GASTBLOG

Thea’s bevallingsverhaal

1 oktober 2016

bevallingsverhaal

Door gastblogger Thea.

Ik deelde hier al eerder mijn niet-bevallingsverhaal. Ik was toen nog niet zo ver om mijn gehele bevalling met jullie te delen. Vandaag ben ik dat wel. Vóór de bevalling is mij vaak gevraagd of ik bang of zenuwachtig was. Het antwoord was nee. Ik wilde het gewoon op me af laten komen, met mijn voorbereiding (cursus, voorlichting) op zak.



Ik wist begin van de week dat ik op vrijdag ingeleid zou worden. Misschien met een ballon of gel. Rond koffietijd meldde ik me met een vriendin. En na twee pogingen de ballon te plaatsen kozen ze toch voor de gel. We zijn regelmatig de kamer afgegaan ondanks dat ik krampen had. Eind van de middag keken we naar de resultaten en werd besloten nog een keer gel in te brengen.

We gingen eten in het restaurant en daarna even lekker naar buiten. Echter waren de krampen nu pittiger en moest ik af en toe echt even slikken. Toen we weer naar binnen wilden, moest ik tijdens sommige krampen echt stoppen met lopen. Een avond tv kijken volgde, met af en toe aan de ctg en flinke krampen. Rond 23:00 uur kwam de arts kijken en besloten we niks meer te doen, maar te kijken wat de nacht zou brengen. Op dat moment had ik 1 cm ontsluiting.

123666

Ik kreeg de optie voor slaapmedicatie maar besloot eerst zelf te proberen te slapen. Dit lukte niet. Om 00:45 uur vroeg ik erom, een kwartier later kreeg ik het en weer een kwartier later was ik in dromenland. Om vervolgens om 5:30 uur wakker te worden met krampen. Ik was blij, de gel had dus doorgewerkt! En al snel viel me op dat de krampen elke 5 minuten kwamen. Ik keek het even aan en belde toen de verpleging (aangezien ik ook niet meer in slaap kwam). In overleg besloten we op te staan. Ik zou even lekker gaan douchen en daarna ontbijten. Ik kreeg nog de waarschuwing mee dat ik een slijmprop zou kunnen verliezen.

Ik pakte mijn spullen, ging naar de wc en daar was de slijmprop al. Na een douche (die niet hielp tegen de krampen), ben ik gaan ontbijten. Toen dat op was hoorde ik dat ik naar de afdeling terug mocht en dat ze dan zouden kijken hoever ik was en of er een ballon of gel geplaatst zou worden. Ik stond op (7:30 uur) en voelde duidelijk vochtverlies. Maar was het vruchtwater of nog slijm? Ik kon het niet duidelijk zien, want er zat slijm bij…

Eenmaal op de verloskamer kreeg ik te horen dat ik 2 cm ontsluiting had en dat mijn vliezen inderdaad gebroken waren. Er werd gelijk gekozen voor weeënopwekkers. Rond de lunch had ik 4 cm ontsluiting. Ik had regelmatig weeën en al zittend op de bal probeerde ik ze weg te ademen. En ondertussen deed ik heel lang over mijn lunch. In de loop van de middag werden de weeën pittiger en zeer regelmatig. Ik kon het aan, maar werd erg moe en ze leken amper weg te gaan. Ik begon te twijfelen of ik wel of geen ruggenprik wilde. Ik had toen bijna 6 cm ontsluiting.

Na nog even twijfelen koos ik voor de ruggenprik. Het was nog een hele klus die te plaatsen. Niet door mijn overgewicht, maar omdat ik elke 1,5 à 2 minuten een wee had. En dus moest prikken goed getimed worden. Het lukte in één keer en ik voelde me een stuk beter. Ik kon weer praten met de vriendinnen die erbij waren en ik kon wat eten. Zou ik vandaag bevallen?

Om 18:30 uur zat ik nog op 6 cm. De weeënopwekkers gingen omhoog. Ik merkte het wel ondanks de ruggenprik, maar voor lange tijd was dat goed te doen. Maar op een gegeven moment gebruikte ik toch wel mijn magische knopje voor meer pijnstilling. Halverwege de avond zat ik op 9 cm en om 22:30 uur had ik 10 cm ontsluiting. Echter lag ze nog wat hoog. En moesten we wachten op de persweeën. Ook had ik een beetje koorts en kreeg ik antibiotica toegediend. Ik had nog stille hoop op zaterdag bevallen maar vermoedde dat het net na middernacht zou worden.

Daarna ging het voor mijn gevoel heel snel maar in werkelijkheid bleek het lang te zijn. Na wachten werd besloten de ruggenprik uit te zetten zodat de persweeën opgang zouden komen. En dat deden ze. Ze kwamen en gingen eigenlijk niet weg. Een wee kwam, zakte iets maar niet helemaal, en kwam dan weer. Ik was op een gegeven moment continu ze aan het wegademen. En ik wilde wel, maar riep dat ik het niet meer ging volhouden. Ik was zo moe… En die weeën waren zo naar. 
Maar de kleine meid lag nog hoog.

Op een gegeven moment mocht ik een half uur persen om te kijken wat er zou gebeuren, zou ze gaan zakken? Ergens kwam mijn oerkracht naar boven en begon ik met persen. Ze zakte wel iets en ik mocht blijven persen. Maar ze kreeg het moeilijk tijdens het persen, na een meting (druppel bloed van haar hoofdje) bleek dat ze het echt moeilijk had. Ik kreeg ineens te horen dat ik het een keer mocht proberen met de vacuümpomp en anders zouden we met spoed naar de OK gaan. Want het ging niet goed met haar.

De pomp werd geplaatst en ik perste haar eruit. Het ging heel snel. Voor ik het wist lag mijn meisje, Isabel, bovenop me. Voor ik het goed en wel besefte kon ik al de navelstreng doorknippen. Maar daarna… Daarna werd Isabel bij me weggehaald. Isabel reageerde niet goed (ze huilde niet maar kreunde) en moest onderzocht worden door de kinderarts. Ze had het moeilijk gehad door o.a. de navelstreng die om haar nek zat. Daarnaast had ze een infectie en moesten ze de suikerwaarden in de gaten houden in verband met zwangerschapsdiabetes. Daarbij had ze hoofdpijn en misselijkheid door de vacuümpomp. Heel even zag ik haar nog in de couveuse maar daarna duurde het uren voordat ik haar kon bezoeken op de neonatologie.

img-20160807-wa0007

Ik werd gehecht, wat ook een hel was. En daarna werd ik opgefrist, kreeg ik wat te eten en kon ik eindelijk naar mijn dochter. Ze is om 5:57 uur geboren op zondag, ik was dus al meer dan 24 uur in de weer en erg moe. Maar je gaat door. Na even knuffelen met Isabel ben ik gaan slapen en liet ik haar aan mijn familie zien. 

Isabel heeft uiteindelijk tot vrijdag in het ziekenhuis gelegen en ik met haar, want ik kon (na overplaatsing) bij haar blijven. Ze heeft tot en met zaterdag antibiotica gehad. Haar weekje in het ziekenhuis was een rottijd. Daar zal ik zeker nog een keer over schrijven. Ik schrijf dit nu Isabel ongeveer 5 weken oud is. Het gaat goed met ons beiden. Maar het zal wel even duren voordat de bevalling (vooral de laatste uren) en de eerste kraamweek een plekje hebben gekregen.

7 Comments

  • Reply Nicole @ Everyday-Life.nl 1 oktober 2016 at 08:34

    Blijft een ontzettend heftige gebeurtenis zo’n bevalling. Ons zoontje werd ook ook direct na de geboorte bij me weggehaald en dat vond ik heel naar. Gelukkig gaat het nu goed met jullie!

  • Reply Joyce 1 oktober 2016 at 08:36

    klinkt als een heftige bevalling! Gelukkig was ze er uiteindelijk nog op de natuurlijk manier. Geniet van je dochter!

    • Reply Thea van Galen 7 oktober 2016 at 11:30

      was het ook vond ik, en genieten doen we nu volop 🙂

  • Reply Lodi 1 oktober 2016 at 11:31

    Heftig zeg. Goed dat je het op jebt geschreven en praat er veel over ( als je die behoefte hebt). Geniet van de kleine meid.

  • Reply Nicetobeout 1 oktober 2016 at 11:34

    De weeën die niet helemaal weg gingen, de vacuümverlossing en het kreunen van de beeb, zo ging het bij ons ook. Herkenbaar verhaal. Ik kreeg weeenopwekkers en remifentanil. Bevallen is niet niks. Knap dat je het helemaal opgeschreven hebt. Ik heb dinsdag de nabespreking bij de gynaecoloog. Ik heb enorm veel zware gaten in mijn geheugen wat de bevalling betreft.

    • Reply Thea van Galen 7 oktober 2016 at 11:31

      ik heb alleen gaten in de laatste uren, maar inmiddels wel eea gehoord

  • Reply jodi - liedthuis 1 oktober 2016 at 14:10

    Heftig verhaal. Goed dat je het op hebt geschreven, is denk ik een goede manier om het te verwerken.

  • Laat een antwoord achter aan Thea van Galen Cancel Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.