Met je peuter met de trein

Was het de eerste week van de meivakantie nog koud en regenachtig, kunnen we de tweede week gewoon in t-shirt naar buiten. Geweldig, die Nederlandse wisselvalligheid! Ik zag al aankomen dat het woensdag lekker weer zou worden en omdat ik verder nog geen speciale plannen had, vroeg ik mijn moeder of ze zin had met Lise en mij een dagje naar zee te gaan. Aangezien ik niet zo fan ben van autorijden en mijn moeder geen rijbewijs heeft, waren we aangewezen op de trein. Omdat het weer een tijdje geleden is dat ik voor het laatst met Lise met de trein ging en we nu (veel) verder zouden gaan, was ik erg benieuwd hoe het zou gaan.

Mijn moeder en ik vinden Vlissingen een erg leuke bestemming. Voordeel is ook nog eens dat er een treinstation is en dat het ‘centrum’, de boulevard en het strand allemaal goed te belopen zijn. Wel is Vlissingen met de trein vanuit Eindhoven 2 uur en 20 minuten reizen. Mijn vader kon zelf niet mee, maar bood aan ons naar Roosendaal te brengen. Vanuit daar pakten we de trein en waren we in een uur in Vlissingen.

Hoe het allemaal gelopen zou zijn als we de hele reis met de trein hadden afgelegd weet ik dus niet, maar ik kan wel wat vertellen over dat ene uur. Om te beginnen stond Lise er vooraf al om te springen dat ze weer naar het strand ging. Ze doet echt niets liever dan met water en zand spelen. De trein vindt ze ook heel leuk en ze is oma’s grootste fan. De uitgangspositie was goed dus.

Voorbereidingen

Zelf had ik de nodige voorbereidingen getroffen. Ik had een boekje in de tas gestopt, wat kleine dingen te snacken, een boterham voor de eventuele grotere trek en de powerbank die ik met mijn verjaardag kreeg. Misschien een beetje een vreemde in het rijtje, maar ik kom er later op waarom die toch weleens onmisbaar zou kunnen zijn.

De rit naar Roosendaal verliep prima. Lise viel zelfs in slaap toen we er bijna waren, terwijl het toen pas rond elf uur ’s ochtends was. Ze stapte ook zonder problemen de buggy in en we hadden een perfecte aansluiting op de trein. Eenmaal daar vond ze het toch wel even spannend en wilde alleen op mijn schoot zitten. Prima natuurlijk. Later kwam ze los en bekeek ze alles wat ze buiten voorbij zag flitsen. Ze zat gezellig te kletsen, wilde op een gegeven moment per se naast mij op een eigen stoel zitten en had eigenlijk weinig vermaak nodig dan de belevenis van het rijden met de trein zelf.

Wel had ze honger en kwam het dus goed uit dat ik snacks had meegenomen. Oma was ook nog zo slim om mueslibollen met kaas mee te nemen en ook daar smulde ze van. Steeds als de trein stopte (en dat doet hij op dat traject VAAK), dacht Lise dat we al bij het strand waren. Maar ze vond het ook prima toen we zeiden dat we er nog niet uit hoefden en nog iets verder moesten rijden. Top dus!

Eenmaal aangekomen in Vlissingen was het lunchtijd en besloten we dus eerst even wat te eten voordat we naar het strand gingen. En toen was het dan eindelijk zover. Wat was Lise blij! En mijn moeder en ik hebben heerlijk even op een kleedje van het zonnetje kunnen genieten. Het leek zowaar of we op vakantie waren.

Na anderhalf uur strand was het een uur of vier en aangezien Lise normaal gesproken rond die tijd al lang in bed ligt, besloten we haar in de buggy te zetten en een stukje te gaan wandelen. Ze vond het prima om platgelegd te worden en toen ik een minuut later keek of ze nog wakker was, was mevrouw compleet vertrokken. Helemaal moe gespeeld dus 🙂 Heel gemeen kochten mama en ik een softijsje, dat we op een bankje met uitzicht op zee opaten. Daarna liepen we even het centrum in, waar we wat rondkeken bij HEMA. Daar ontdekte ik dat Lise inmiddels weer wakker was en liepen we naar een vistentje waar we een visje met frietjes bestelden en opaten.

En toen was het toch echt tijd om weer terug naar het station te lopen. Omdat de heenreis zo goed was gegaan, dachten we er nog even over om gewoon de hele afstand met de trein naar huis te reizen. Maar omdat mijn vader er een uur over zou doen om in Roosendaal te komen en we toch twijfelden of het wel goed zou gaan, hebben we hem toch maar meteen gewaarschuwd.

De terugreis in de trein ging op zich ook heel goed, alleen merkten we wel dat Lise al behoorlijk moe aan het worden was. Het was dus achteraf maar goed dat we ‘maar’ een uur in de trein hoefden. Om acht uur stond de trein 2 minuten stil vanwege dodenherdenking. Nu is Lise normaal helemaal niet zo’n luidruchtig kind, maar als ze moe is… Twee minuten stil zijn bleek een onmogelijke opgave. Maar ik geloof niet dat de paar andere mensen in de trein zich er heel erg aan stoorden. Overigens heb ik het laatste redmiddel: mijn telefoon met daarop YouTube-filmpjes, niet in hoeven zetten. En was de powerbank dus in principe ook voor niets mee gegaan.

Hoewel ik verwachtte dat Lise eenmaal bij mijn vader in de auto binnen een paar minuten in slaap zou vallen, was ze volgens mij zo moe dat haar dat niet wilde lukken. Waardoor ze uiteindelijk pas om half tien in bed lag. Oeps! Gelukkig sliep ze de volgende dag een beetje uit. Al met al hadden we een super geslaagde en mooie dag achter de rug. Ik was ’s avonds wel compleet gesloopt, maar dat was het helemaal waard.

Neem jij je peuter weleens mee in de trein? En hoe ver reis je dan maximaal?