Door gastblogger Anneke – Hoe gaat het met jullie in deze toch wel turbulente coronatijd? Althans dat is mijn ervaring momenteel. Het vele thuiszijn en eigenlijk geen kant op kunnen, mijn familie verschrikkelijk missen, het thuiswerken met een peuter van drie op de achtergrond (al hebben we hier gelukkig wel een goede structuur in gevonden). Ik vind het oprecht soms heel hectisch en het feit dat er zoveel onzeker is en er momenteel niets meer is om naar uit te kijken; geen lekkere zonnige vakantie in het vooruitzicht, geen festivals deze zomer en ook niet even een dagje weg… Allemaal ‘luxeproblemen’ natuurlijk, maar ik mis het en voor mij als echte control freak zijn dit niet de meest gunstige omstandigheden 😉
Maar… Er zitten zeker ook positieve dingen aan deze hele situatie! Zo heb ik ergens in deze chaos de ruimte/rust gevonden om weer eens te starten in een boek. Ik noem het maar mijn me-time momentje… Ik ben begonnen in ‘het boek waarvan je wilde dat je ouders hem hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat je het doet)‘. Ik kocht het eigenlijk om er voor mijn werk misschien wat dingen uit te kunnen halen, maar heb hem nu bijna uit en ben er echt enthousiast over en raad hem daarom zeker aan een ieder aan. Wat ik erg interessant vind om te lezen is wat de invloed van de opvoeding van je eigen ouders heeft op de opvoeding die jij je eigen kind(eren) geeft. Ook gaat een deel uit het boek over hechting en kwam ik het volgende stukje tekst tegen waarin ik mezelf echt kon vinden:
“Na een paar maanden wordt je baby ‘jouw’ kind en begint het hechtingsproces. Dan voel je dat je onvoorwaardelijk gaat voor je baby en begint het hechten. Pas met negen maanden kun je spreken van een stabiele hechtingsrelatie. De baby moet eerst met jou connecten voor hij verbinding kan maken met de buitenwereld. Maar in onze samenleving wordt daar niet veel ruimte voor gemaakt: we moeten snel weer aan het werk, jonge kinderen gaan al naar de kinderopvang voor ze goed aan de ouders gewend zijn. We nemen onze nieuwe kleine wereldburgers niet echt serieus. Terwijl je die eerste jaren een blauwdruk krijgt voor geluk of pijn. Als we een empathische wereld willen creëren moet er om te beginnen veel aandacht zijn voor baby’s.“
Opnieuw connecten
Naar aanleiding van dit stukje ging ik nadenken en bedacht ik me hoe fijn ik het op dit moment eigenlijk vind om een soort van in de bovenstaande situatie gedwongen te worden. Die hele ‘intelligente lockdown‘ waarin we meer tijd dan ooit met elkaar door brengen, even in het hier en nu met elkaar, met je gezin. Tijd genoeg om met elkaar mooie herinneringen te maken in het minimalisme waarin we nu leven. Tijd om weer opnieuw te connecten met elkaar.
En natuurlijk zijn er bij mij ook echt weleens momenten dat ik met mijn handen in het haar sta. Ik ben ook echt niet elke dag die lieve geduldige mama en echtgenoot en ik denk ook echt wel eens lieve Nick, lieve Maan ik hou van jullie tot aan de maan en achter het behang. En ja ook ik begin het nu langzaam aan wel zat te worden en verlang weer erg naar het ‘normale’ leven. Maar wat is na deze lockdown eigenlijk normaal?
Grote sprongen
Zeker nog een positief aspect aan deze coronasituatie en het feit dat je de hele dag op elkaars lip leeft is dat ik mijn kind letterlijk zie groeien. Waar je normaal dus meebeweegt in die drukke wereld waarin er vanuit allerlei hoeken van iedereen iets wordt verwacht, is er nu de tijd en ruimte om de ontwikkeling van je kind dagelijks mee te maken en wat doet ons meisje het goed!
Maan geniet zo van alle aandacht die zij de hele dag door krijgt en haar ontwikkeling maakt zulke grote sprongen vooruit. Een week geleden zei ik nog tegen Nick: ‘ligt het nu aan mij of hebben we ineens een heel ander kind?’.
Maan is een echte dare devil geworden. Waar zij lange tijd wat achter liep in haar grove motoriek kan ik nu oprecht zeggen dat deze achterstand helemaal niet meer te zien is. Ze gaat zichzelf steeds meer uitdagen, durft veel meer en wanneer ze valt, staat ze op en speelt verder. Doordat zij zichzelf motorisch langzamer ontwikkelde, liepen wij lange tijd met haar bij de kinderfysiotherapeut. Deze had ons afgelopen najaar al aangeraden om wanneer mogelijk een trampoline aan te schaffen. Dit zou Maan echt helpen in het ontwikkelen van stabiliteit en zelfvertrouwen.
Beste aankoop ever
Nu waren de herfst en winter niet echt de seizoenen om zo’n ding aan te schaffen en hebben we ervoor gekozen dit uit te stellen tot het voorjaar. Zo geschiedde en hebben wij dus vlak voor de hele coronacrisis begon een trampoline gekocht. Die toen gelukkig nog wel binnen 24 uur geleverd kon worden. En nu blijkt wel dat deze aankoop tot nu toe echt de beste aankoop ever is!
Sinds deze in de tuin staat en Maan er zo’n beetje de hele dag op te vinden is merken we zoveel verschil in de ontwikkeling van haar grove motoriek.
Ze kan eindelijk goed rennen zonder te vallen en waar ze tot een aantal maanden geleden amper op een fiets of step durfde te stappen, wilt ze nu overal mee naar toe op haar loopfiets. Zo leuk en fijn om deze ontwikkelingen op de voet te kunnen volgen.
Ik las pasgeleden een artikel dat trampolines momenteel overal zijn uitverkocht of dat de levertijd mega lang is. Dat is jammer, maar ergens ook logisch want kinderen hebben momenteel zoveel energie en hoe fijn is het dan dat zij even kunnen uitrazen op een trampoline in je eigen tuin. Wij zijn ook erg blij met deze aankoop. Maan geniet er echt van en rent elke ochtend naar beneden om te kijken of hij er nog wel staat.
Niet alleen haar grove motoriek gaat met stappen vooruit. Ook haar spraak-taal-ontwikkeling gaat ineens zo hard. Nu was Maan altijd al wel een meisje met een zeer goede spraak-taal-ontwikkeling maar de laatste weken kraamt ze er soms dingen uit dat wij denken: ‘uhhh? Hoe dan?’ Verbanden leggen, woorden kennen waarvan wij echt denken: ‘hoe weet je dat?’ Ook begint ze steeds meer zelfstandig te spelen en houdt ze hele rollenspellen met haar poppen en knuffels. Zo ontzettend leuk om te zien en te horen natuurlijk!
Zo zie je maar dat elke nadeel ook zeker een voordeel heeft en proberen we dus ook echt te genieten van de situatie zoals hij is en denk ik nog wel even zal blijven…
Over een maandje is Maan 3,5 en dat besef ik me elke dag steeds een beetje meer. Over een half jaartje gaat ons kleine meisje naar de basisschool en moet ik los gaan laten. Wat betekent dat ik nog meer wil genieten van de momenten met haar aan mijn zijde.
Hoe is dit bij jullie? Zijn jullie er al klaar mee? Hoe beleven jullie deze periode? Zien jullie ook zo’n groei in de ontwikkelingen van je kindje?
Pluk de dag, alles gebeurt met een reden.
Liefs,
Anneke
Geen reacties