Ik weet het, je kent me niet. Maar dat maakt in dit geval niet uit. Misschien is het zelfs beter. Want had je me wel gekend dan had je je vast verplicht gevoeld een praatje te maken met mij en je zoon daarbij te betrekken. Had hij vast totaal geen zin in gehad. Nee, ik vond het wel mooi om jullie zo anoniem te kunnen observeren. Moeder en zoon, samen bij McDonald’s. Jij met koffie, hij met een beker frisdrank.
Ik zat er trouwens te werken, maar ik kon me niet zo goed concentreren. Dat had niet zozeer met jullie te maken, maar wel met twee scholieren links van mij die het eerst heel gezellig leken te hebben, maar net voor jullie binnenkwamen uit het niets ruzie met elkaar maakten. Vervolgens liep de jongen boos weg. Het meisje verdrietig achterlatend. Jullie maakten geen ruzie, maar heel gezellig was het ook niet. Jij die slokjes nam van de koffie. Hij die dronk uit zijn beker, maar verder vooral erg gefocust was op zijn mobiel. Misschien dat hij zijn vrienden aan het appen was dat hij mee moest met jou voor een boodschap, maar hoopte binnen een half uur thuis te zijn om te gaan ‘chillen’. Ik weet het natuurlijk niet, maar het is wat ik me zo voor kan stellen.
Jullie spraken nauwelijks, maar daar had je van wat ik ervan zag geen problemen mee. Jij kent je zoon natuurlijk beter dan wie ook en weet waarschijnlijk wel dat het geen zin heeft om over koetjes en kalfjes te beginnen als hij daar niet op zit te wachten. Aan de paar blikken die jullie wisselden zag ik wel dat jullie elkaar haarfijn aanvoelden. Zo hoefde geen van jullie beiden te zeggen ‘zullen we?’, maar stonden jullie min of meer gelijktijdig op om zwijgend de McDonald’s weer te verlaten.
In plaats van me weer op mijn werk te storten, bedacht ik me dat hij ook ooit klein geweest is. Hij steekt nu een kop boven zijn moeder uit, maar ooit heb jij hem kleertjes in de allerkleinste maat aangetrokken. Hem gewiegd tot hij eindelijk in slaap viel en getroost wanneer hij op zijn knietje was gevallen. Je houdt onvoorwaardelijk van hem. Dat deed je toen, maar dat doe je nu nog steeds. Misschien vind je het af en toe wat lastig als hij zoals vanmiddag kortaf of ongeïnteresseerd doet. Maar je weet dat het erbij hoort. Hij is een grote jongen en dit hoort allemaal bij het proces van losmaken om uiteindelijk op eigen benen te kunnen staan.
Ik weet zelf eigenlijk niet precies waarom ik dit heb opgeschreven. Zie het als een soort ode aan jou, maar daarmee natuurlijk aan alle moeders. Want hoe vaak je ook het gevoel hebt dat je ‘maar wat doet’, je bent er wel voor je kind en dat doe je geweldig. Als hij klein is, maar ook gedurende alle volgende fasen van zijn leven. Dus koop je cola voor hem, voel je feilloos aan dat hij geen zin heeft om met je te praten en kijk je dus maar zwijgend naar hem. Je afvragend waar de jaren zijn gebleven en wanneer dat kleine hummeltje toch is uitgegroeid tot zo’n pracht van een puberzoon.
Afbeelding moeder en zoon afkomstig van Shutterstock.
9 Comments
Dat heb je mooi geschreven inderdaad. Zo bewandelen we als moeder allemaal ons eigen pad. En soms kan het bijzonder zijn om anderen op hun pad te zien.
Dankjewel! Ja, ik vond het echt intrigerend 🙂
Mooie blog!
Dank voor je compliment! Hoop dit soort blogs vaker te kunnen schrijven.
Echt mooi geschreven Monique, ik snap dat je dat bijzonder vond om te aanschouwen.
Gisteren had ik zelf ook zoiets bijzonders.
Ik bracht mijn jongste weg naar het kinderdagverblijf. Toen ik het hek door wilde om van het terrein af te gaan, stond daar een jongetje van een jaar of 2 à 3. Hij wilde zichtbaar niet met zijn moeder mee – laat staan een hele dag naar het kinderdagverblijf – , die al binnen in het gangetje stond om de plastic blauwe zakjes over haar schoenen aan te doen.
Het jongetje stond met een angstig gezicht met één been door het hek heen naar buiten. Er druppelde bijna een traan over zijn wang.
Zelf durfde ik de hek niet open te doen. Kinderen en zeker ‘in het nauw’ kunnen gekke sprongen maken. Natuurlijk wilde ik niet dat hij weg zou rennen, met mij mee door het hek.
Mijn wens was om te zorgen dat hij vertrouwen kreeg in de plek waar hij vandaag zou zijn. Hoe kreeg ik dat nu voor elkaar. Ik wilde hem helpen.
Voordat ik het wist zat ik op m’n hurken en keek hem aan. Ik probeerde hem aan te kijken met een blik die hem zou doen ontspannen. Het enige wat ik verder nog deed, was tegen hem zeggen “kom, we doen het samen.. jij kan het!” en bood hem mijn hand aan.
Ja! Hij pakte mijn hand! Samen liepen we naar de deur van het halletje om naar binnen te gaan. Zijn moeder fluisterde vanuit het halletje “fantastisch!”. Ik bracht hem binnen en gaf hem gehurkt nog een aai over z’n bol, ik keek hem aan en zei: “het wordt een leuke dag hier!”.
Het was zo’n mooie ervaring!
mooi! 🙂
De meeste inspiratie vind je, anders dan in het winkelschap, onder de mensen. Wat we zien is meestal niet wat is. Zo heb ik de bankjespraat blog geschreven.
Jouw verhaal voor mij, als moeder van 20ers heel herkenbaar. Fijn geschreven 👌
Mooi geschreven…ik denk dan ook altijd, wat zou er zijn gebeurd….
Heel herkenbaar…als moeder van puber dochter en zoon. Bedankt voor deze mooie woorden, doet erg goed om het zo te lezen (en voelt als het soms nodige steuntje in de rug :))