Ik had het niet zo door de afgelopen maanden. Ik was druk met de kinderen, met sporten, met vrienden. Ja, natuurlijk was alles anders vanwege corona, maar het liep allemaal wel. En toen kwam de zomervakantie. De eerste drie weken was ik nog volop in de weer met de kinderen die bijna fulltime thuis waren, vervolgens was ik zelf een week met ze op vakantie en toen… BAM. Alleen. M en ik hadden lang geleden al afgesproken dat elk van ons deze zomer één week met de kinderen weg zou gaan. Stiekem keek ik er best naar uit om een hele week alle tijd voor mezelf te hebben – om me daar vervolgens weer schuldig om te voelen. Nee, dat alleen zijn zou me heus niet zwaar vallen. ‘Vroeger’ vond ik het immers heerlijk als ik zomaar een dag of een avond helemaal voor mezelf had. Nou, daar had ik me toch even dik in vergist. Alleen zijn is echt niet alleen maar leuk. Soms is het zelfs behoorlijk stom.
Ik zeg bewust ‘soms’, omdat ik heb gemerkt dat het met vlagen komt. Er zijn namelijk ook momenten dat ik het wel prima vind allemaal. Lekker op mijn gemakje opstaan ’s ochtends, boven ’s avonds laat gewoon het licht aan en uit kunnen doen zonder bang te hoeven zijn dat er kinderen wakker worden, uitgebreid douchen, zelf bepalen hoe laat ik ga koken en noem maar op. En juist om die reden had ik nog niet teveel gepland staan deze week. Maar goed, er zijn dus ook momenten dat ik het helemaal zo leuk niet vind. En als er dan ook nog privé meerdere slecht nieuws berichten op me af komen in amper twee weken tijd, is dat dipje er sneller dan me lief is. En alleen zijn én een dipje hebben is sowieso geen fijne combinatie.
Veel afleiding zoeken helpt in elk geval wel heb ik gemerkt. En dus heb ik in vier dagen tijd al drie keer de sportschool van binnen gezien, heb ik mijn kledingkast een kleine verbouwing gegeven, ben ik helemaal bij met de was, heb ik er al heel wat werkuren opzitten en heb ik wandelingen gemaakt naar bestemmingen waar ik normaal de fiets voor zou pakken. Geen hele spannende activiteiten, maar mijn lijf en huishouden varen er wel bij en ik heb gemerkt dat het alleen op de bank zitten met mijn neus in mijn telefoon een grote valkuil is. Helemaal als ik scroll naar foto’s van de kinderen, of per ongeluk fijne herinneringen van vroeger tegenkom. Wegleggen dus, dat ding, en me focussen op de dingen waar ik energie van krijg en blij van word. Al is dat niet altijd makkelijk.
Maar behalve dat het soms een valkuil is, brengt die telefoon me ook veel goeds. En dat maakt het lastig. Er zijn namelijk heel veel lieve mensen die vragen hoe het gaat en me moed inspreken als ik eerlijk toegeef dat ik me weleens beter heb gevoeld. En dat doet me dan echt goed. Ik heb offline, maar zeker ook online inmiddels zoveel fijne contacten. Daar ben ik dankbaar voor. Maar die mensen ‘spreek’ ik in eerste instantie wel vaak via mijn telefoon. Dat is dus de andere kant. Maar uiteindelijk gaat er niets boven een goed face to face gesprek, een knuffel (niet zo corona-proof) of een luisterend oor (dat kan weer wel). Dus als het even kan probeer ik mijn vrienden gewoon af en toe te zien. En muziek. Ook een fijne uitlaatklep. Zowel voor de momenten dat ik even flink wil huilen (ja, dat doe ik dus weleens) maar ook voor de momenten dat ik een mentale oppepper nodig heb. Muziek kan me echt blij maken.
En schrijven blijkt ook zo’n uitlaatklep te zijn. Wist ik natuurlijk al, maar op de een of andere manier kon ik het eerder nog niet goed aan om mijn gedachten in woorden te vangen. Misschien dat deze eerste blog het begin is van een reeks artikelen over hoe ik omga met mijn nieuwe situatie: het leven na een scheiding? Ik heb zelfs al plannen voor een boek, want ik denk nu eenmaal graag groot. Is het niet boeiend genoeg voor anderen, dan is het wel een goede manier om de dingen te verwerken en een waardevol naslagwerk voor later.
Een beetje een rommelig geheel deze blog. Sorry daarvoor, maar volgens mij is dat ook hoe het er nu in mijn hoofd uitziet. Ik ben benieuwd of dit herkenbaar is voor mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten. En voor alle anderen: kun jij goed alleen zijn? En wat doe je om een dipje te verslaan?
2 Comments
Via Instagram weet je al dat dit alles wat je hierboven schrijft herkenbaar is voor me 😉 nu het 3 jaar dat ze 2 weken achter elkaar bij hun vader zijn en de pijn van het gemis dat ze niet bij me zijn voelt nog steeds hetzelfde! Maar ik denk dat dit gewoon puur komt omdat het niet natuurlijk is dat ze bij je weg zijn.. dat klopt gewoon niet! Al die andere dingen die je omschrijft gaan wennen.. die dipjes zullen minder worden! Ja foto’s van de meiden kijken vind ik ook lastig als ze er niet zijn! En hun slaapkamer vermijd ik ook! Maar verder gaat het rauwe er vanaf! Voordat je het weet heb je alle eerste keren doorstaan! En weet je huilen mag zeker! Dit is ook het eerste jaar dat ik alleen op de dag dat ik ze weg bracht heb gehuild! Naja mijn antwoord is eigenlijk net zo ‘warrig’ als jouw blog wat eigenlijk helemaal niet warrig was maar gewoon een eerlijk verhaal waar persoonlijke emotie in zit dus hartstikke mooi is 😉 moraal van dit verhaal is eigenlijk dat het goed komt.. het heeft alleen echt wel wat tijd nodig! Soms veel tijd en soms wat minder ❤️
Dankjewel voor je uitgebreide en helemaal niet warrige reactie, Nicole! We hebben het er op Instagram inderdaad al uitgebreid over gehad. Fijn om ervaringen te horen van iemand die al langer in een soortgelijk schuitje zit… Dat het rauwe eraf gaat geloof ik zeker, maar echt makkelijk zal het nooit worden. Benieuwd hoe ik er over een, twee of drie jaar tegenaan kijk!