is het zover. De scholen gaan weer open. Ik ben er in mijn hoofd zo mee bezig dat ik licht slaap en precies één minuut voor de wekker uit mezelf wakker word. De kinderen slapen nog. Ze zijn de afgelopen periode wat later naar bed gegaan dan normaal en worden daardoor automatisch ook wat later wakker. Nu moeten we allemaal weer meer op de klok gaan letten. Als ik naar de wc ga hoor ik dat Lise wakker wordt en na een ‘goedemorgen mama’ strompelt ze slaapdronken de trap af. Ik heb haar kleren al klaargelegd, maar neem die wel mee naar beneden als ik Quinn heb aangekleed. Hij is inmiddels ook wakker en vraagt of hij in pyjama naar beneden mag. Helaas voor hem moeten toch echt de kleren aan. Hij gaat voor het eerst in twee maanden weer naar de gastouder.
Als we allemaal zijn aangekleed en haastig een ontbijtje naar binnen hebben gewerkt, is het tijd om de deur uit te gaan. Lise mag zelf fietsen. Gelukkig valt het op straat nog wel mee met de drukte. Je merkt duidelijk dat nog maar de helft van de kinderen op een dag van en naar school hoeft. Dat scheelt op straat aanzienlijk met hoe druk het voorheen altijd was. Een beetje onwennig loods ik haar het verkeer door. We hebben lang niet op tijd ergens hoeven zijn en zeker op deze eerste schooldag wil ik niet te laat komen.
Op het schoolplein zien we de strepen. Doorgetrokken strepen waar de ouders achter moeten blijven. Twee vakken waar de twee kleuterklassen in moeten verzamelen. Lise’s meester is er niet. Hij hoort tot de risicogroep en komt voorlopig nog niet werken. Er is een invaljuf op de ene dag, en een andere invaljuf op de andere dag want vooralsnog hoeft Lise nog maar twee dagen per week naar school. Ik zie een kindje dat huilend bij zijn moeder staat en het vak niet in wil. Lise heeft er gelukkig minder moeite mee. Ze gaat bij haar klasgenootjes staan en zwaait nog even naar me. Ik vraag me af of zij opeens zo klein lijken of dat Lise de afgelopen maanden zo enorm gegroeid is. Ik vermoed dat laatste.
Om half negen zegt de juf dat de kinderen in tweetallen hand in hand in een rijtje moeten gaan staan. Vervolgens lopen ze een voor een, achter elkaar, het schoolgebouw binnen. Het gebouw waar wij als ouders voorlopig nog niet welkom zijn. Ik moet even slikken, maar weet dat ze het fijn vindt om weer op school te zijn en gun dat haar volkomen. Samen met Quinn loop ik terug naar mijn fiets. Hij mag voorop. Dat past eigenlijk niet meer en hij is veel te zwaar waardoor ik hem bijna niet meer in het stoeltje getild krijg, maar hij vindt het zo fijn.
We fietsen naar de gastouder. Hoewel ik me had voorbereid op hevige weerstand, geeft hij me een kus en loopt gewoon naar binnen. Alsof hij er gisteren nog geweest is. Ik moet op afstand blijven van de gastouder die heel lief vraagt hoe het nu met me gaat en zegt dat ze me het liefst een knuffel zou geven. Dan fiets ik helemaal alleen terug naar huis. Waar ik in alle rust aan het werk ga. Eindelijk.
Geen reacties