Aan tafel zit ik wat dingen voor mijn studie op een rijtje te zetten en een planning te maken. Vanuit mijn ooghoek zie ik Quinn in de box liggen. Zijn blote voetjes trappelen tegen de spijlen. Af en toe steekt er eentje tussendoor naar buiten. Hij ligt druk om zich heen te kijken en als zijn blik de mijne kruist, verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht.
Het is een doodnormale maandagmiddag, maar plotseling besef ik hoeveel geluk ik heb moeder te zijn van twee prachtige gezonde kinderen. Hoeveel ik van ze geniet, ook al sta ik daar niet altijd bij stil. Het leven is immers vaak druk en gehaast waardoor je soms bijna vergeet waar het echt om draait. Gelukkig maar dat ik af en toe zo’n bewustwordingsmomentje heb waarop ik daar even wél voor de volle honderd procent bij stil sta.
Ik ga weer verder met mijn planning, maar mijn gedachten gaan door. Zo bedenk ik me hoe snel de afgelopen vijf maanden eigenlijk zijn gegaan. Van die supersnelle bevalling, de kraamweek, maar ook de vermoeidheid, het gedoe met de borstvoeding, de gebroken nachten en de drukte die ons soms overvielen, tot het fijne ritme dat we nu hebben gevonden. Wat sommige dingen betreft hoef ik niet per se terug naar die eerste weken, maar man wat gaat het snel.
Terwijl ik me dat allemaal bedenk pak ik Quinn nog maar eens extra op, knuffel hem en hoop heel hard dat ik nooit zal vergeten hoe lief en klein hij nu is. Zijn kleine handje sluit zich om mijn vinger, hij kijkt me aan en ik voel alle drukte en stress van me af glijden. Tegelijkertijd probeer ik alles in mijn geheugen te prenten. Die prachtige glimlach met die helderblauwe ogen, dat tandloze mondje en die bolle wangen die zo heerlijk zijn om te kussen.
Lieve Quinn, word alsjeblieft niet te snel groot…
8 Comments
Mooi! Probeer ook zoveel mogelijk van al die momenten te genieten. De ontwikkeling gaat zo snel.
Oh ik smelt helemaal als ik jouw woorden lees. Ik heb dat nu al met Fay, laat staan als onze kleine er straks is 😍
Wat mooi! En heel herkenbaar! Gelukkig hebben we inderdaad af en toe bewustwording momenten!
de tijd gaat veel te snel en toch wordt het alleen maar mooier, samen conversaties hebben, samen praten, dromen en zelfs samen in stilte kunnen genieten.
Precies dit!! Ik denk dit dus ook zó vaak. Lot is nu 9 maanden en Noor 2,5 jaar… Omg, wat gaat het snel! Koester alle mooie momenten <3
Heel lief geschreven. Het gaat ook allemaal veel te snel… het lijkt aan je voorbij te vliegen gewoon.
Zo herkenbaar dit….ik heb dat ook regelmatig…dan rollen de tranen over mijn wangen en probeer ik het moment zo diep in mij op te nemen dat ik het nooit meer vergeet…wat zijn we toch rijk met zo’n mooie gezonde kindjes!
Soms kan dat je ineens overvallen hè? Dat besef van de rijkdom van een kind… Ik kan daar ook melancholisch van worden.