VOLGENS PAPA

Volgens Papa – toeleven naar de vaderrol

6 september 2014

papavertelt

Via mijn blog en YouTube-kanaal weten jullie inmiddels al redelijk wat over mij en natuurlijk over Lise. Maar er is nog een persoon die heel belangrijk is in mijn leven en over wie jullie nog niet zoveel weten. Mijn man M! Het leek me daarom leuk als hij af en toe ook de gelegenheid krijgt om wat van zich te laten horen. Om de week op zaterdag geeft hij vanaf nu antwoord op een vraag die iets te maken heeft met het vaderschap.

De vraag van vandaag heb ik zelf verzonnen en luidt:

‘In de 9 maanden dat je als vrouw zwanger bent, bouw je meestal vanzelf geleidelijk aan een band op met je kindje. Hoe heb jij toegeleefd naar het moment dat Lise werd geboren en denk je dat er wat dat betreft een verschil is tussen hoe een man en vrouw dit beleven?’

Ik dacht altijd dat, vanaf het moment dat je hoort dat je vader wordt, er iets fundamenteels verandert in je zijn. Het verbaasde me dan ook dat dat bij mij behoorlijk is uitgebleven. Ik ben nog steeds dezelfde jongen, met dezelfde gedachtes, gewoontes, grapjes en streken. Ik geef toe dat het moment dat ik ontdekte dat ik papa werd wel even een schok met zich meebracht, maar Lise was een gepland wondertje. Dus na enkele dagen daalt het besef langzaam in en gaat je leven toch weer verder.

Vervolgens leef je van het ene mijlpaaltje naar het andere. Gelukkig duurt een zwangerschap meestal zo’n maand of 9, dus heb je heel wat mijlpalen te gaan voor je bij de finish bent. Je ziet voor het eerst het hartje kloppen, ziet een kleine boon uitgroeien tot een waar mini-mensje, het lichaam van je vrouw begint duidelijke tekenen van verandering te vertonen en je tovert een kamertje om tot babypaleisje. Allemaal momenten waarmee je je dus – stapje voor stapje – voorbereidt op hetgeen wat komen gaat.

Uiteindelijk is het dan zover: er rommelt wat bij mama in de buik, je haast je naar het ziekenhuis en het grote onbekende avontuur dient zich aan. Pas op DAT moment kwam bij mij het besef wat me te wachten stond. Je weet natuurlijk dondersgoed wat je te wachten staat, want je hebt je (als het goed is) al die maanden al ingelezen in en voorbereid op het aanstaande vaderschap. Maar toen ik tijdens het persen het hoofdje van Lise tevoorschijn zag komen, werd ik geraakt tot in mijn ziel. ‘Ok… dit gaat dus echt gebeuren…’, dacht ik nog bij mezelf. Maar je vrouw heeft je nodig, dus je herpakt je en je gaat verder…

Wat betreft het verschil tussen man en vrouw, dat is er zeker. Monique heeft 9 maanden lang letterlijk voor Lise moeten zorgdragen en heeft dus al een veel nauwer contact met haar kunnen opbouwen, waarbij ik alleen maar vanaf de zijlijn heb kunnen toekijken. Natuurlijk heb ik mijn hand op de buik gelegd en heb ik de eerste schopjes gevoeld, maar Monique voelde dit anders… van binnen! In die zin denk ik dus zeker dat er een verschil is tussen man en vrouw en dat je als papa pas echt een band met je kindje opbouwt als hij of zij is geboren.

Heb je een vraag voor M, geef die dan vooral door! Wie weet beantwoordt hij hem dan binnenkort hier op mijn blog. 

3 Comments

  • Reply Mieke 6 september 2014 at 10:23

    Wat mooi geschreven Michiel.
    Ik vind de band tussen een papa en zijn kinderen altijd zo bijzonder. Heel mooi om te lezen hoe jij dat ervaart.

  • Reply cindy 6 september 2014 at 19:46

    Wat mooi geschreven michiel! Ik vroeg mijn man tijdens mijn zwangerschap ook wel eens hoe hij zich voelde. Dan zei hij dat het nog niet ‘echt’ was omdat ze er nog niet was 🙂
    Ik heb nog wel weer een vraagje – welke dingen die je zelf als kind deed vroeger zou je ook met lise willen doen of aan haar meegeven?

  • Reply Michiel 7 september 2014 at 13:15

    Dank je wel Mieke en Cindy! En bedankt voor de vraag… Ik zal hier eens goed over nadenken, dan kom ik daar over 2 weken op terug. 😀

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.