GASTBLOG

Baby’s mogen niet ziek zijn!

1 december 2016

bijkomen-na-een-pijnaanval

Door gastblogger Thea – Nee, dit is geen blog over het wel of niet inenten van je kind. Dit is een blog waarin ik vertel hoe mijn moederhart even brak. En hoe ik met de situatie omging. Want alleenstaande moeder zijn met een zieke baby… dat is soms zo makkelijk nog niet!



Het begon allemaal met een buikgriep. Isabel had het op donderdag (mijn tweede werkdag) en ik een dag later. Waar ik na een dag of twee weer helemaal de oude was, duurde het voor Isabel twee weken voordat ze weer een beetje zichzelf was en we alle diarreeluiers achter de rug hadden.

Vlak daarna kreeg ze een vaccinatie. Ze sliep al een paar nachten slechter. En die werden in de week erger. Maar ik zag niet waarom. Ze was verder normaal. Na de vaccinatie leek ze niet veel last te hebben. Alleen wat verhoging en met momenten een beetje humeurig. De dagen erna drinkt ze sommige flessen niet, of moeilijk. Maar anderen weer helemaal.

En dan is het weekend. Heerlijk! Ik keek ernaar uit. Lekker in huis aan de slag. En zaterdags een afspraak. Ze is lekker vrolijk, dit komt goed! Net voordat we gaan, geef ik de fles. Die weigert ze. Met wat afleiding krijg ik er een halve fles in. Na bijna 40 minuten stop ik ermee en gaan we op pad. Eenmaal op mijn afspraak slaapt ze, maar ze wordt al snel wakker… In slaap vallen wil ze wel maar het lukt haar niet. Ik probeer al mijn trucjes. Maar nee. Als ze al slaapt is het maar kort. En het huilen wordt erger en erger.

Ik krijg haar niet stil, de anderen krijgen haar niet stil. Waar heeft ze last van? Krampjes? Van slag door iets? Na lang twijfelen ga ik toch naar huis met haar. Zag er tegenop, een ritje in de auto met een krijsende baby. Maar in de auto was ze rustig, heel rustig. Maar slapen deed ze niet. Ik vond haar voor vertrek warm en wilde thuis even meten. Ik haal haar uit de auto en het huilen begint weer. Ik merk in huis dat het verplaatsen vooral onrust geeft. En ik meet haar temperatuur: koorts. In mijn hoofd loop ik even alles langs en doe een beroep op mijn eigen ervaring van met kinderen werken: waar komt dit vandaan? Zelfs met de buikgriep had ze geen koorts.

Ik check wat dingen en heb al snel bingo: ik mag niet aan haar oor komen. Ik bel de huisartsenpost en ook zij willen me zien. Daar zit je dan, nog net geen 15 weken oud en heb je een oorontsteking. Mijn hart brak. Wat zal ze een pijn gehad hebben! Ik vond het zo sneu, arm meisje van me…

huisartsenpost

Het duurde echt 2 dagen voordat de antibiotica aansloeg. Dagen met huilbuien en niet kunnen slapen. Ik liet het huishouden voor wat het was, ik liet alles liggen, zegde mijn werk (maandag) af en zette alles van dinsdag onder voorbehoud… Isabel stond op één, de rest kwam later. Ik sliep amper. Ik voelde me er niet goed bij om hulp te vragen. Ze liet zich niet door mij troosten, dus hoe zouden bijvoorbeeld opa en oma dat moeten doen? Ik hield vast aan de gedachte dat de antibiotica wel zou gaan werken.

En toen hij dat deed kwamen langzaamaan weer betere nachten. Nu ik dit schrijf is ze net 1 dag zonder antibiotica. Voor mijn gevoel alleen al, laat ik haar oren van de week weer checken. De assistente vond het een goed idee. Even zeker weten dat het nu weer rustig is. En hopelijk zijn we nu dan even van het ziek zijn af? Ze lijkt wel weer de oude…

Tips:
– Wees er voor je kind, de rest kan wachten.
– Durf hulp te vragen. Ik vroeg het niet voor Isabel, maar bijvoorbeeld wel een boodschapje.
– Pak de momenten dat je kind slaapt om op te ruimen of zelf te rusten.
– Vergeet niet zelf te eten en te drinken. Ik was soms zo druk met haar…
– Het is een nare pijn, dus voel je geen slechte moeder als je je kind niet kunt troosten. Als jij hele erge pijn hebt, kun jij dan getroost worden?

Iemand ervaring met baby’tje wat zo vroeg oorontsteking had? Ik vond het zo erg voor haar. Baby’s mogen niet ziek zijn…

9 Comments

  • Reply Nicole 1 december 2016 at 07:05

    Ach gussie wat sneu zeg! Zo’n kleintje. Hier geen ervaring mee gelukkig. Ons zoontje is al bijna twee en mijn hart breekt nog steeds als hij ziek is.

  • Reply Nicole 1 december 2016 at 08:02

    Nee geen ervaring met oorontsteking maar wel met een 1 week oude baby die ziek is. Vreselijk is dat om te zien! Zelfs als ze 2,5 zijn!

    • Reply Thea van Galen 4 december 2016 at 20:37

      klopt, ze mogen gewoon nooit ziek zijn. Dat zou nog beter zijn!

  • Reply Rory 1 december 2016 at 09:40

    Bah wat naar Thea. Ik kan mij helemaal voorstellen dat dat afschuwelijk is om te zien. Alsof je de pijn zelf voelt. In ieder geval zou je het waarschijnlijk wel over willen nemen. Goede tips. Met name dat zelf rusten. Gek genoeg sta je (ik heb het over mijzelf) vol in de adrenaline en grijp ik juist de ‘rust’-momenten altijd aan om juist (te)veel te gaan doen. Fijn dat het beter met haar gaat trouwens.

    • Reply Thea van Galen 4 december 2016 at 20:37

      herkenbaar hoor, die neiging had ik ook soms!

  • Reply Lori (Mama's Jungle) 1 december 2016 at 12:52

    Aahggut zielig he! Inderdaad, alles cancellen en er zijn voor je kind is het beste. Maar dat zal elke moeder doen toch. Mijn peutertje had van de week ook last van haar oortje. Gelukkig maar twee dagen en geen antibiotica nodig geweest. Zo sneu voor die kids. Maar ja ze krijgen er uiteindelijk een gezond immuunsysteem van 🙂

  • Reply Jeanine 1 december 2016 at 14:22

    Zielig zeg!! Arme meid. Geen ervaring zo jong al maar wel met oorontsteking. Zoontje heeft dat regelmatig, blijft sneu. Gelukkig kan hij het nu zelf aangeven. Hopelijk nu geen ziek zijn mee4 voor je kleine meid. Baby’s zouden inderdaad niet ziek mogen zijn.

  • Reply Barbara 2 december 2016 at 15:54

    Het is lang geleden 🙂 Maar onze zoon had ook al oorontsteking op die leeftijd. Het kwam ook vaak terug, en hij heeft toen hij 4 was een aantal keren buisjes in zijn oren gehad. Dat was echt ideaal, nooit meer last van oorontsteking!! Dat hadden ze jaren eerder moeten doen! Hij is er overheen gegroeid, toen hij 11 was, was het voorbij.

    Ik merkte wel dat ik het ging herkennen wanneer hij oorontsteking kreeg, hij ging dan altijd met zijn knuistjes over z’n oren heen en weer. Ik ging dan altijd meteen naar de huisarts, en die kon soms druppels geven,, dat er geen antibiotica nodig was.

    Ik hoop voor jou dat dit iets eenmaligs is, maar ik denk dat jullie elkaar steeds beter gaan kennen/aanvoelen, en dat je er misschien de volgende keer op tijd bij bent!

    Groetjes,

  • Reply Lodi 7 december 2016 at 17:59

    Hier 2 kinderen die meteen na de geboorte ziek waren en geopereerd werden. Precies zoals je zegt. Je gooit alles naast je neer. Een soort oergevoel komt op en je bent er voor je kleintje.
    Ze zijn altijd ziek ( chronisch) maar zelfs nu ze 7 en 8 zijn breekt mijn moeder hart wanneer ze met pijn of ongemak stilletjes op de bank liggen.

  • Laat een reactie achter

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.