Ruim zeven maanden geleden is het alweer dat ik verhuisde naar mijn eigen plekje en de kinderen dus ofwel bij papa, ofwel bij mama zijn. Ik vroeg laatst op Instagram waar jullie hier op mijn blog graag over willen lezen. Onze ‘huidige situatie’ en hoe we daarmee omgaan was een van de onderwerpsuggesties en het lijkt me inderdaad goed jullie daar eens over bij te praten. Hoe was de beginfase en hoe gaat het nu? Waar liepen we (of lopen we nog steeds) tegenaan? En hoe doen we het nu we in lockdown zitten en de basisscholen dicht zijn? Heb ik nog handige tips voor ouders die ditzelfde meemaken of gaan meemaken?
Alles in mijn uppie = (soms) chaos
Natuurlijk denk je er vooraf wel over na. Hoe het straks moet als je even naar de supermarkt moet of een uurtje wil sporten. Hoe je als enige ouder het ochtendritueel en avondritueel gaat aanpakken. Maar zoals met zoveel dingen blijkt ook hier maar weer: je leert het pas in de praktijk. De eerste weken vond ik het ontzettend wennen. Niet zo gek ook natuurlijk, want we waren net verhuisd en we konden dan wel prima in ons nieuwe huis leven, maar af was het nog lang niet. Bovendien, jarenlang was ik eraan gewend de zorg te verdelen en opeens komt alles op één paar schouders neer. Dat geldt voor Michiel natuurlijk net zo goed.
Is de kaas op? Dan doe je maar een keer wat anders op je brood.
Als de kinderen bij mij zijn probeer ik de lat voor mezelf niet te hoog te leggen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere, maar in de afgelopen maanden heb ik daar wel stappen in gezet. Is de kaas op en is er geen tijd om met z’n drieën naar de supermarkt te gaan? Dat is dan maar even jammer. Dan doe je maar een keer wat anders op je brood. Lukt het mij niet om twee keer in de week te sporten? Niet te druk om maken. Dat komt die week erop wel weer, of ik kies ervoor een keertje extra de fiets te pakken of een stuk te wandelen. En kost het avondritueel me een uur omdat beide kinderen onder de douche moeten, dan probeer ik ervan te maken wat ervan te maken valt. Ook al ben ik nog zo moe en hoor ik mijn bank beneden schreeuwen.
Het moeilijkst vind ik het als beide kinderen mijn aandacht nodig hebben en ik ze die niet allebei tegelijk kan geven. In de praktijk komt het er dan vaak op neer dat ik tegen Lise zeg dat ze het zelf even moet proberen of even moet wachten, zodat ik Quinn kan helpen. Hij is kleiner en heeft gewoonweg nog wat meer zorg en hulp nodig dan zijn grote zus. Maar het voelt niet altijd eerlijk om te doen.
Rustig blijven
Ik heb altijd gedacht dat het onzin is, tot het moment ik zelf moeder werd. Kinderen voelen feilloos aan of je gestresst bent of de rust zelve. En gemeen genoeg werkt het alleen maar averechts als je zelf op hete kolen zit terwijl je iets van je kinderen gedaan wilt krijgen. Bij de thuisscholing werd ik op dit vlak ook weer aardig met de neus op de feiten gedrukt. Hoe meer ik Lise pushte om door te werken, hoe minder gemotiveerd zij raakte. En dat was niet erg bevorderlijk voor de sfeer in huis, kan ik je vertellen. Zelf werken en juf zijn voor twee kinderen bleek een onmogelijke combinatie en doe ik dus ook niet meer. Hebben mijn kinderen schoolwerk dan ben ik er voor hen. Is het werk klaar, liggen ze in bed of zijn ze bij papa of opa en oma, dan ga ik aan het werk. Ik moet meer doen in minder uren, maar het geeft wel rust en die hebben we allemaal nodig om te kunnen presteren.
Als ze er niet zijn is het stil
Soms betrap ik mezelf erop dat ik, moe als ik ben, uitkijk naar het moment dat ik ze weg kan brengen. Het voelt heel fout om dat uit te spreken, laat staan op te schrijven, maar het is wel waar. Ik kan zo toe zijn aan even niets, even een moment voor mezelf of gewoon, om me op mijn eigen werk te focussen. Ik denk dat elke ouder dat heeft, maar als je geen partner in de buurt hebt om de druk te verdelen is dat denk ik nog vaker het geval.
Maar, en hier had ik me echt op verkeken, het kan zo ontzettend stil zijn in huis als ze weg zijn. Dat er aan alleen koken en avondeten niet veel aan is had ik me wel kunnen bedenken, maar op deze oorverdovende stilte was ik toch niet voorbereid. Vooral in het begin begon ik mijn ‘kindloze weekenden’ in opgewekte stemming: ‘hoera, me-time!’, maar ik kwam er al snel achter dat als ik dan zelf niets leuks op de planning had, er bar weinig aan was. Inmiddels gaat dat gelukkig wel beter. De stilte went, maar tegelijkertijd heb ik geleerd om er ook van te genieten. En heb ik een keer geen zin in stilte dan vul ik hem op met muziek, een podcast, een fijne serie, of zoek ik het gezelschap van familie of vrienden.
Gelukkig hoef ik ze, vakanties uitgezonderd, nooit heel lang te missen en weet ik dus dat ze altijd snel weer thuis zullen zijn. En heel stiekem geniet ik die eerste dag dan van de chaos, drukte en complete uitputting. Daar was ik wel weer aan toe.
2 Comments
Herkenbaar inderdaad die stress als ze moeten douchen, hoewel die van mij gelukkig iets groter zijn. Ik heb de rust ook echt wel nodig om even bij te tanken en soms gewoon een paar uur te netflixen op zondag. Gister was het ineens even zalig: ik had ze op de fiets naar opa en oma gestuurd om een boodschapje te doen op dorp (met hulp) en kregen ze daar limonade. Kon ik zowaar even geconcentreerd werken én mijn kinderen zaten niet achter een schermpje!
Wat een mooi, eerlijk artikel. Ik kan me dit (deels) voorstellen. Soms snak ik ook naar het moment dat ik ze kan wegbrengen, maar als ze dan een paar uur op school / op de crèche / bij opa en oma zijn ben ik ook wel weer blij dat ze terug zijn. Laatst was mijn vriend een dag ziek. Niets ergs verder, maar toen viel me vooral op hoeveel langer sommige dingen (zoals het avondritueel) duren als je ze in je eentje doet. En toen was ik dus weer even extra blij met hem ;). Mooi dat je steeds wat meer de balans vindt, en inderdaad – de lat mag best wat lager..