Iets waar ik voordat ik Lise kreeg eigenlijk nooit bij stil stond is dat je, wanneer je eerste kindje geboren wordt, automatisch deel uitmaakt van een heel nieuwe groep in onze maatschappij: de moeders. Ik denk dat we het allemaal wel herkennen. Je maakt een wandelingetje met de kinderwagen, komt een andere moeder tegen (ook met kinderwagen) en dan is er negen van de tien keer die blik van verstandhouding die je met elkaar uitwisselt. Ook in (baby)winkels, bij het consultatiebureau en in de wachtkamer van de verloskundige wordt er volop zichtbaar of onzichtbaar naar elkaar geseind. Zoiets als hardlopers naar elkaar doen als ze elkaar tegemoet lopen op een verlaten bosweg.
Nu, na bijna 10 maanden, ben ik daar nog steeds niet echt aan gewend. Misschien komt dat doordat ik zelf nog steeds best wel moet wennen aan het idee dat ik er nu ook een ben, zo’n moeder? En trouwens, het zijn niet altijd blikken van verstandhouding. Vooral als ik meer ‘ervaren’ moeders tegenkom, met meerdere (oudere) kinderen, voel ik me met mijn 9 maanden oude baby vaak nog maar een groentje. Het voelt dan een beetje alsof moeders met oudere kinderen alles wat ik nu meemaak en nog ga meemaken al achter de rug hebben en het voor hen dus niets bijzonders meer is. Ze zien er in mijn ogen ook allemaal zo zelfverzekerd uit. Alsof ze altijd precies weten hoe ze in elke situatie moeten handelen.
Aan de andere kant kan ik me juist weer mega ervaren voelen als ik moeders ontmoet die jongere baby’s hebben, of vrouwen die in verwachting zijn van hun eerste kindje. Gek eigenlijk, nu ik er zo over nadenk. Zou het moederschap eigenlijk één grote leerschool zijn waar je met nauwelijks kennis en zonder enige ervaring in beland en je, naarmate de jaren vorderen en je kinderen groeien, als volleerd moeder weer uit komt?
Het klinkt wel grappig als ik het zo schets, maar ik vermoed dat elke fase van het moederschap zijn onzekerheden kent en dat we dus in feite nooit uit geleerd zijn. Ik leer graag nieuwe dingen en ben daarom heel benieuwd wat het moederschap me allemaal nog gaat brengen. Hele mooie bijzondere, maar vast ook lastige of minder leuke dingen. Wat een avontuur!
Hoe zie jij dit? Herken je wat ik hierboven schets of beleef jij het heel anders? Laat het me weten in een reactie. Ik ben benieuwd!
12 Comments
Haha heel herkenbaar!
Gelukkig maar! 😉
Heel herkenbaar, ik ben nu zelf bijna 6 maanden moeder, en wat ik vooral heb geleerd, volg je eigen gevoel, laat je niet lijden door anderen maar kies wat jij denkt dat goed is voor je kind, dat maakt jezelf en je kind het gelukkigst
Wijze woorden Jolanda. Helemaal mee eens!
Ik vind die blikken meestal wel leuk: zo van ‘ ik weet wat je meemaakt, hou vol 🙂
Ja geweldig is dat he? 🙂
Haha ik ervaar het precies zoals jij omschrijft, wat grappig 🙂
Ik krijg de laatste paar dagen wel heel vaak de vraag of we een tweede (of meer) kindje willen en of dat al in de planning zit. Wordt jij daar al mee lastig gevallen?
Wat leuk! En die vraag, haha. Ja dat is hier ook al wel gebeurd… ‘Ooit, maar nu nog niet’ zeg ik dan altijd 😉
Ik herken het zeker. Toen ik zwanger was begon het al. Hier in het dorp groet iedereen elkaar, maar twee vrouwen met een wandelwagen delen meer uit dan een hoi. Het is een groet die een stille “lekker-dat-je-even-buiten-kan-lopen-he” hint verbergt.
Juist ja. Heel mooi omschreven!
Ja ik herken het helemaal haha. Mooi omschreven! Zelf heb ik echt geen idee wat ik met al die begrijpende blikken aan moet. Vanmiddag was er zelfs een man die zei; “Ohh wacht maar tot hij 16 is!” Dan denk ik alleen maar kerel, waar bemoei je je mee? 😉 Meestal reageer ik dus maar niet haha.
Hahaha, ja het kan soms ook bemoeizuchtig worden he. Zit je niet altijd op te wachten…